Oude coulisssen / Nieuwe vuren

Luister?

De zaal van het oude theater bruiste van gelach en gerinkel van glazen. Het was een reünie van het Theatergezelschap De Schaduwspelers, tien jaar na de gloriedagen van hun experimentele producties. Jan-Willem stond in een hoek, een glas rode wijn in de hand, en scande de menigte met een mengeling van nostalgie en verveling. Hij was nu 42, met grijzende slapen en een leven als freelance regisseur dat hem van stad naar stad joeg, maar nooit de roes van die wilde jaren had vervangen. Tot hij haar zag.

Alice. God, Alice. Ze leunde tegen de bar, haar donkere krullen losjes opgestoken, een strakke zwarte jurk die haar rondingen accentueerde alsof ze nooit was weggeweest. Haar lach klonk als een echo uit het verleden, schor, uitdagend, de lach die hem vroeger had doen trillen van verlangen. Ze was 40 nu, maar de tijd had haar alleen maar rijper gemaakt: vollere borsten, een taille die nog steeds uitnodigde om vastgegrepen te worden, en die groene ogen die beloofden dat ze nog steeds wist hoe ze een man kon breken.

Hun blikken kruisten elkaar over de hoofden van oude collega’s heen. Een vonk, als een kortsluiting. Ze hief haar glas, een stille toast, en Jan-Willem voelde zijn hartslag versnellen. Hij baande zich een weg door de menigte, begroetend met schouderklopjes en halve omhelzingen, maar zijn ogen bleven op haar gefixeerd. “Alice,” zei hij toen hij bij haar was, zijn stem lager dan bedoeld. “Jij hier.

Ze draaide zich om, haar lippen krullend in die bekende, sluwe glimlach. “Jan-Willem. De man die altijd wist hoe hij de spotlights moest stellen en de coulissen.” Haar vingers streken licht over zijn arm, een aanraking die elektriciteit door zijn aderen joeg. Ze praatten, eerst over onbenulligheden: de producties die flopten, de sterren die gevallen waren, de roddels over ex-collega’s. Maar al snel dwaalden hun woorden af naar de herinneringen. “Weet je nog die nacht na de première van Schaduwen van Verlangen?” fluisterde ze, haar adem warm tegen zijn oor. “Jij, ik, en die gammele kleedkamerstoel die bijna bezweek onder ons.”

Jan-Willem lachte, maar het was een lach vol hitte. “Hoe zou ik dat kunnen vergeten? Jouw nagels in mijn rug, je kreunen dat door de muren echode. We moesten de repetitie de volgende dag skippen omdat niemand kon lopen zonder te grijnzen.” De wijn vloeide, de muziek zwol aan, een oude jazzplaat die ze herkenden uit de repetitieruimte en met elke slok losten de jaren op. Ze dansten, hun lichamen te dichtbij voor toevalligheden, haar heupen die tegen de zijne drukten, zijn hand die laag op haar rug gleed, gevaarlijk dicht bij de ronding van haar billen.

Het was halftwaalf toen de zaal begon te leeglopen. “Kom,” zei Alice, haar hand in de zijne grijpend. “Laten we een omweg maken. Voor de goede oude tijd.” Ze leidde hem door de zijdeur, de trap af naar de kelder, waar de coulissen nog steeds roken naar stof, verf en verboden verlangens. Het theater was donker, alleen het maanlicht dat door een hoog raam sijpelde verlichtte de rommelige ruimte: vergeten decorstukken, een oude sofa die ze herkenden als het toneel van menig ‘intiem feestje’. De deur klikte achter hen dicht, en de wereld buiten verdween.

Ze duwde hem tegen de muur, haar lippen op de zijne, hongerig en ruw. Jan-Willem reageerde instinctief, zijn handen grepen haar middel vast en trokken haar dichterbij. Hun kus was geen voorspel; het was een herovering. Tongen worstelden, tanden beten zacht in lippen, en hij proefde de wijn op haar huid, vermengd met de zilte smaak van opwinding. “Ik heb je gemist,” gromde hij tussen twee kussen door, zijn vingers die de rits van haar jurk vonden en omlaag trokken. De stof gleed van haar schouders, onthullend zwarte kant die haar borsten omhelsde, tepels al hard en zichtbaar door het dunne materiaal.

Alice lachte laag, haar handen aan zijn overhemd, knopen die ritselden en wegvlogen. “Bewijs het dan.” Ze duwde hem naar de sofa, en hij viel neer, zijn broek al strak van de erectie die pulseerde tegen de stof. Ze knielde tussen zijn benen, haar ogen glinsterend in het halfduister, en ritste zijn broek open met een traag, plagend gebaar. Zijn pik sprong tevoorschijn, hard en kloppend, de eikel al glinsterend van voorvocht. “Kijk jou,” mompelde ze, haar vingers om de schacht sluitend, knijpend tot hij kreunde. Ze boog voorover, haar tong likkend over de lengte, van basis tot top, cirkelend rond de gevoelige rand. Jan-Willem greep haar haar vast, niet ruw maar dwingend, en duwde haar hoofd omlaag. Haar mond omsloot hem, warm en nat, zuigend met een ritme dat hij zich herinnerde uit nachten in de kleedkamers: diep, gulzig, haar keel die hem bijna helemaal nam terwijl haar hand de rest pompte.

Hij hijgde, zijn heupen stotend omhoog, neukend in haar mond terwijl ze gorgelde van genot. “Alice… fuck…” Haar vrije hand gleed tussen haar eigen dijen, wrijvend over de dunne slip die al doorweekt was. Ze liet hem los met een plop, speeksel draden die hem verbond met haar lippen, en klom op zijn schoot. “Nu jij,” commandeerde ze, haar jurk omlaag trekkend tot ze naakt was, behalve die zwarte kousen die ze altijd droeg voor de lol. Haar borsten zwaaiden vrij, vol en zwaar, tepels rood en uitnodigend. Jan-Willem boog voorover, zijn mond sluitend om een tepel, zuigend hard terwijl zijn tanden knabbelden. Ze kreunde luid, haar rug krommend, en greep zijn schouders vast, nagels die rode lijnen trokken.

Ze positioneerde zichzelf boven hem, haar natte spleet wrijvend over zijn pik, glijdend heen en weer tot hij smeekte. “Neuk me, Jan-Willem. Zoals vroeger.” Met een kreun zakte ze neer, zijn lengte vulde haar centimeter voor centimeter, strak en heet. Ze was nat, zo ongelooflijk nat, haar wanden die hem melkten terwijl ze begon te rijden. Op en neer, hard en ritmisch, haar billen klappend tegen zijn dijen. Hij greep ze vast, knedend het zachte vlees, zijn duim vindend de strakke opening erachter en cirkelend, plagend. “Ja,” hijgde ze, “daar… duw erin.” Hij gehoorzaamde, zijn duim glijdend in haar kont, terwijl zijn pik haar kutje vulde, dubbel penetrerend in een cadans die hen beiden deed hijgen.

Ze versnelde, haar borsten stuiterend, zweet parelend op haar huid. Jan-Willem stootte omhoog, diep en meedogenloos, voelend hoe ze strakker werd, haar orgasme opbouwend. “Kom voor me,” gromde hij, zijn hand glijdend naar voren om haar klit te vinden, gezwollen en glad en wrijvend in cirkels. Alice schreeuwde, haar lichaam schokkend, wanden knijpend om hem heen terwijl ze kwam, sappen druppelend over zijn ballen. De aanblik duwde hem over de rand: hij explodeerde in haar, hete stralen spuitend diep naar binnen, zijn kreun echoënd tegen de muren.

Ze zakten ineen, hijgend en verstrengeld, haar hoofd op zijn borst. Buiten hoorde je vaag het verkeer, maar hier, in de coulissen, was het alsof de tijd had stilgestaan. “Oude tijden,” fluisterde ze, haar vingers traag cirkelend over zijn verslapte pik, die alweer begon te reageren. “Maar deze nacht is nog niet voorbij.” En met een grijns duwde ze hem achterover, klaar voor het volgende acte.