De dominante arts

Luister?

Dr. Liny van der Velde had haar praktijk in een rustige wijk net buiten de stad. Ze was begin veertig, scherp, warm, en gerespecteerd in haar vak. Haar dagen bestonden uit volle wachtkamers, snelle beslissingen, en empathische gesprekken. Ze was toegewijd, maar soms ook alleen. Té lang al alleen, als ze eerlijk was.

Op een maandagochtend wandelde Erik binnen. Vroeg in de veertig, sportief maar ingetogen. Hij had last van hartkloppingen, vertelde hij. Stress, vermoedelijk. Hij was ondernemer, gescheiden, en met een oprechte blik die haar op een of andere manier raakte.De afspraak duurde langer dan gepland. Zijn hartslag was in orde, maar hun gesprek kreeg diepgang. Ze lachten, voelden elkaars aanwezigheid. Aan het eind van het consult merkte ze zijn blik even langer op haar lippen rusten. Niet ongemakkelijk. Integendeel. In de weken erna volgden nog twee consulten. Geen medische noodzaak meer, maar Erik wilde ‘zeker weten’ dat alles goed zat. En Liny liet het toe.

Op een regenachtige donderdagmiddag was de praktijk rustig. Erik kwam “toevallig” langs, onder het mom van een vraag over zijn bloeddruk. Ze nodigde hem binnen, deze keer zonder het witte doktersjasje. Haar blouse liet subtiel haar halslijn zien, haar ogen hielden die van hem vast. Ze praatten zacht, alsof ze de stilte in de lege praktijk niet wilden verstoren. Toen hij opstond om afscheid te nemen, bleef hij even voor haar staan. Geen woorden. Alleen die spanning, die geladen stilte die zich al weken had opgebouwd. “Ik dacht dat je me misschien zou tegenhouden,” fluisterde hij. Zonder aarzelen legde ze haar hand op zijn borst, waar zijn hart bonkte. “Blijf dan,” zei ze zacht.

Hij boog zich voorover en kuste haar, voorzichtig eerst, alsof hij haar grenzen wilde aftasten. Zij kuste terug, met jaren opgekropte hunkering die zich eindelijk een weg naar buiten baande. Ze draaide de deur op slot, pakte zijn hand en leidde hem naar de kleine rustkamer achter in de praktijk. Daar waar ze normaal bezorgde patiënten liet bijkomen, ging nu haar eigen hart sneller slaan.

Ze stond voor hem, deed haar blouse los, traag, terwijl ze hem bleef aankijken. Hij liet zijn handen langs haar zij glijden, verkende haar lichaam alsof hij elk moment wilde onthouden. Haar huid tintelde onder zijn vingers, haar ademhaling versnelde. Prachtige borsten met mooie stevige tepels liet ze hem zien.
Ze gingen liggen, hun lichamen versmolten. Geen haast, alleen pure aandacht voor elkaar. Hij vulde met zijn dikke penis haar warme grotje en voelde zich in de hemel aanbeland. Ze bewoog op hem met een ritme dat haar hele lichaam liet gloeien. Hij hield haar stevig vast, haar naam fluisterend tegen haar hals. Het was intens. Eerlijk. Sensueel, maar niet gehaast of grof. Met een ongelooflijk heerlijk gevoel nam hij Liny en gaf haar zijn zaad. Toen hun ademhaling weer langzaam tot rust kwam, lag ze met haar hoofd op zijn borst en voelde opnieuw zijn hartslag. “Dit is perfect,” zei ze met een glimlach. Hij streelde haar haren. “En jij bent mijn medicijn.”

Sinds die regenachtige donderdagmiddag was Erik vaker in de praktijk dan medisch verantwoord was. Soms kwam hij zogenaamd voor zijn bloeddruk, dan weer voor vage spanningen in zijn borst of slapeloosheid. Liny maakte daar geen probleem van. Integendeel. Ze had hem volledig in haar greep — en dat wist ze. “Je weet dat je bloeddruk prima is,” zei ze terwijl ze hem op het onderzoeksbed liet plaatsnemen. Ze maakte een paar knopen van haar doktersjas los met een sierlijke, trage beweging. Erik slikte. Zijn lichaam kende het ritueel inmiddels, maar zijn opwinding was elke keer nieuw. “Dan kun je me wegsturen,” zei hij zacht.

Liny boog zich voorover, haar gezicht vlak bij het zijne. “Oh nee, jij komt precies op tijd.” Ze zette het licht lager en draaide de deur op slot. Ze hield van die ruimte. De geur van ontsmetting, het koude vinyl van het bed, de absolute controle. Hier had zij de regie. Altijd. “Ik wil dat je je broek uitdoet,” zei ze rustig. “Langzaam. Terwijl je me aankijkt.”
Erik gehoorzaamde, zijn blik strak op de hare. Zijn verlangen was duidelijk zichtbaar. Ze liet haar vingers langs zijn borstkas glijden, over zijn buik naar beneden — maar stopte net voor zijn erectie.

Ze trok haar witte jas los en liet het van haar schouders glijden, onthullend een zwart kanten setje dat absoluut niet functioneel was. “Vandaag gaan we het hebben over… spanningsopbouw,” fluisterde ze. Ze ging op zijn schoot zitten, haar knieën aan weerszijden van zijn benen. “En ik bepaal wanneer je klaarkomt.” Ze greep zijn polsen en plaatste zijn handen naast zijn lichaam. “Niet bewegen,” zei ze streng.

Haar bekken bewoog langzaam tegen hem aan, haar blik strak op de zijne. Ze liet hem voelen, plagen, verleiden — zonder hem de controle te geven. Haar ademhaling versnelde, haar lippen opengesperd van verlangen, maar ze bleef de regie houden. Telkens als hij dichterbij kwam, trok ze zich terug. Hij kreunde zacht van frustratie.
Tot ze, zonder waarschuwing, zichzelf op hem liet zakken. Een diepe zucht ontsnapte haar lippen. Hij greep haar heupen, maar ze duwde zijn handen weer weg. “Ik zei: niet bewegen.” Ze reed hem, langzaam en diep. Elke beweging doordacht.
Geen gehaaste vrijpartij, maar een demonstratie van macht, controle, en pure wellust. Hij lag daar onder haar, ademloos, volledig overgeleverd.Toen hij uiteindelijk kwam, hard en trillend, greep zij zijn kin en kuste hem krachtig, als een arts die haar werk bewonderde — en haar patiënt beloont.“Tot je volgende consult,” fluisterde ze in zijn oor terwijl ze opstond, haar witte jas weer aantrok en haar haren fatsoeneerde. “Ik zie je maandag. 14:15. Precies.”