Een onvergetelijke treinreis

Luister?

Wim zat in de halflege treincompartiment, starend uit het raam naar de voorbijflitsende weilanden, toen hij het voor het eerst opmerkte. Schuin tegenover hem, op de bank met uitzicht op de gang, zat Mariska. Ze was net achttien, dat wist hij niet, maar haar frisse gezichtje met die grote, donkere ogen en de lichte sproetjes op haar neus riepen dat op. Haar korte rokje was omhooggeschoven over haar dijen, en haar blouse hing losjes open, onthullend een glimp van een zwarte bh. Ze keek naar hem – niet zomaar, maar met een intense, hongerige blik die hem deed blozen. Haar tong gleed traag over haar volle onderlip, likkend, alsof ze iets proefde dat alleen zij kon zien.

Wim verschoof ongemakkelijk, zijn broek werd strakker. Hij probeerde weg te kijken, maar haar ogen hielden hem vast. Toen zag hij het: haar hand, half verborgen onder de rand van haar rokje, bewoog subtiel. Langzaam, ritmisch. Haar vingers gleden over de stof heen en weer, drukten dieper, en hij hoorde een zacht, onderdrukt kreuntje. Ze verwende zichzelf, hier, in het openbaar, terwijl ze hem aanstaarde. Haar wangen kleurden rood, haar ademhaling versnelde, en ze beet op haar lip om het stil te houden. De trein ratelde door, maar voor Wim leek de wereld te vertragen. Hij voelde zijn eigen opwinding groeien, zijn pik hard wordend tegen de stof van zijn jeans.

Mariska’s blik werd uitdagender. Ze opende haar benen een fractie wijder, genoeg om hem een glimp te geven van haar witte slipje, nat en doorschijnend waar haar vingers werkten. “Kom hier,” mimede ze met haar lippen, terwijl haar hand sneller ging. Wim’s hart bonsde. Dit kon niet echt zijn. Maar het was. Hij stond op, wankel op zijn benen, en ging naast haar zitten. De trein was bijna leeg; alleen een slapende man aan het eind van het compartiment.

Zodra hij zat, greep ze zijn hand en trok die onder haar rokje. Haar huid was heet, vochtig. “Voel je dat?” fluisterde ze hees, haar stem trillend van opwinding. “Ik doe dit al sinds ik je zag instappen.” Wim’s vingers gleden over haar slipje, voelden de hitte, de nattigheid die door de stof sijpelde. Ze kreunde zacht, drukte zijn hand harder tegen zich aan, en begon hem te leiden – cirkels over haar klit, duwend tegen de opening. De geur van haar opwinding vulde de lucht, muskusachtig en zoet.

De trein minderde vaart. “Volgende stop: Station Alkmaar,” kondigde de omroeper aan. Mariska’s ogen lichtten op. “Daar,” hijgde ze. “We stappen daar uit. Ik woon vlakbij… maar we wachten niet tot thuis.” Wim knikte, zijn vingers nog steeds bewegend, voelend hoe ze beefde. Ze kwam klaar op zijn hand, haar lichaam schokkend, nagels in zijn arm gravend, een gedempte gil in zijn schouder. Haar sappen doorweekten zijn vingers, warm en plakkerig.

Ze stapten uit op Station Alkmaar, de avondlucht koel tegen hun verhitte huid. Mariska greep zijn hand en trok hem mee, niet naar de uitgang, maar naar een donker zijpad langs de perrons, waar de treinwagons stonden te wachten op hun volgende rit. Het was afgelegen, half verborgen achter een stapel bagagekarren, met alleen het gedempte geratel van een verre trein als getuige. “Hier,” zei ze, duwend tegen zijn borst tot hij tegen een wagon leunde. Ze zakte op haar knieën, haar handen al bij zijn riem. “Ik wil je proeven.”

Ze ritste hem open, trok zijn broek omlaag, en zijn harde pik sprong tevoorschijn, dik, kloppend, met een druppel voorvocht aan de top. Mariska likte haar lippen weer, zoals in de trein, en nam hem in haar mond. Warm, nat, gulzig. Haar tong draaide rond de eikel, zoog hard, terwijl haar hand de schacht masseerde. Wim greep haar haar, kreunend, duwend dieper. Ze kokhalsde niet; in plaats daarvan nam ze hem dieper, haar keel sluitend om hem heen, speeksel druppelend over haar kin. “Fuck, je bent zo groot,” mompelde ze tussen zuigbewegingen, haar ogen opkijkend naar hem, vol lust.

Hij kon het niet meer houden. Hij trok haar omhoog, draaide haar om, en tilde haar rokje op. Haar slipje was doorweekt; hij rukte het omlaag, scheurde het bijna. Mariska boog voorover, handen tegen de wagon, haar kont omhooggestoken, rond, stevig, uitnodigend. Wim positioneerde zich, wreef zijn pik langs haar natte spleet, voelend hoe ze trilde. “Neuk me hard,” smeekte ze. “Ik wil je voelen.”

Hij stootte naar binnen in één keer, diep en ruw. Ze was strak, heet, haar wanden knijpend om hem heen als een vuist. Mariska schreeuwde het uit, een rauwe, wilde kreet die echode in de nacht – en duwde terug, haar heupen klappend tegen de zijne. Wim greep haar borsten vast door haar blouse, kneep in haar harde tepels, terwijl hij haar ramde. Elke stoot was heftig, genadeloos: in en uit, zijn ballen klappend tegen haar klit, haar sappen spattend op zijn dijen. Ze was zo nat dat het soppende geluiden maakte, vulgair en opwindend.

“Harder! Dieper!” hijgde ze, haar nagels krassend over het metaal. Wim sloeg op haar kont, een rode afdruk achterlatend, en dat maakte haar gek. Ze draaide haar hoofd, kuste hem wild, tongen worstelend, tanden bijtend, terwijl hij haar neukte als een beest. Hij voelde haar klaarkomen weer, haar kut samentrekkend, melken om zijn pik, haar benen trillend. “Ik kom… oh god, ja!” Haar orgasme golfde door haar heen, en dat duwde hem over de rand. Met een grom spoot hij in haar, diep, pulserend, zijn zaad vullend haar tot het eruit droop langs haar dijen.

Ze zakten in elkaar, hijgend, bezweet, lachend nerveus. Mariska draaide zich om, kuste hem zacht. “Dat was… intens,” fluisterde ze. “Kom mee naar mijn huis? We zijn nog niet klaar.” Wim grijnsde, trok zijn broek op, en volgde haar de nacht in, wetend dat dit pas het begin was.