De geile gluurder wordt beloond

Luister?

Ik dwaal door de stad zonder plan, zonder doel. Geen afspraken, geen boodschappenlijstjes-alleen mijn voeten, mijn blik, en een verlangen dat ik zelf nauwelijks kan plaatsen. Wat ik zoek, weet ik nooit van tevoren. Maar als het moment daar is, voel ik het meteen. Niet in stenen of straten, maar in mensen. In blikken. In lichamen.

Op een lome, zonnige middag gebeurt het weer. Ik slenter over het plein als ik haar zie: op het terras, haar zonnebril in haar haar, een halfopen blouse die net iets te nonchalant valt. Onder het witte katoen vangt het zwart van een kanten bh het licht-subtiel, maar onmiskenbaar bedoeld om te vangen. Ze ziet mijn blik en glimlacht, niet afkeurend maar uitnodigend, misschien zelfs uitdagend. Met bedachtzame vingers knoopt ze haar blouse dicht, haar ogen onafgebroken op de mijne. Geen haast. Ze weet precies wat ze doet.

Even later, in een smalle zijstraat, bots ik zachtjes tegen een andere vrouw. Haar trui is dun, haar huid eronder warm. Heel even raken onze handen elkaar. Haar vingers blijven nét iets te lang hangen. Ze glimlacht, bijna onmerkbaar. Alsof het niets is. Alsof het alles is.

De stad zuigt me verder. Ik loop een boekhandel binnen-een toevluchtsoord van stilte en geurend papier. Tussen de hoge kasten valt mijn oog op haar: midden dertig, donker haar, een strakke rok, een blouse die haar rondingen nauwelijks verhult. Geen bh. Ze reikt naar een boek op de bovenste plank. De stof van haar blouse spant kort om haar borsten, die zwaar en natuurlijk meebewegen. Mijn blik blijft hangen.

Ze draait zich om, een boek in haar hand. Onze blikken kruisen. Haar ogen glijden langzaam over me heen, onderzoekend, zonder schaamte. Ze zet een stap dichterbij, haar heup raakt het boekenrek. Haar vingers strelen gedachteloos de rug van een boek.

“Je ogen zijn hongerig,” zegt ze zacht, haar stem als fluweel.

Ik antwoord niet. Ze draait zich om, haar rok zwiert om haar heupen, en verdwijnt tussen de kasten. Mijn hartslag versnelt, alles in mij tintelt.

Later, in het warenhuis, zie ik haar weer: de vrouw van het terras. Ze staat bij de paskamers, een stapel kleding in haar armen. Ze kijkt me aan, haar blik vol herkenning-en verwachting. Als ze haar pashokje binnengaat, blijft het gordijn net een stukje open. Ik aarzel, maar haar blik nodigt me uit. Wanneer ik dichterbij kom, trekt ze me zachtjes naar binnen, haar stem zacht, bijna fluisterend: “Je kijkt veel. Ik vroeg me af of je ook durft te doen.”

Het hokje is klein, warm, haar parfum hangt in de lucht. Ze staat met haar blouse halfopen-geen bh, haar borsten vol en stevig, haar tepels donker en gespannen. Ze sluit het gordijn achter me en kijkt me aan met een kalme intensiteit.

“Ik wil dat je kijkt,” fluistert ze. “Laat me zien wat ik met je doe.”

Mijn hand glijdt naar mijn broek. Mijn hart bonkt in mijn keel. Zij kijkt toe, haar ogen brandend op mijn huid.

Dan, zonder schaamte, glijdt haar hand onder haar rok. Haar vingers verdwijnen tussen haar dijen. Haar adem stokt.

“Zie je hoe nat ik ben?” Haar stem is hees, haar wangen lichtrood. “Maar je mag me niet aanraken. Alleen kijken.”

Ze spreidt haar benen iets, haar vingers cirkelen langzaam over haar clit. Haar andere hand tilt haar blouse op, haar borsten komen vrij. Ze knijpt in haar tepel terwijl haar vingers over haar vochtige lippen glijden.

“Zie je wat je met me doet?” Haar blik is oprecht, verlangend.

Ik knik, mijn hand beweegt ritmisch. Alles aan haar is vuur.

Ze kreunt zacht, kleine geluiden die mijn beweging versnellen. Haar vinger cirkelt traag, dan sneller. Haar adem versnelt, haar ogen blijven op de mijne.

“Ik wil je zien klaarkomen,” fluistert ze. “Laat het voor mij gebeuren.”

Mijn climax bouwt zich op, onweerstaanbaar. Mijn adem stokt, mijn hand spant zich op mijn stijve dikke pik. Een warme, witte straal komt op haar buik, en haar borsten. Ze kreunt, haar ogen glanzen van genot. Ze kijkt omlaag, bewondert hoe mijn zaad over haar huid glanst en komt schokkend klaar.

Ze kijkt me aan met een zachte glimlach en zegt, fluisterend:
“Niet slecht… voor een kijker.”
Dan-zonder iets weg te vegen-knoopt ze haar blouse langzaam dicht. Haar huid plakt licht tegen de stof, het sperma trekt natte kringen in het katoen. Ze glimlacht, haar stem zacht:

Ze strijkt haar haar glad, zet haar hakken recht, en opent het gordijn alsof er niets gebeurd is. Weg is ze-opgeslokt door de stad.

Ik blijf achter, ademend, trillend. Buiten gaat het leven gewoon verder. Maar ik weet: ergens daarbuiten loopt zij, met sporen van mij nog op haar huid. Bewust. Gepland.

Sindsdien kijk ik anders naar de stad. Niet alleen naar wat ik zie. Maar naar wie misschien kijkt… en wíl dat ik kijk.