Naaktzwemmen met slechte afloop

Luister?

Opgewonden is Willem op pad gegaan. Zijn heer, Heer Wouter, graaf van het mooie graafschap met het glooiende landschap, heeft hem gevraagd een boodschap te brengen naar het paleis van de Regent. De inhoud van de brief is Willem niet bekend, maar dat hij de brief mag bezorgen, beschouwt hij als een grote eer. Hij heeft het verdiend, dat wel. Al tijden staat hij bekend als een van de dapperste mannen in het leger van de graaf en zwaardvechten heeft hij tot een kunst verheven. Met z’n sterke armen aan brede schouders kan hij het zwaarste zwaard hanteren en door veel te oefenen is hij lenig en snel in duels. Nee, zijn heer had geen betere man kunnen kiezen voor deze belangrijke opdracht.

De rit naar de Regent duurt te paard zo’n vijf dagen en Willem is inmiddels twee dagen onderweg. Het is warm en in z’n rijkleren heeft Willem veel gezweet. Hij houdt dan ook maar al te graag halt wanneer hij een mooi binnenmeertje ziet met water dat als een spiegel ligt te warmen in de zon. Willem kijkt eens rond. Hij is nog geen mens tegen gekomen in het bosgebied waar hij nu doorheen rijdt en aan de stilte te horen komt daar ook geen verandering in. Hij besluit z’n paard naar het meertje te leiden. De reis tot nog toe verloopt voorspoedig en een frisse duik in het meertje kan hij wel hebben. Hij maakt het paard aan een boom vast en kleedt zich uit. Z’n overjas hangt hij aan een tak en z’n tuniek legt hij in een bundeltje op de grond met erin gewikkeld de leren houder met de brief voor de Regent. Hij trekt z’n broek uit en zelfs z’n lange wollen onderbroek, die hij op het bundeltje legt. Ietwat onzeker kijkt Willem nog een keer om zich heen, maar hij ziet geen tekenen dat hier iemand is die hem, naakt als hij nu is, kan zien. Tijd om te genieten van het lekkere water.

Sonja en Gisela kijken elkaar even aan. Ze weten niet wat ze zien, vanuit hun schuilplaats achter de struik. Ze zagen de ruiter bij het meertje halt houden toen ze bezig waren bessen te plukken en besloten hem te bespieden. Tot hun grote verbazing kleedde de man zich uit en kregen ze een uitzicht op een prachtig, gespierd lichaam, met krullend zwart haar tot op de brede schouders. Vooral toen de man naar het meertje liep en ze goed zicht hadden op z’n billen, stootten ze elkaar even aan en knikten. Tijd voor actie.

Terwijl Willem in het meertje lekker zwemt en het zweet van zich afspoelt, stelt Sonja z’n paard gerust zodat deze geen alarm gaat slaan. Rustig neemt ze het prachtige dier mee naar een plek iets verder op. Gisela volgt haar met de kleren van de ruiter. De jas met de tas hangt ze aan een afgebroken tak. Vlug gaan ze terug naar de schuilplaats om de naakte zwemmer verder te kunnen bespieden. Sonja kijkt opzij en ziet hoe haar vriendin haar hand op haar borst heeft en die lichtjes masseert. Zelf merkt ze toenemende spanning in haar onderbuik, zeker wanneer de man even later weer uit het water komt en in hun richting loopt. Gisela’s mond valt een beetje open bij het zien van z’n geslacht. De mannen in hun nederzetting ziet ze zelden helemaal naakt, maar zo knap, gespierd en met zo’n enorm geval tussen z’n benen heeft ze nog nooit een man gezien. Ze kijkt opzij naar Sonja’s begerige ogen en lacht, ze weet precies wat er in haar hoofd omgaat.

Willem kijkt vertwijfeld om zich heen. Hoe kan hij z’n kleren nu niet terug vinden en waar is z’n paard? Hier was het toch? Hij ziet de boom met de afgekloven bast. Ja, het was hier echt. Net wanneer hij wil rondlopen om z’n kleren en paard te zoeken, krijgt hij de schrik van z’n leven wanneer vanachter een struik ineens twee jonge vrouwen tevoorschijn stappen. Hun blonde haren glinsteren in de zon, versierd met verfijnde vlechtwerkjes. Ze dragen hun tuniek strak om hun bovenlichaam zodat hun fraaie heupen goed uitkomen. Vanonder hun rokjes ziet Willem hun gespierde, gebruinde benen. De vrouwen hebben hun glanzende zwaarden getrokken en instinctief grijpt Willem naar z’n linkerheup waar hij normaal z’n zwaard heeft, om zich te realiseren dat hij niets draagt, geen kleren, geen zwaard. Hij staat poedelnaakt tegenover twee gewapende vrouwen. Hij kijkt geschrokken om zich heen, schaamt zich om z’n naaktheid, maar vooral om z’n stijf wordende pik. Hij ziet hoe de vrouwen er glimlachend naar kijken.

‘Zoek je je kleren, krijger?’ De vrouw links vraagt het met een vrolijke glimlach. Willem is sprakeloos. Hoe kon hij zo stom zijn? De vrouw rechts stapt op hem toe, haar zwaard opgestoken. Willem doet vlug een stap achteruit, omdat de vrouw handig lijkt met het wapen. Ze doet een schijnaanval, zonder hem te willen raken, maar het is genoeg om Willem gehaast achteruit te laten stappen. Zo vlug, dat hij z’n evenwicht verliest en achterovervalt. Meteen staan de beide vrouwen naast hem, elk met een laars op Willem’s armen, met hun zwaarden op z’n borst geprikt. Sonja en Gisela zien de schrik in z’n ogen.

‘Je kleren en je paard zijn veilig verborgen. We gaan ze meenemen naar onze nederzetting, net als jou,’ legt Sonja uit, ‘ik wil dat je op je buik gaat liggen, met je handen op je rug.’

Willem aarzelt even. Moet hij nu echt gehoorzamen aan deze vrouwen, hij, de dappere krijger van de Graaf, de uitverkoren boodschapper voor de Regent? Maar snel kiest hij eieren voor z’n geld als het ene meisje de punt van haar zwaard lichtjes in z’n vel prikt.

‘Ok, ok, rustig maar,’ sust Willem, terwijl hij voor de vrouwen op z’n buik draait. Hoe vaak heeft hij z’n tegenstanders vernederd met z’n trotse zwaard, in bedwang gehouden, laten bungelen tussen leven en dood. Nu ligt hij zelf op de grond, met twee grote verschillen. Hij is naakt en z’n overmeesteraars zijn twee jonge vrouwen, en met hun zwaarden hebben ze hem volledig in hun macht. Hij voelt hoe een van de vrouwen op z’n rug gaat zitten en z’n polsen stevig vast bindt. Even rukt Willem aan z’n armen, maar er zit geen beweging in. Berustend legt hij z’n hoofd in het gras.

Lang laten de meiden hem niet liggen, want de trap van Sonja tegen z’n linkerbil en haar commando ‘sta op’ dwingen Willem tot opstaan en met de vrouwen mee te lopen. Hij schaamt zich vreselijk. Als de mensen in z’n eigen nederzetting hem toch zo eens zouden zien, naakt tussen twee stoere vrouwen in, met z’n handen geboeid op z’n rug. Hij zou nooit meer z’n gezicht durven te laten zien. En toch windt het hem enorm op en kan hij het niet helpen dat z’n pik stijf overeind staat. Het meisje links van hem duwt hem tegen z’n rug. ‘Doorlopen slome.’

Z’n paard hinnikt wanneer Willem dichterbij komt. Het ene meisje pakt het touw dat aan het zadel vastzit en knoopt het bij Willem om z’n rug. De andere vrouw pakt Willem’s kleren en bindt het als een bundeltje op de rug van het paard. Zelf springt ze erop en pakt de leidsels vast. Tot z’n spijt ziet Willem hoe zijn vurige hengst, die alleen naar hem luistert, volkomen rustig reageert op de zachte woordjes van de vrouw op z’n rug. De andere vrouw bindt het touw vast aan het zadel en ze springt lenig bij haar vriendin op het paard. Willem staat zo’n twee meter achter het paard en heeft geen keus om te gaan lopen wanneer de vrouwen de hengst in beweging brengen. Het achterste meisje draait zich om en kijkt vrolijk naar Willem.

‘Loop je wel een beetje door stoere krijger? Als je te langzaam gaat, laten we je paard draven.’
Willem kan wel door de grond zakken van schaamte, maar ook kan hij z’n ogen niet van de vrouw afhouden, van haar mooie haren, haar ranke rug, heerlijke kont en haar benen langs de buik van het paard. Even kijkt hij omlaag, naar z’n pik die bij het lopen op en neer zwiept.

Willem blijft met moeite overeind omdat de vrouwen het paard soms over paden en soms door ruwer terrein laten lopen. Een keer, wanneer het ze niet snel genoeg gaat, laten ze het paard even draven en struikelt Willem, na uit alle macht geprobeerd te hebben mee te rennen. Het paard sleept hem een paar meter mee tot z’n nieuwe berijdster halt houdt en Willem de kans krijgt om moeizaam weer op te staan. Verder slaagt hij erin om overeind te blijven, tot het volgende moment dat Willem de schrik van z’n leven krijgt.

Hij heeft wel eens gehoord van een nederzetting, op een paar dagen rijden van z’n eigen gebied, in het bos, waar vrouwen de baas zijn. Mannen van z’n eigen volk hebben de verhalen wel eens verteld van de blondines die voor niets en niemand bang zijn en met hun zwaarden mannelijke tegenstanders gemakkelijk de baas kunnen. Het verhaal gaat over een Germaans leger dat na een gewonnen veldslag tegen een vijandige stam, op weg terug de groep vrouwen tegen kwam. Zo’n vijftig getrainde, stoere mannen werden door de vrouwen in de pan gehakt. De mannen die nog konden lopen werden als gevangenen meegenomen, om voor ze te werken. Terwijl Willem achter het paard aanloopt, is hij steeds meer aan dat verhaal gaan denken en erin gaan geloven. De vrouwen fier op het paard, hun zwaarden op de rug, het gemak waarmee ze hem hebben overmeesterd, het zou zomaar eens waar kunnen zijn.

Trots leiden de meisjes het paard door de poort van hun nederzetting, verborgen in het bos. De bewoners komen vlug aanlopen, allemaal vrouwen, gekleed in jurken of rokjes en tunieken met mooie kleuren. Ze kijken bewonderend naar het paard met Sonja en Gisela erop gezeten, maar hebben vooral oog voor de man die naakt achter het paard aan strompelt, helemaal naakt, z’n handen vastgebonden op z’n rug en een touw om z’n middel, dat is vastgemaakt aan het paard. Ze zien een knappe, gespierde man met een vuurrood hoofd, en met een stijf geslacht dat recht vooruit wijst. Willem durft niet op of om te kijken, zo vernederend als dit is, tussen al die vrouwen, waar hij ook kijkt.

‘Wie hebben we hier?’, hoort Willem ineens een vrouwenstem achter zich. Hij ziet hoe de vrouwen om hen heen hun hoofden draaien in de richting van de stem. Sonja stapt naar voren, als een echte krijgsvrouw die verslag uitbrengt. ‘Meesteres, we vonden hem bij het meertje waar we bessen plukten. Hij lijkt ons een boodschapper. We hebben hem gevangen genomen en meegebracht zodat U hem kan ondervragen.’ Willem hoort voetstappen achter zich en kijkt naar de vrouw die om hem heen loopt en voor hem gaat staan. Ze is blond, net als de meeste vrouwen hier, ook al gekleed in een kleurig gewaad dat met nauwkeurig geweven versiering is afgewerkt. Willem weet dat de vrouwen in zijn kamp ook graag mooie kleren dragen, maar wat deze vrouw draagt is het mooiste wat hij ooit heeft gezien. Haar haren zijn sierlijk gevlochten. Ze straalt autoriteit uit, met haar scherpe ogen, zelfverzekerde blik en stevige, mooi gevormde kaaklijn. Willem rilt een beetje en weet niet of dat komt omdat hij, zo zonder kleren, het koud heeft of ontzag heeft voor deze vrouw.

‘Ga jij je nog voorstellen?’, vraagt ze op rustige, maar dwingende toon.

‘Mijn naam is Willem, Mevrouw, en mijn Graaf is Heer Wouter. Ik ben op weg naar de Regent met een boodschap van mijn Heer.’

‘Ach, Woutertje,’ schampert de vrouw met een minzaam lachje, ‘is hij nog altijd zo’n laf ventje?’

Willem voelt de woede in hem opkomen. Hoe durft ze zijn Heer zo belachelijk te maken. Heer Wouter is de dapperste leider die hij kent. Net als Willem wil protesteren, snoert de vrouw hem de mond.

‘Woutertje is mij een keertje tegen het lijf gelopen en toen heb ik hem laten kennis maken met mijn vechttechnieken. Arme sufferd,’ lacht ze, ‘ik zie hem nog wegkruipen. Met de staart tussen de benen. Verloren van een meisje.’

Ze stapt naar voren en bevoelt Willem’s gespierde armen, ‘En jij, ben jij een beetje een vechter?’

Willem heeft genoeg van haar minachtende toontje en valt naar haar uit: ‘ik vecht al jaren in het leger van mijn Heer en nog nooit heeft iemand mij verslagen in een gevecht een-tegen-een.’

‘Behalve vandaag dan, want nu sta je hier, naakt en vastgebonden.’

‘Dat was laf,’ blaft Willem haar toe, ‘ze stalen mijn kleren en zwaard. Dat was een ongelijke strijd.’

‘Ok,’ reageert de vrouw rustig, ‘dan gaan we jou eens bekijken in een gevecht met een van ons.’ Ze wenkt Sonja en Gisela die bij de andere vrouwen in de menigte om Willem heen staan. ‘Sonja, maak jij hem los? Gisela, pak jij je zwaard?’

Terwijl Willem z’n armen weer los schudt, opgelucht weer vrij te kunnen bewegen, ziet hij hoe Gisela naar voren stapt. Ze heeft mooi blond haar en is luchtig gekleed in een kort rokje en om haar bovenlichaam een strakke tuniek. Nu ook ziet Willem de vormen van de prachtige, stevige borsten van de vrouw die hem bij het meertje verrastte. Toen was hij overmand door schrik en paniek. Nu hij haar beter bekijkt schat hij haar rond achttien jaar, een beauty. Vanuit de schede aan de riem om haar middel trekt ze haar glimmende zwaard weer tevoorschijn. Willem kent het soort, niet het zwaarste model, maar een goede smid maakt het vlijmscherp en je kunt er geweldig snel mee bewegen. Bij het meertje was hij er zo beducht voor dat hij er van achterover viel.

Sonja komt Willem z’n eigen zwaard brengen. Het is zwaarder en logger dan het wapen van Gisela, maar Willem vertrouwt op z’n kracht en z’n oefening. Hij heeft de vrouwen nog niet kunnen laten zien hoe goed hij wel niet is in zwaardduels en de moed kruipt op in z’n lichaam. Hij heeft er zin. Hij mag dan naakt zijn tegenover al die vrouwen, straks als hij dit meisje heeft verslagen, zullen ze vol bewondering kijken, naar hem, met z’n voet rustend op de buik van de verslagen vrouw. Een glimlach krult om z’n mond.

Gisela beweegt soepel, maar Willem voelt zich vertrouwd zo met z’n zwaard in z’n handen. Die vrouwen durven wel om hem z’n wapen zo weer terug te geven. In z’n hoofd ontwikkelt zich razendsnel een plan. Hij heeft al gezien dat z’n spullen nog op de rug van z’n paard gebundeld zijn. De meisjes hebben de leidsels niet al te strak vastgemaakt, zodat het losmaken een fluitje van een cent is. Willem zal deze vrouw met haar lekkere borsten nog even netjes partij geven, als een echte heer, een waardig strijder. Hij zal haar laten smeken om z’n genade en wanneer die gegeven is, zal hij snel naar z’n paard sprinten en vluchten. Kleren aan of geen kleren. De vrouwen zullen hem met open mond, vol bewondering nastaren.

Een flits schiet langs z’n ogen en alleen met een snelle reflex kan Willem de aanval van Gisela afweren. Zo, die was snel. Hij moet niet staan dromen, maar het meisje serieus te lijf gaan. Met drie stevige zwaardslagen valt Willem aan en Gisela moet achteruit, wat ze behendig doet. De strijd is echter ongelijk omdat Willem met z’n grotere zwaard een veel groter bereik heeft. Ook al zou Gisela het proberen, ze komt gewoon niet in z’n buurt. Hij blijft haar bestoken en achter Gisela ziet Willem een paar vrouwen bezorgd staan kijken, hun handen voor hun mond. Gisela is snel, behendig, maar er is geen ontkomen aan voor de knappe vrouw. Ze struikelt achterover en moet toestaan hoe de grote, sterke man met z’n knappe gezicht en stoere haren naast haar staat en op haar hijgende lichaam neerkijkt.

‘Mooi gevecht meisje, je was een waardige tegenstandster. Ik ben zelfs bereid om je genade te schenken. Je hoeft er alleen maar om te vragen.’ Willen spreekt de woorden met respect uit, als een echte heer, en ziet tot z’n tevredenheid opluchting op de gezichten van toekijkende vrouwen. Ze hadden vast verwacht dat die man na zo’n vernedering zijn zwaard tussen Gisela’s borsten zou hebben geduwd. Maar nee, Willem is trots op z’n grootsheid als krijger, terwijl hij wacht op de verlossende woorden van het meisje, haar verzoek om genade.

Die vraag komt echter niet. Het kan zijn dat Willem de druk met de punt op Gisela’s borstkas iets heeft verslapt, maar ineens voelt hij hoe z’n voeten snel en met veel kracht samen geduwd worden doordat Gisela razendsnel haar benen om z’n enkels heeft gevouwen. De grond verdwijnt ineens vanonder z’n voeten vandaan en het volgende moment dat Willem weer enigszins bij z’n positieven is, beseft hij dat hij met z’n rug op de grond ligt en dat Gisela in spreidstand over hem heen staat. Haar handen houden het handvat van een zwaard stevig beet. Zijn zwaard! Hij heeft het laten vallen tijdens z’n val en zij heeft het opgeraapt. De punt ervan steekt recht boven z’n hart een stukje in z’n vel. Willem wil iets zeggen, maar vindt geen woorden in z’n droge mond. Het enige dat aan hem beweegt is z’n geslacht dat langzaam opzwelt, boven z’n onderbuik. Z’n ogen kijken naar Gisela, terwijl ze zo boven hem uit torent. Haar gespierde benen, de smalle taille, haar mooie borsten, haar knappe gezicht, de mond strak. Ze duwt z’n zwaard nog iets steviger in z’n huid. Willem kijkt om zich heen, vanuit z’n hopeloze situatie. Hij kan niet proberen los te komen, want Gisela kan hem zo doorboren. De vrouwen om hem heen gaan hem ook niet helpen. Willem ziet maar een uitweg.

‘Alsjeblieft… Gisela… Alsjeblieft, schenk me je genade.’

Triomfantelijk krijgt Gisela een glimlach rond haar mond.

‘Waarom zou ik dat doen? Je bent maar een man. Een slappe vechter, meer niet,’ schampert ze. De vrouwen om haar heen lachen om haar brutaliteit. ‘Maak hem af!’, schreeuwt een van hen.

Willem slikt en vreest z’n lot.

‘Alsjeblieft, ik smeek het je. Alsjeblieft, schenk me je genade.’

Gisela kijkt lachend op hem neer. Ze geniet ervan hoe deze sterke man haar om genade smeekt. Oh, wat gaat ze een lol aan hem beleven.

‘Ik zal je mijn genade schenken, op voorwaarde dat je ons speeltje wordt hier. Net als de andere mannen hier in deze nederzetting zul je hard moeten werken onder toezicht van de vrouwen. Als je daarmee klaar bent, ben je van ons, van Sonja en mij, ons speeltje, voor ons plezier. Het is dat of je eigen zwaard nu dwars door je hart. Dat is mijn genade.’

Aarzelend, geschokt, knikt Willem.

‘Mooi,’ antwoordt Gisela, terwijl ze het zwaard iets optrekt, los van Willem’s huid, ‘en nu op je handen en knieën!’

Sonja komt aanlopen met een riem die Gisela bij Willem om de hals doet. Een ruk aan de riem is genoeg voor Willem om in beweging te komen, verslagen kruipend naast z’n overwinnares, tussen alle vrouwen door. Het is diep vernederend voor de man die vanochtend nog een trotse krijger was, op weg met een belangrijke missie naar de Regent.

Willem hoort boven hem de stem van de Meesteres. ‘Goed gedaan Gisela, ik had niet anders van jou verwacht. Jij en Sonja mogen nu jullie beloning nemen,’ en met een lachje vervolgt ze, ‘zo te zien aan wat er tussen z’n benen hangt, heeft hij genoeg te bieden voor jullie beiden. Wanneer jullie met hem klaar zijn, zet hem dan aan de graanmolen.’

Willem kruipt verslagen, aangelijnd, naast de beide vrouwen. Hij voelt z’n stijve geslacht bungelen en heen en weer zwiepen onder z’n buik. Het is misschien nog wel het ergste dat precies dit machteloze hem mateloos opwindt. Sonja en Gisela leiden Willem naar een huisje, dat met houten planken is opgebouwd en met plaggen op het dak is afgewerkt. Binnen trekt Sonja Willem naar het bed waar ze hem gebiedt op te gaan liggen, op z’n rug. De riem knoopt ze aan een houten paal achter het bed. Even overweegt Willem om los te breken, omdat de meisjes hem zomaar los laten liggen, terwijl ze zich beiden uitkleden. Maar Willem is gebroken na de vernederingen van vandaag, te zwak om een poging te wagen. Z’n ogen zijn gericht op Sonja die op het bed klimt, op haar knieën tussen z’n benen. Gisela klimt achter Willem’s hoofd en pakt z’n benen over die Sonja haar aanreikt. Met haar getrainde armen houdt Gisela Willem zo bijna dubbel gevouwen, zodat Sonja z’n enorme, stijve pik tegen haar kutje kan duwen. Willem sluit z’n ogen. Hij heeft wel eens verhalen gehoord over Amazone-vrouwen, gevaarlijke krijgsters, die mannen namen met hun eigen dwingende standje, precies zoals Willem nu ligt. Dubbel gevouwen met z’n pik vrij opstaand, genomen door de vrouw die dat wil. Willem heeft zo geen keus en ondergaat hoe de mooie naakte vrouw z’n pik in haar kut laat glijden. Het is haar tempo, haar beweging waarmee ze hem vervolgens berijdt. Hij kan niets beginnen, daar zorgen de sterke armen van Gisela wel voor.

Wanneer Sonja met een gil van genot is klaargekomen, wisselen de meisjes van plaats en neemt Gisela bezit van Willem’s nog steeds stijfharde pik. Hij kijkt naar haar mooie borsten, die op en neer huppen terwijl ze hem berijdt. Maar lang mag hij daar niet van genieten, omdat Sonja zich omdraait en op z’n hals gaat zitten. Haar armen houden Willem’s benen nog steeds stevig vast, maar haar kutje komt zo vlak bij z’n mond, met haar lipjes tegen zijn lippen. Instinctief steekt Willem z’n tong uit en begint het lekkere natte kutje te likken. Hij hoort de twee vrouwen genieten, hijgen, beiden hard op weg naar een orgasme. Sonja besmeurt z’n wangen met haar sappen wanneer ze luidkeels klaarkomt en de genotskreet van Gisela moet buiten het huisje te horen zijn geweest.

Willem ligt uitgeteld op het bed, wanneer de meisjes zich weer aankleden. Z’n pik drupt nog na van de ontlading in Gisela. ‘Opstaan, luilak,’ zijn de meisjes weer streng voor Willem, ‘tijd om te werken.’ Ze geven hem een rokje dat net om z’n billen past. ‘Dit wordt je nieuwe kleding, speeltje,’ legt Sonja uit, ‘meer heb je niet nodig om te werken.’

Even later kruipt Willem naast z’n meesteressen naar een ronde omheining. Door de opening ziet Willem een paar mannen lopen, ook zij zijn gekleed in rokjes van runderhuid, hun polsen zijn vastgemaakt aan houten balken die ze vooruit duwen om een grote maalsteen rond te draaien. Kleine jongens zitten geknield rond de steen om het gemalen graan op te vangen. Plots hoort Willem een harde klap, een fel snerpend geluid. Hij kijkt opzij en ziet op een verhoging een vrouw staan met een lange zweep, waarmee ze zonet een van de mannen heeft aangespoord harder te werken. Sonja knielt bij Willem neer. Hij kijkt in haar gezicht, en ziet dat ze lieve trekken heeft, een zachte mond en mooie blauwe ogen. ‘Ok, speeltje. Hier ga je werken, net als de andere mannen,’ legt ze uit, terwijl ze z’n riem afdoet, ‘pas op dat je niet gaat luieren, want de opzichtsters zijn streng.’ Willem krimpt ineen wanneer hij het geluid van de zweep weer hoort, boven hem. Sonja staat en sommeert Willem dat ook te doen. Gisela maakt z’n polsen vast aan de houten balk, waarna Willem wordt meegetrokken door de ronddraaiende molen. De zweep knalt vlak naast z’n polsen neer. ‘Dat is een waarschuwing,’ legt Gisela uit, ‘de volgende zal raak zijn.’

Sonja en Gisela kijken nog even toe hoe hun speeltje meeduwt in de maalmolen. Ze kijken elkaar tevreden aan. ‘Zullen we lekker gaan zwemmen?’, stelt Sonja voor, ‘de mannen werken toch wel door.’ Gisela knikt. ‘Ik heb zin om lekker naakt te zwemmen, maar wel oppassen dat niemand onze kleren mee neemt.’ Ze lachen vrolijk en zetten de pas in richting het meertje