Waar een zakenplatform toe kan leiden

Luister?

Hans was geen man van snelle indrukken of oppervlakkige contacten. Zijn LinkedIn-profiel straalde vakmanschap, ervaring en een warme betrokkenheid uit. Toen hij op een late dinsdagavond Eva’s profiel tegenkwam – een strategisch adviseur met een intrigerende glimlach en scherpe teksten – twijfelde hij geen moment.

Hij stuurde een connectieverzoek met een persoonlijke noot: “Je profiel spreekt me aan. Zin om eens van gedachten te wisselen over leiderschap met lef?” Eva accepteerde. Haar reactie kwam diezelfde avond nog: “Hans, jouw bericht intrigeerde me. Leiderschap met lef… vertel eens?”

Wat begon als een zakelijke uitwisseling over visie, leiderschap en trends, groeide uit tot een ritueel. Elke ochtend een kort bericht. Iedere avond een reflectie. De toon werd warmer. Persoonlijker. Intiemer. Na weken schreef Eva: “Je woorden raken iets in mij wat ik lang niet gevoeld heb.” Hans antwoordde: “Misschien tijd om elkaar in de ogen te kijken, in plaats van alleen op schermen.” “Goed plan”, reageerde Eva.

Ze spraken af in een klein restaurant in het centrum. Kaarslicht, hout, wijn. Eva droeg een zwarte blouse, subtiel doorschijnend, haar haar losjes opgestoken. Hans was in een donkerblauw hemd met opgerolde mouwen. Zijn blik was kalm maar indringend.

Tijdens het eten raakten hun handen elkaar soms vluchtig – per ongeluk, maar niet zonder betekenis. De gesprekken vloeiden moeiteloos van carrière naar dromen, van keuzes naar gemis. Toen Hans na het dessert vroeg: “Zal ik je thuisbrengen?” antwoorde Eva alleen met een glimlach en een korte knik.

Haar woning was warm, zacht verlicht. Op de achtergrond klonk rustige jazz. Ze schonk twee glazen rode wijn in. Terwijl ze op de bank gingen zitten, raakte hun benen elkaar. Ze draaide zich naar hem toe, haar hand licht op zijn knie. “Je stem is nog mooier in het echt,” fluisterde ze. Hans legde zijn glas neer. Trok haar zachtjes naar zich toe. Hun lippen vonden elkaar langzaam, eerst aftastend, dan vol overgave. Zijn handen verkenden haar rug, haar hals. Zij liet zich meevoeren, haar blouse langzaam geopend, knoop voor knoop, tot haar huid zijn vingertoppen verwelkomde.

In haar slaapkamer lieten ze los. Alles. De controle. De gereserveerde blikken van LinkedIn. De zakelijke filters. Wat overbleef, was verlangen in zijn puurste vorm. Hans kuste haar sleutelbeen terwijl zij zijn hemd openmaakte. Hun lichamen vonden elkaar vanzelf, als twee klanken in dezelfde melodie. Hij bewonderde haar, haar grote borsten met stevige tepels, haar expressie – met ogen vol honger én tederheid.

Hij likte er voorzichtig aan. “Hmmm” klonk het. “Zuig er maar aan en een beetje bijten vind ik ook fijn” zei Eva. Voorzichtig probeerde Hans uit waar de grens lag en die lag best verweg want naarmate hij harder in haar grote tepels beet ging Eva steeds harder kreunen “Ik word hier zo geil van Hans. Ik drijf mijn slip uit”. Hans lachte en zei “oh ik zal eens even nakijken en trok haar slip naar beneden en zijn vingers zochten haar natte, zeg maar gerust drijfnatte kut. Grote uitpuilende schaamlippen zag Hans en daar was hij dol op en al snel lag jij Eva te beffen die zijn hoofd hard tegen haar poes aan duwde.

Ze neukten die nacht verschillende keren en Hans kwam wel drie keer klaar, Eén keer diep in de keel van Eva en twee keer ver in haar geweldige grot want met zijn 22 cm kwam hij diep en hard binnen. Terwijl de zon voorzichtig haar kamer binnenviel, keek Eva naar Hans. “Jij was meer dan het algoritme ooit had kunnen voorspellen. “Hans glimlachte, streek een lok uit haar gezicht en antwoordde: “Dit was het mooiste gesprek dat ik in jaren heb gevoerd.”

De dagen die volgden, waren allesbehalve gewoon Sinds die eerste nacht bij Eva thuis, leek een onzichtbaar koord tussen hen gespannen — strak, geladen, niet meer te negeren. Een paar dagen probeerden ze zich nog vast te houden aan de ‘normale’ gang van zaken: werk, afspraken, zakelijke besprekingen. Maar het mislukte faliekant. Elk berichtje had een ondertoon. Elke blik tijdens een videocall was geladen met herinnering. De tweede avond zagen ze elkaar weer. Geen lange gesprekken meer nodig.

Eva deed open in een zijden kamerjas. Daaronder niets. Hans trok haar met één arm tegen zich aan, zijn hand dwalend naar haar onderrug, waar hij voelde hoe warm haar huid al was.
Hun kleren verdwenen nog vóór ze de slaapkamer haalden. Hans tilde haar op tegen de muur. Eva sloeg haar benen om hem heen, haar adem ging snel. Zijn mond op haar hals, zijn handen stevig rond haar billen.

“Ik denk al dagen aan je… aan hoe je smaakt, hoe je beweegt onder me.” Zij beet op zijn oorlel en fluisterde rauw: “Laat het me voelen. Nu.” Hij gleed in haar met een honger die weken opgekropt leek te zijn. Ze kreunde luid, trok hem dieper in zich, haar nagels over zijn schouders. Elke stoot was een bevestiging van hun wederzijdse verslaving.

Vanaf dat moment zagen ze elkaar bijna dagelijks. Wanneer werk het toeliet. En anders lieten ze het werk even liggen. ’s Morgens vroeg, nog voor de koffie, drukte Eva zich tegen Hans aan onder de douche, haar handen al tussen zijn benen, zijn erectie begroetend als een vaste geliefde. Soms liet ze zich voorover buigen tegen de koude tegels terwijl hij haar van achteren nam, haar borsten tegen het glas, haar adem beslagen op het raam.

’s Middags stuurden ze elkaar berichten vol heimelijke fantasieën. “Als je vanavond komt, wil ik je op tafel. Zittend. Jij duwt mijn benen wijd en likt me tot ik gil.” Hans antwoordde met een foto. Zijn hand om zijn stijve pik. “Ik wil die smaak in mijn mond. Nu. Ik tel de uren.”

Tussen al het lichamelijke was ook iets diepers gegroeid. Na een intense vrijpartij bleven ze vaak naakt op bed liggen. Hun lichamen glanzend van zweet, haar hoofd op zijn borst, zijn hand op haar buik. Ze spraken over vroeger. Over gemis. Over het verlangen om écht gezien te worden. Maar de honger naar elkaar bleef altijd sluimeren, als een vuur dat nooit doofde. Op een dag kwam Hans bij haar langs op haar werk. Hij droeg een net pak. Zij had een presentatie gehad en droeg een kokerrok met een strak wit bloesje.

“Sluit je kantoor eens af,” zei hij. Ze begreep meteen wat hij bedoelde. Op haar bureau schoof hij haar rok omhoog, duwde haar slipje opzij. Zij steunde voorover met haar handen op het hout. *”Hard,” zei ze kort.
Hij gaf haar wat ze vroeg. Snel. Wild. Onbeschaamd. Haar kreunen overstemde bijna het gezoem van de airco. Minutenlang neukte hij haar hard en diep en toen hij zijn zaad voelde komen zei “NU” en samen kwamen ze zinderend klaar. Seks werd geen routine. Het werd taal. Ritme. Verlangen in steeds andere vormen: zacht en teder, ruw en ongeduldig, fantasierijk en onvoorspelbaar. Elke dag zonder elkaar voelde als gemiste tijd. Als een leeg bed. Een hunkering in de huid.Wat ooit begon op LinkedIn, een platform van feiten en titels, was nu een verbinding van vlees, hart en vuur.