Toscane (4)

Luister?

Jeanette lag zogenaamd te rusten in de tent, maar haar hoofd tolde. Iets klopte niet. Roland had zich te snel aangekleed. Te ongeduldig vertrokken. En Kim… Kim had te veel gevlogen met haar blik. Ze wist het. En toch — Jeanette voelde geen woede. Ze voelde iets anders: scherp, krachtig, een tintelende honger om het spel over te nemen. Als haar man stiekem speelt, dan zal zij de regels herschrijven. Ze liep met rustige passen naar de camper van David en Kim. David zat buiten, een boek op schoot, zonnebril op. Hij keek op, glimlachte. “Rustig dagje zo, hè?”

Jeanette ging zonder wat te zeggen tegenover hem zitten. Trok haar jurk langzaam op tot halverwege haar bovenbenen. David’s blik gleed naar haar benen — hij slikte.Toen zei ze, met lage stem: “Weet je wat ik denk, David? Dat jij net als Roland honger hebt. Maar ik ben niet Kim. Ik leid. Jij gehoorzaamt.” Hij liet zijn boek zakken. Zijn ademhaling veranderde. “Wat bedoel je precies?”

Ze stond op, liep naar hem toe, pakte zijn kin tussen haar vingers. “Sta op. Loop mee. Geen vragen.” Hij deed het. Jeanette leidde hem naar het washok aan de achterkant van de camping, waar niemand ooit kwam op dit uur. Binnen duwde ze hem tegen de tegelmuur, keek hem strak aan. “Uit.”

David trok zijn shirt en broek uit. Zijn pik was al stijf. Jeanette lachte kort. “Dat dacht ik al. Je bent een brave hond.” Ze hurkte voor hem, spuugde op zijn eikel en begon hem langzaam af te trekken. Geen liefkozende blikken. Haar ogen strak op zijn gezicht. Elke beweging doelgericht. Geen spel — controle.

Ze likte langzaam over zijn eikel, draaide met haar tong eromheen, maar telkens als hij zijn heupen bewoog, stopte ze. “Ik bepaal wanneer,” zei ze scherp. “Jij blijft staan. Geen aanraking. Geen kreun.” Toen nam ze hem diep in haar mond. Ze bewoog snel, met natte, zuigende kracht. David trilde. Zijn handen vlogen bijna naar haar hoofd, maar ze beet hem speels in zijn eikel. “Ik zei: geen handen.” Ze stond op, draaide zich om, trok haar jurk omhoog en boog voorover tegen de wasbak. “Kom. Maar je blijft stil.”

David gleed in haar, diep, zijn handen op haar heupen. Jeanette bewoog haar kont strak tegen hem aan. “Harder. Dieper.” Haar stem liet geen ruimte voor twijfel. Ze keek hem aan via de spiegel. “Ik weet wat jij en Kim doen. Wat Roland denkt te verbergen. Maar als iemand hier de touwtjes in handen heeft, dan ben ik het.”

David kreunde, zijn pik steeds dieper in haar. Ze klemde haar spieren om hem heen, greep haar eigen borsten en keek hem recht aan. “Kom maar klaar in me, David. Laat me voelen dat je me onderdanig bent.” Met een diepe zucht spoot hij in haar. Zijn hoofd hing naar beneden. Jeanette draaide zich om, haar blik koel, intens.

Ze veegde haar lippen af, trok haar jurk weer recht, en fluisterde:“Dit was pas het begin. Vertel Kim maar… dat ik haar man heb getemd. En dat ik klaar ben voor meer.”