Op campagne

Luister?

Het was een zwoele augustusavond in de bruisende straten van Amsterdam. De verkiezingen naderden, en de partij had een grootschalige campagne-actie opgezet op het Museumplein. Senator Victor, een man van 48 met zilvergrijzende slapen en een stem die menig debatzaal kon doen sidderen, stond vooraan. Zijn pak zat als gegoten om zijn brede schouders, en zijn glimlach was een wapen dat kiezers voor hem liet vallen. Maar vanavond voelde hij zich rusteloos. De flyers met beloftes over een groener Nederland leken hol in zijn handen. Hij wilde meer dan woorden; hij wilde vuur.

Daar was zij: Eva, 26 jaar jong, een frisse partijgenote uit de jongerenafdeling. Ze had zich vrijwillig opgegeven voor de flyerdeelactie, haar donkere krullen wild en ongetemd onder een petje met het partijlogo. Haar ogen, groen als het Vondelpark in de lente, flitsten enthousiast terwijl ze een stapel pamfletten uitdeelde. Ze droeg een strak wit T-shirt dat plakte aan haar huid door de hitte, en een korte rok die net boven haar knieën danste bij elke beweging. Victor had haar eerder gezien op vergaderingen, een vonk van energie in een zee van saaie bureaucraten, maar nu, onder de straatlantaarns, leek ze een levend kunstwerk.

“Hé, meneer, neem een flyer voor een Nederland dat ademt!” riep ze lachend naar een voorbijganger, haar stem vol passie. Victor’s blik bleef hangen op de manier waarop haar borsten licht wiegden onder het dunne stof, tepels vaag zichtbaar door het zweet. Hij slikte, voelde een bekende hitte opstijgen in zijn onderbuik. Dit was geen tijd voor afleiding, dacht hij, maar zijn voeten bewogen vanzelf naar haar toe.

“Eva, toch?” Hij reikte haar een fles water aan, zijn vingers strelend langs de hare. “Je bent een natuurtalent. De kiezers eten uit je hand.” Ze draaide zich om, haar wangen blozend onder de neonverlichting. “Senator De Vries! Victor, alsjeblieft. En jij? Jij bent de ster hier. Ik wed dat je al honderden stemmen hebt binnengehaald met die charmante grijns.” Haar ogen dwaalden over zijn borst, lager, en ze beet op haar onderlip. Een stilte hing tussen hen, geladen als de lucht voor een onweer.

De avond kroop voorbij. Ze deelden flyers, praatten over beleid, maar de woorden werden onderbroken door aanrakingen. Een hand op haar rug om een kiezer te wijzen, zijn duim die even bleef hangen op de holte boven haar heup. Een lach die te lang duurde, haar schouder die tegen zijn arm drukte. Toen de menigte dunner werd en de crew opruimde, stelde hij voor: “Kom, laten we even ontsnappen aan dit circus. Er is een café om de hoek. Op de partij.”

Ze aarzelde niet. Het café was klein, intiem, met kaarslicht dat schaduwen danste over haar gezicht. Ze dronken rode wijn, praatten over dromen, zij over een revolutie in de jongerenbeweging, hij over de macht die hem soms verstikte. Maar zijn ogen vertelden een ander verhaal. Ze gleden over haar lippen, haar hals, naar de V van haar shirt waar een zweetdruppel glinsterde. “Je bent gevaarlijk, Eva,” mompelde hij, zijn stem laag en hees. “Je doet me vergeten waarom ik hier ben.”

Ze leunde voorover, haar knie rakend de zijne onder de tafel. “Misschien wil ik dat je vergeet. Misschien wil ik dat je alleen aan mij denkt.” Haar voet gleed langs zijn kuit, traag, plagend. Victor’s adem stokte. Hij voelde zijn pik opzwellen in zijn broek, hard tegen de stof. Dit was waanzin, hij was een gerespecteerd politicus, zij een jong talent, maar het vuur in haar ogen spiegelde het zijne.

Ze verlieten het café zonder te betalen, te gehaast voor beleefdheden. Buiten, in een steegje achter het plein, duwde hij haar tegen de bakstenen muur. Zijn handen grepen haar heupen, trokken haar rok omhoog tot haar dijen blootlagen. “Fuck, Eva,” gromde hij, zijn mond op de hare. De kus was rauw, hongerig, tongen die vochten, tanden die beten. Ze smaakte naar wijn en verlangen, haar nagels krabden over zijn nek.

Zijn vingers gleden onder haar slipje, vonden haar nat en heet. Ze hijgde in zijn mond toen hij twee vingers in haar duwde, diep en ritmisch, voelend hoe haar wanden zich om hem spanden. “Je bent zo verdomd strak,” fluisterde hij, zijn duim cirkelend over haar klit, hard en gezwollen. Ze kreunde luid, haar hoofd achterover, borsten drukkend tegen zijn borst. “Victor… alsjeblieft… meer.” Haar hand zocht naar zijn rits, bevrijdde zijn pik, dik, kloppend, met een druppel voorvocht aan de top. Ze streelde hem ruw, haar vuist strak om de schacht, terwijl hij haar harder vingerde, zijn palm wrijvend tegen haar gevoelige knopje tot ze beefde.

Hij tilde haar op, haar benen om zijn middel, en stootte in één beweging in haar. God, wat was ze glad, hoe ze hem omsloot als een vuist van zijde en vuur. Hij ramde diep, elke stoot botend tegen haar baarmoeder, haar kreten echodend in de steeg. “Neuk me harder,” smeekte ze, haar tanden in zijn schouder, nagels in zijn rug. Zweet droop van zijn voorhoofd op haar borsten, die hij met zijn mond claimde, zuigend aan haar tepels, hard en rood, tot ze huilde van genot.

Ze kwam als eerste, haar kutje knijpend om hem, sappen druppelend langs zijn ballen. “Ja, ja, Victor!” schreeuwde ze, haar lichaam schokkend. Dat duwde hem over de rand. Hij gromde laag, pompte zijn zaad diep in haar, heet en pulserend, vullend haar tot het eruit sijpelde bij elke laatste stoot. Ze gleden omlaag tegen de muur, hijgend, verstrengeld. Haar hoofd op zijn borst, zijn armen om haar heen. “Dit was meer dan flyers uitdelen,” fluisterde ze met een ondeugende grijns.
Victor lachte zacht, kussend haar voorhoofd. “Dit is pas het begin, Eva. De campagne heeft net een nieuwe prioriteit gekregen.” En terwijl de stad sliep, wisten ze…. de politiek was zou nooit meer hetzelfde zijn voor hen beiden.