Oude tijden herleven onverwacht

Luister?

Cees had geen reservering nodig. Het restaurant in de oude binnenstad was een spontane keuze, ingegeven door een onverklaarbare onrust die hem al dagen achtervolgde. Hij was net gescheiden, woonde weer alleen, en de stilte in huis klonk soms harder dan welk geluid dan ook. Hij bestelde een glas rode wijn en bladerde doelloos door het menu toen de deur openging. Zijn ogen werden vanzelf naar haar getrokken — Louise.

Niet zomaar een ex-geliefde. Louise was de ex. De enige vrouw die hij nooit helemaal los had kunnen laten, hoe ver hij haar ook probeerde weg te rationaliseren. Ze droeg een zwarte jas, elegant maar nonchalant, zoals altijd. Haar blik dwaalde door het restaurant, zoekend naar een plek — en bleef haken aan zijn ogen. Ze lachte. Diezelfde halve grijns die hem ooit wekenlang van zijn stuk bracht.”Nou, als dit geen toeval is,” zei ze, haar stem nog net zo fluwelig als vroeger. “Ook alleen?” Hij stond op alsof zijn lijf vanzelf reageerde. “Zin om samen alleen te zijn?” Zonder aarzelen schoof ze bij hem aan.

Wat begon als voorzichtig aftasten, groeide uit tot een stroomversnelling van herinneringen, geplaagd door oude vonken die nooit echt waren uitgedoofd. Ze spraken over alles en niets — oude vrienden, nieuwe levens, gemiste kansen. Bij elke slok wijn leek de afstand kleiner, en de stilte tussen hun woorden voller.

Louise legde even haar hand op de zijne. “Weet je nog die zomer in Frankrijk? Toen we drie dagen in dat bed in Avignon zijn gebleven? Hij lachte zacht. “Ik heb sindsdien nooit meer zo weinig geslapen en me zo levend gevoeld.” Ze keek hem aan met een blik die geen uitleg nodig had. “Zullen we… ergens anders verder praten?” vroeg hij, met een lage, geladen stem.

Geen seconde later stonden ze buiten, hun lichamen iets dichter bij elkaar dan nodig was. Ze namen geen taxi. De wandeling naar zijn huis was een opbouw in zichzelf — elk woord, elke aanraking was voorbode van wat komen ging.
Thuis aangekomen vielen ze elkaar bijna omver bij de voordeur, alsof jaren van ingehouden verlangen zich op dat moment losvraten. Jassen vlogen richting vloer, schoenen bleven achter in de hal. Zijn handen vonden haar taille, haar lippen vonden zijn hals. Ze lachte, duwde hem speels achterover op de bank, maar hij trok haar mee. “Nog steeds ongeduldig,” fluisterde ze, hijgend. “En jij nog steeds vuur,” antwoordde hij.

Wat volgde was geen herhaling van vroeger, maar iets rauwers. Volwassen. Urgent. Twee mensen die de tijd van zich af wilden bijten en alleen maar nu wilden voelen. Ze ontdekten elkaar opnieuw — langzaam, dan weer gretig, met momenten van stilte waarin alleen hun ademhaling sprak. Ze namen er alle tijd voor maar wel met wilde passie vanaf het begin.

Louise had nog steeds prachtige borsten met flinke harde tepels en Cees leefde zich helemaal uit terwijl Louise hem pijpte met de intensie zoals hij die van haar gewend was en al snel voelde hij zijn zaad opkomen. Snel wisselde hij van positie en met lange flinke halen befte hij Louise die hem stevig bij zijn hoofd vastpakte en zowat binnen in haar drijfnatte kut duwde.

Hijgerig maakte Cees na minuten zich los en smeekte zowat “ik wil je neuken, ik wil je volspuiten, heerlijke geile griet” Ja, ik wil je, ik wil je nu, kom in en neem me hard en diep”. Cees leidde zijn harde pik bij Louise naar binnen en samen zochten en vonden ze de ideale cadans en kwamen vrijwel gelijk intens klaar.

Toen de zon haar eerste licht door de gordijnen duwde, lag Louise met haar hoofd op zijn borst. Stil. Warm. Alsof ze daar altijd had gehoord. Cees keek naar het plafond, een halve glimlach op zijn lippen. Misschien was het toeval. Misschien was het iets anders. Maar wat het ook was — het had wakker geschud wat nooit echt had geslapen. En dit keer was hij niet van plan het weer kwijt te raken.