De nachtvlucht

Luister?

Ik had niet veel verwachtingen van deze vlucht. Ik wilde gewoon verdwijnen in het donker, hoog boven de wereld, anoniem tussen slapende passagiers. Geen gesprek, geen spanning, alleen stilte.
Tot zij naast me kwam zitten.
Ze schoof langs me naar de stoel bij het raam. Slanke schouders, een sobere grijze trui, wallen onder haar ogen alsof ze het gevecht met de dag had opgegeven. En toch — of misschien juist daardoor — was er iets aan haar wat mijn aandacht vasthield.
Ze glimlachte kort toen ze me passeerde. Haar parfum was nauwelijks aanwezig, maar ik rook het toch. Warm, subtiel, vrouwelijk. We wisselden wat beleefde zinnen tijdens het eten, maar het bleef daarbij. Ze leek net zo weinig zin te hebben in sociaal doen als ik.
Na het eten doofden de lichten. De cabine dommelde weg in stilte. Buiten was het diep, ononderbroken zwart. We zaten onder onze eigen dekens, de stoelen iets naar achter gekanteld.
Ik leunde mijn hoofd tegen de stoel en sloot mijn ogen. Toen voelde ik het: haar hoofd zakte zachtjes tegen mijn bovenarm. In eerste instantie dacht ik dat ze sliep. Maar ze bleef daar liggen, met een subtiele, bijna zoekende druk. Ze bewoog zich een fractie dichterbij.
Ik ademde in. Mijn huid tintelde onder haar aanraking.
Mijn hand gleed onder de deken, voorzichtig. Eerst raakte ik alleen haar pols aan. Maar toen verstrengelde ze haar vingers met de mijne. Warm. Doelbewust.
Langzaam draaide ze haar hoofd. Onze blikken ontmoetten elkaar in het schemerdonker.
“Wil je dit?” fluisterde ze, haar lippen amper van de mijne verwijderd.
Ik knikte.
Zonder een woord schoof haar hand onder mijn shirt. Haar vingers streelden mijn buik, vonden hun weg naar mijn borst. Mijn huid stond direct in vuur en vlam. Ze cirkelde om mijn tepel, liet haar nagels er zacht overheen glijden. Ik hapte naar adem.
“Je reageert mooi,” fluisterde ze. “Vind je dat fijn?”
Ik knikte opnieuw, mijn stem verdronken in mijn keel.
Ze gleed verder naar beneden. Haar vingers vonden de rand van mijn broek, gingen daar moeiteloos onder. Toen ze me daar aanraakte — warm, nat, ontvankelijk — gleed er een zachte kreun over mijn lippen.
“Wat ben je nat,” fluisterde ze. “Helemaal voor mij. En ik heb je nauwelijks aangeraakt.”
Ze speelde met me, traag, verleidelijk, precies goed. Haar vingers cirkelden rond mijn clit, vonden een ritme dat me opbouwde tot de rand van het onhoudbare. Mijn dijen spanden zich om haar hand, mijn hoofd viel achterover.
“Kom maar,” fluisterde ze. “Laat het maar gebeuren. Stilletjes, voor mij.”
En ik kwam. Langzaam. Dwingend. Een zachte, pulserende golf trok door me heen, hield me vast, liet me pas los toen ik rillend tegen haar aan wegzonk.
Ze hield me vast. We zwegen. Buiten was alleen het suizen van de motoren.
Mijn ademhaling herstelde zich, maar mijn vingers vonden háár nu. Haar dijen, onder haar rok. Ze keek me verrast aan, maar hield mijn blik vast.
“Dacht je dat jij wegkomt zonder dat ik jou ook laat voelen wat je met mij hebt gedaan?” fluisterde ik. “Niet dus.”
Haar mond opende zich. Haar ademhaling stokte.
Ik gleed onder haar slip, mijn vingers vonden haar — warm, nat, klaar.
“God, je loopt over.”
“Dan moet je nu niet stoppen,” fluisterde ze.
Ik liet haar geen moment los. Cirkelde over haar clit, traag en ritmisch. Haar dijen spanden zich. Haar hand kneep in mijn bovenbeen.
“Harder,” fluisterde ze. “Ja… fuck… daar…”
Ze probeerde zich stil te houden, maar haar lichaam werkte tegen. Ik voelde de spanning zich opbouwen, het trillen in haar onderbuik, het schokken van haar adem.
“Ik wil dat je komt. Voor mij. Hier, nu.”
Haar lichaam begon te beven. Haar nagels in mijn arm, haar dijen spastisch.
“Oh god… ik kom… ik—fuck…”
En toen explodeerde ze. Haar gezicht vergrendeld in stilte, haar hele lijf in golfbewegingen.
Ik hield haar vast tot ze was uitgeademd en we vielen tegen elkaar aan in slaap.
De lichten gingen aan. Mensen reikten naar hun tassen, rekten zich uit, knipperden tegen het felle ochtendlicht. We vouwden de dekens netjes terug over onze schoot, alsof niets was gebeurd.
Bij de bagageband kwam mijn koffer als eerste. Zij stond naast me, haar handen in haar jaszakken, haar blik kalm.
“Dank je,” zei ik zacht.
Ze boog zich naar me toe. “Dank jezelf maar. Jij liet het gebeuren.”
Ze kuste me op mijn wang, warm, zacht, zonder haast. Toen draaide ze zich om en liep weg.
Ik keek haar na tot ze verdween tussen de mensen.
Geen telefoonnummers. Geen beloftes. Alleen de herinnering van wat er boven de wolken was gebeurd.
Drie maanden later. Zaterdagmiddag. Een warenhuis in de stad. Ik slenterde tussen rekken met lingerie — kanten slips, satijnen bh’s, bodysuits die meer beloofden dan ze bedekten.
En toen zag ik haar.
Ze stond bij een spiegel met een bordeauxrode slip in haar hand, haar blik geconcentreerd. Haar haar was langer, losjes opgestoken.
Ze draaide zich om. Onze ogen kruisten elkaar.
“Jij,” zei ze. Ze glimlachte.
Ik liep naar haar toe. Mijn hart sloeg wild, maar ik hield mijn stem beheerst.
“Je hebt een goede smaak,” zei ik, kijkend naar de slip.
“Je zou hem kapot willen trekken met je tanden,” fluisterde ze. “Toch?”
Ik lachte. “Ik herinner me hoe je smaakt.”
Ze beet op haar lip. “Wil je koffie? Of een paskamer?”
Ik keek haar aan.
“Eerst koffie. Maar reken er maar op dat die slip straks ergens op de vloer ligt.”
We liepen weg uit de winkel, samen. De wereld weer onder onze voeten, maar iets in ons nog steeds zwevend.
Misschien was dit een tweede vlucht. Misschien wel de echte.