Overgeleverd aan Mij

Luister?

Kijk nou eens naar je. Zo braaf, op je knieën voor mij, precies waar jij hoort te zijn. Je lichaam gehoorzaam, je ogen naar beneden, en dat zielige kooitje… zo strak, zo nutteloos. Je weet dat je van mij bent. Elke ademhaling, elke rilling in je lijf, alles wat je bent—ik bezit het.

En ik ga ermee doen wat ik wil.

Mijn vingertoppen glijden langzaam over je schouders, zacht en traag, maar je weet beter. Mijn aanrakingen zijn nooit alleen maar lief. Je voelt de spanning al in de lucht hangen, nietwaar? Je huid trekt samen van verwachting. Je weet dat het moment gaat komen waarop mijn nagels het zachtheidsspel doorbreken.

Ik laat ze zakken. Mijn nagels, scherp en genadeloos, krassen over je rug. Niet hard genoeg om echt te scheuren, maar genoeg om rode sporen achter te laten die je morgen nog voelt. Je kreunt. Ik grijns. Zo gevoelig. Zo makkelijk te breken.

“Wat ben je toch heerlijk te dresseren,” fluister ik terwijl ik om je heen loop. “Ik hoef nauwelijks iets te doen en je lichaam verraadt je al.”

Ik pak je kin vast, dwing je me aan te kijken. Je ogen zijn wanhopig. Smekend. Mooi.

“Op handen en knieën,” gebied ik zacht, maar dwingend. Natuurlijk gehoorzaam je. Je weet dat weigeren geen optie is.

Ik neem mijn tijd. Mijn nagels strijken opnieuw over je zij, je billen, krassen zich in je huid terwijl jij braaf blijft zitten zoals ik het wil. De spanning in je kooitje groeit. Ik zie het. Ik voel het.

“Je weet al wat er gaat komen, slaafje,” fluister ik terwijl mijn vingers spelen met je kwetsbare opening. “Je weet dat je niets te zeggen hebt over hoe ik je neem. Over hoe diep. Over hoe lang.”

Ik hoor hoe je ademhaling versnelt wanneer ik de koude plug tegen je aan leg. Een zacht, onderdrukt zuchtje. Je probeert jezelf te beheersen, maar ik weet beter. Jouw lijf liegt niet voor mij.

“Rustig maar,” fluister ik spottend. “Ik maak je vol. Of je wilt of niet.”

Langzaam duw ik de plug naar binnen, voel hoe je lichaam zich spant en trilt onder mijn vingers. Je siddert, je knijpt je ogen dicht, maar je beweegt je heupen net iets naar achteren alsof je niet anders kunt. Wat ben je toch verslaafd aan mij. Aan dit.

Als het speeltje zit, leun ik voorover, mijn lippen vlakbij je oor. Mijn nagels krassen opnieuw over je huid terwijl ik het trillende speeltje aanzet. Je hele lijf reageert direct. Je kreunt, je schokt, je kooitje spant pijnlijk ik geniet van elke seconde.

“Zeg het, slaafje,” sis ik zacht. “Wat ben je voor mij?”

Je stem is rauw, gebroken:

“Uw… Uw slaafje, Mevrouw…”

Ik glimlach. Mijn nagels trekken nog een laatste kras over je nek, mijn adem glijdt over je huid.

“Goed zo. Mijn slaafje. Mijn bezit. En ik ben nog lang niet klaar met je…”

Je lichaam, je adem, je smachtende prostaat alles blijft van mij. En jij? Jij blijft hangen… trillend… smeekbedelend… tot ik besluit dat het genoeg is.