Herkansing met mijn ex

Luister?

Het begon allemaal met een glas champagne. John stond aan de rand van het dakterras, de stad lag als een lichtgevend tapijt onder hem uitgespreid. Het was een chique netwerkborrel, maar zijn aandacht dwaalde – tot ze de ruimte binnenstapte. Miranda. Hij voelde het meteen. Dat kleine, elektrische schokje in zijn onderbuik. Ze droeg een donkerrode jurk die haar rondingen exact op de juiste plekken omarmde. Haar blik kruiste de zijne, even verrast, daarna uitdagend. Ze kwam dichterbij, langzaam, alsof ze de zwaartekracht zelf tartte. “John,” zei ze, haar stem nog steeds dat mengsel van fluweel en vuur. “Lang geleden.” “Te lang,” antwoordde hij, en hij wist dat hij al verloren was.

Ze praatten. Geen ongemakkelijke stiltes, geen verwijten over het verleden. Alleen blikken die langer duurden dan gepast. Lachjes die iets achterlieten. En vingers die af en toe per ongeluk elkaars hand raakten. Toen ze haar glas leeg had, keek ze hem aan met een scheve glimlach. “Zin om ergens anders verder te praten?” “Ja”, was het enige wat John sprak maar de passie was nu al waarneembaar.

Het hotel was op loopafstand, maar de spanning was om te snijden. In de lift keek ze hem aan, leunde tegen de muur en speelde met een lok haar. De kamerdeur viel dicht met een klik. Geen woorden meer nodig. Alles zat in de blikken, in het tempo van hun ademhaling, in de ongeduldige manier waarop hun lichamen elkaar opzochten. John duwde haar zacht tegen de muur. Zijn handen gleden langs haar zijden, naar haar heupen, zijn lippen vonden haar hals – warm, kloppend, geurend naar jasmijn en herinneringen. Ze kreunde zacht toen hij in haar kuste, intens en precies genoeg om haar te laten voelen dat hij haar wilde. Niet als toen. Intenser. Urgenter. Volwassener. Miranda draaide hem met een vastberaden duw om, haar ogen donker van verlangen. “Op het bed,” fluisterde ze. Hij gehoorzaamde.

Ze liet haar haarlokken over haar schouders glijden, langzaam. Geen haast. Ze wist dat hij keek, dat zijn blik haar al uitkleedde voordat de stof de vloer raakte. Geen lingerie. Alleen pure, schaamteloze overgave. Ze kwam boven op hem, knielend over zijn heupen. Haar handen streken onder zijn overhemd, haar nagels licht krassend over zijn huid. Hij beefde. Haar mond vond zijn tepels, zijn buik, zijn heupen – telkens nét niet waar hij haar het meest wilde. Toen ze hem eindelijk bevrijdde van zijn kleding, gleden haar vingers langs zijn harde pik, traag, onderzoekend. Ze keek hem aan, dominant en verlangend tegelijk.

Ze nam hem in zich, traag en diep, haar nagels in zijn borst. Zijn handen vonden haar heupen en hij duwde terug, opgaand in haar ritme. Hun lichamen klapten tegen elkaar, golvend, wild en toch perfect afgestemd. Hij voelde hoe haar spieren om hem heen zich spanden, hoe haar adem versnelde, hoe haar rug zich boog – een fluistering, een gil, en hij kwam, trillend, ogen gesloten. Maar ze was nog niet klaar. Ze draaide hem om, trok zijn polsen boven zijn hoofd. Kuste hem langzaam naar beneden, proefde hem. Hij kromde zijn rug, half schreeuwend, half smekend. Toen gleed ze boven op hem, liet zijn harde pik in haar natte kut zakken, sneller nu, dieper, de controle afwisselend in hun handen.

Ze verloren zich, urenlang, in elkaars lichamen. Elke aanraking was een herinnering. Elke kreun een erkenning van wat ze ooit hadden gedeeld – en wat nog steeds tussen hen brandde. Pas tegen de ochtend, na een laatste zachte vrijpartij, lagen ze uitgeput en zwijgend naast elkaar. De lakens verfrommeld, hun lichamen plakkerig van het zweet en de lust. Miranda streek een lok haar achter haar oor, haar stem hees: “Misschien waren we nooit echt voorbij.”