Waar netwerken toe kan leiden

Luister?

Het was op een zwoele donderdagavond, in een sfeervol zaaltje in Utrecht, waar de netwerk-bijeenkomst voor ondernemers plaatsvond. Bart, 55, net terug van een werkreis, nipte van zijn rode wijn en observeerde met een geoefend oog de mensen in de ruimte. Hij kende er een paar van eerdere bijeenkomsten, maar zijn aandacht werd plots gevangen door een vrouw met een elegante flair en een twinkel in haar ogen.

Evelien, 53, straalde een rustige kracht uit. Haar jurk viel soepel langs haar lijf, haar lach was warm en zelfverzekerd. Bart liep naar haar toe, stelde zich voor, en binnen enkele minuten waren ze verwikkeld in een gesprek dat moeiteloos alle oppervlakkigheid oversloeg. Geen gedoe, geen maskers — gewoon twee mensen die elkaar begrepen.

Ze spraken over werk, over reizen, over het leven na een scheiding. Beiden hadden geen behoefte meer aan ‘moeten’, wel aan ‘willen’. En allebei wilden ze weer voelen, proeven, ontdekken. De gesprekken kregen een speelse ondertoon. Grappen met een dubbele bodem, blikken die net iets te lang bleven hangen.

Na de derde ontmoeting — een diner bij kaarslicht, een wandeling langs de gracht — nam Bart haar mee naar zijn loft. De spanning tussen hen was op dat punt geen spelletje meer, maar een belofte.
In de hal pakte Bart haar bij de heupen, trok haar zacht maar stellig naar zich toe. Evelien legde haar handen op zijn borst, haar ogen recht in de zijne. “Eindelijk,” fluisterde ze. Zijn lippen vonden de hare. Eerst zacht, aftastend, maar al snel werd het zoenen gulzig.

Hij voelde haar handen door zijn haar, haar lichaam dat zich tegen het zijne drukte. Kleren verdwenen, stuk voor stuk, als in een dans waar ze het ritme vanzelf van kenden.
In de slaapkamer nam hij de tijd. Zijn vingers verkenden haar huid alsof hij een gedicht las dat hij al lang niet meer had durven openen.

Evelien kreunde zacht toen zijn lippen haar hals vonden, zijn hand haar dijen streelde, haar verlangen voelde. Ze voelde zich supernat worden. Ze liet zich achterover zakken op het bed, haar benen uitnodigend gespreid. Hij knielde tussen haar benen, kuste haar innerlijke dijen, en proefde haar lippen down under langzaam — alsof hij haar hele lichaam wilde leren kennen via zijn tong.

Evelien greep naar het laken, haar ademhaling versnellend. “Bart…” “Shhh,” fluisterde hij, “ik wil alles van je voelen.”
Wat volgde was een nacht van volledige overgave. Hij nam haar meerdere diep in haar terwijl ze zich volledig opende, hem steeds weer opnam, hem aanmoedigde dieper en deiper te gaan. Ze bewogen op elkaars ritme, verloren zich in elkaars lijf, zonder terughoudendheid. Uren later lagen ze naakt tegen elkaar aan. Zijn hand rustte op haar buik, haar vingers speelden met het haar op zijn borst. “En nu?” vroeg ze. Bart glimlachte. “Nu? Nu wil ik je nog eens… maar eerst koffie.” Evelien lachte. “Zwart, sterk. Net als jij.”De vonk was er. Maar belangrijker: het vuur bleef branden.

De klok tikte voorbij middernacht. Buiten klonk het zachte gezoem van de stad in rust, maar in Barts loft brandde het licht gedimd en warm. Evelien lag tegen hem aan, haar been over zijn dij geslagen, haar lippen vlakbij zijn oor.
“Wat je net deed…” fluisterde ze, haar stem nog hees van genot, “daar wil ik meer van.”
Bart draaide zich op zijn zij en keek haar aan. In haar blik lag niets van terughoudendheid — alleen honger, nieuwsgierigheid, het verlangen om zich nog verder aan hem over te geven. Hij streek een pluk haar uit haar gezicht. “Dan wil ik je nogmaals laten voelen wat je al te lang gemist hebt.”

Langzaam draaide hij haar op haar buik. Evelien zuchtte diep, haar huid gevoelig voor elke aanraking. Hij liet zijn vingers over haar rug glijden, traag, speels, terwijl zijn lippen haar schouderbladen kusten. Ze voelde hoe zijn handen haar billen omvatten, stevig maar teder, en haar heupen iets omhoog tilden.
Zonder woorden volgde ze zijn beweging.

Zijn tong gleed tussen haar benen, van onder naar boven, tergend langzaam. Evelien gromde van genot en duwde zichzelf meer naar hem toe. Hij liet haar trillen van verlangen, zijn tong, vingers, adem — alles werkte samen om haar op te bouwen, om haar hartslag te versnellen. Wanneer ze hijgend naar adem hapte, trok hij haar iets dichter naar zich toe, nam haar opnieuw van achteren. Zijn handen op haar heupen, zijn ritme krachtig en diep. Ze kreunde zijn naam, liet zich volledig gaan, haar lichaam strak gespannen, trillend van intensiteit.

Maar hij was nog niet klaar. Hij trok zich terug en draaide haar weer om. “Ik wil je zien komen,” zei hij zacht. Ze beet op haar lip en trok hem naar zich toe, haar benen wijd, haar ogen vol vuur. Zijn bewegingen werden sneller, zijn mond zocht de hare. Ze kwamen samen, hun lichamen in extase, in één intense, allesomvattende climax. Ze schreeuwde zacht zijn naam, haar nagels in zijn rug, haar benen om hem heen geslagen.

Langzaam zakten ze samen neer, uitgeput, maar voldaan. Hij keek haar aan, streelde haar kaaklijn. “Jij… bent meer dan ik had verwacht. Evelien glimlachte loom. “Jij bent precies wat ik nodig had.”Ze vielen in slaap, naakt, warm, dicht tegen elkaar aan. Geen masker, geen rol — alleen twee mensen die eindelijk weer echt voelden.

Het eerste licht viel zacht door de gordijnen, streelde hun lichamen als een stille getuige van de nacht die achter hen lag. Bart werd als eerste wakker. Evelien lag op haar zij, haar haren krullend over het kussen, één been half over hem heen gedrapeerd. Zijn hand rustte op haar heup, waar zijn duim langzaam cirkels begon te trekken, nauwelijks merkbaar, maar doordrenkt van verlangen. Evelien bewoog zich licht, geeuwde zachtjes en opende haar ogen.

“Goedemorgen,” fluisterde ze, haar stem nog rauw van slaap. “Goedemorgen,” antwoordde Bart met een glimlach. “Ik heb je vannacht niet kunnen loslaten. “Dan moet je dat nu ook niet doen.” Ze draaide zich naar hem toe en hun lippen ontmoetten elkaar opnieuw. Dit keer was het geen hongerige verkenning, maar een trage, diepe kus — eentje die beloofde dat er nog veel meer was om te ontdekken.

Evelien streek met haar vingers langs zijn borst, omlaag, en vond hem al half hard. Ze glimlachte speels. “Blijkbaar is de ochtend net zo veelbelovend als de nacht.” Bart trok haar dichter naar zich toe, zijn hand gleed tussen haar benen. Ze was warm, zacht, en al verrassend vochtig. “Jij ook,” zei hij, terwijl zijn vingers haar plagerig streelden.

Ze kreunde zacht, liet haar heupen licht meebewegen. “Niet stoppen, Bart…”Hij draaide haar voorzichtig op haar rug, boog zich over haar heen, en kuste haar hals, haar sleutelbeen, haar borsten — aandachtig, toegewijd. Zijn tong cirkelde rond haar tepel, terwijl zijn hand haar bleef prikkelen. Evelien sloot haar ogen, haar ademhaling werd zwaarder, haar lichaam gespannen van verwachting.

Wanneer hij haar benen spreidde en haar weer langzaam in zich opnam, voelde het als thuiskomen. Het tempo was traag, de bewegingen diep, hun blikken voortdurend op elkaar gericht. Er was geen haast. Alleen verbinding. Ze hield hem vast, trok hem dichter bij zich, en toen hun lichamen samen tot een tweede hoogtepunt kwamen, verloren ze zich opnieuw in die zalige roes van warmte, nabijheid en genot.Na afloop lagen ze stil, elkaars adem voelend, geen woorden nodig. Alleen hun lichamen spraken.

Na een uurtje weggedommeld te zijn werd Evelien wakker en streelde Bart die nog sliep. Ze kon het niet laten om te kijken hoe het met zijn pik was. Slapjes was Bart zijn pik en dat was na zo’n vrijpartij ook wel begrijpelijk dacht Evelien. Toch begon ze er zachtjes over te strelen en al snel voelde en zag ze hem harder worden. Wat een energie heeft die man dacht Evelien. Langzaam werd Bart wakker en hij keek glimlachend naar Evelien. “Alweer lustgevoelens lieverd” zei hij. “Hij is zo mooi en heerlijk ik kan er geen genoeg van krijgen. We hebben al veel gedaan de afgelopen uren maar één heerlijke ervaring nog niet” zei Evelien en lachte om een verbaasd kijkende Bart. “Wat bedoel je “ zei Bart. “Zou je mij anaal willen nemen, dat vind ik zo heerlijk. “Bart lachte en zei “Ok maar laten we dat dan vanavond doen dan heb ik weer 1000% energie voor je. “Ok” zei Evelien en ze vleide zich in Bart zijn armen.