Een onverwachte vlucht

Luister?

Jan-Willem staarde uit het raam van de Boeing 787, terwijl de motoren een laag, hypnotiserend gezoem produceerden. Hij was 32, een Amsterdamse marketeer met een net te strak zittend shirt en een weekendtas vol singles-resortbrochures. Dit was zijn eerste solo vakantie in jaren, geen ex-vriendin, geen verplichtingen, gewoon een weekje aan de rand van de Cariben, waar de brochure beloofde: “Ontmoet gelijkgestemden in luxe en lust.” De vlucht vanuit Schiphol naar Curaçao duurde acht uur, en hij had gehoopt op een lege stoel naast zich. Maar toen de deur sloot, plofte er een vrouw neer in 24B, pal naast zijn 24A.

Ze was Pools, dat hoorde hij meteen aan haar accent toen ze haar boardingpass mompelde. Lucyna heette ze, een naam die als een zwoele zucht over haar volle lippen rolde. Rond de 28, met olijfkleurige huid die glansde onder het cabine-licht, en haar zwart als ravenveren, in een rommelige knot gebonden. Haar lichaam was een meesterwerk: borsten die hoog en rond uit haar strakke witte blouse puilden, een taille die in een high-waist jeans verdween, en heupen die beloofden te wiegen als een storm op de Oostzee. Ze rook naar vanille en iets wilders, als een bos na regen. “Sorry,” zei ze met een glimlach die haar groene ogen deed oplichten, “ik zit hier. Lucyna uit Warschau. En jij?”

“Jan-Willem,” mompelde hij, zijn keel droog. Hij voelde het meteen: die elektrische tinteling in zijn onderbuik. De vlucht was vol, de lichten dimden al voor de start, en het gordijn tussen economy en business flapte lui in de airco. Ze praatten, eerst onschuldig. Over Polen, Amsterdam, waarom ze alleen reisden. “Ik heb een single-vakantie geboekt,” bekende ze lachend, haar hand op zijn arm leggend. “Na een slechte break-up. Jij ook?” Hij knikte, en plotseling hing er iets in de lucht, dikker dan de cabine druk.

Het begon onschuldig. Haar knie tegen de zijne, in de krappe stoelen. Hij verontschuldigde zich niet, en zij evenmin. De stewardess deelde dekens uit, en Lucyna trok de hare over haar schoot, haar voet stiekem onder de zijne schuivend. “Het is koud hier,” fluisterde ze, haar adem warm tegen zijn oor. Jan-Willem’s hart bonkte als de turbines. Hij keek om zich heen: de meeste passagiers sliepen, koptelefoons op, schermen flakkerend. Het was nu of nooit.

Zijn hand gleed onder de deken, over haar dij. Ze beet op haar lip, haar ogen halfgesloten, en spreidde haar benen een fractie wijder. De stof van haar jeans was warm, strak over haar spieren. Hij masseerde haar langzaam, voelend hoe haar adem stokte. “Ja,” hijgde ze, Pools accent dik van lust. “Raak me aan.” Met een snelle beweging ritste hij haar broek open, discreet, want de stoelleuning bood net genoeg schaduw. Haar slipje was zwart kant, al vochtig toen zijn vingers erover gleden.
Lucyna’s hand greep zijn pols, niet om te stoppen, maar om harder te drukken. Ze was glad, heet, haar klit gezwollen onder zijn duim. Hij cirkelde eromheen, traag en plagend, terwijl ze haar hoofd achterover gooide, haar blouse half openknopend om haar borst te kneden. Haar tepel was hard als een kers, donkerroze tegen haar bleke huid.
Ze kreunde zacht, een geluid dat verloren ging in het gezoem van de motoren. Jan-Willem’s pik klopte in zijn broek, strak tegen de rits. Lucyna merkte het op, haar vrije hand glijdend naar zijn kruis. Ze wreef over de bobbel, voelend hoe hij groeide, dik en pulserend. “Groot,” mompelde ze, haar ogen vol vuur. Zonder waarschuwing ritste ze hem open, haar vingers om zijn schacht sluitend. Hij was hard als staal, de eikel al glinsterend van voorvocht. Ze pompte hem langzaam, haar greep stevig, nagels licht krassend over de onderkant. Jan-Willem beet op zijn vuist om niet te grommen, zijn vingers diep in haar glijdend. twee, dan drie. Ze was strak, nat, haar wanden knijpend om hem heen als een vuist. Hij boog zijn vingers, raakte haar G-spot, en ze schokte, haar heupen stotend tegen zijn hand.

De deken dekte hun zonden, maar het risico maakte het intenser. Een stewardess liep voorbij, en Lucyna’s hand vertraagde niet, ze kneep harder, haar duim over zijn eikel wrijvend tot hij trilde. “Kom in me,” fluisterde ze, haar stem rauw. Hij trok zijn vingers terug, glibberig van haar sappen, en positioneerde zich. In de krappe ruimte tilde ze haar heupen op, schoof haar slipje opzij. Hij duwde naar binnen, langzaam, want ze was zo strak dat het pijn deed van genot. Inch voor inch vulde hij haar, voelend hoe haar hitte hem omsloot, haar vocht langs zijn ballen druppelend. Ze hijgde, haar nagels in zijn dij gravend, en begon te rijden, subtiel, cirkelend met haar bekken.

Jan-Willem stootte omhoog, diep en ritmisch, zijn heupen knarsend tegen de stoel. Haar borsten deinden onder haar halfopen blouse, tepels schurend tegen de stof. Hij boog voorover, zoog eraan, hard, zijn tanden bijtend tot ze piepte. Lucyna’s hand bedekte haar mond, maar haar ogen rolden achterover. Ze was wild, Pools vuur: haar binnenwanden melkten hem, knijpend bij elke stoot. “Harder,” smeekte ze, en hij gehoorzaamde, zijn vingers terug in haar klit gravend terwijl hij haar neukte. Het vliegtuig schudde licht door turbulentie, wat hun ritme versnelde, stoten die dieper gingen, natter klonken onder de deken.

Ze kwam eerst, explosief. Haar lichaam spande aan, dijen trillend om zijn heupen, een golf van hitte die zijn pik overspoelde. Ze beet in zijn schouder om het niet uit te schreeuwen, haar sappen druppelend op de stoel. Jan-Willem volgde seconden later, pompend in haar, zijn zaad spuitend in diepe, hete golven. Hij vulde haar tot ze overliep, warm en plakkerig tussen hen in. Ze hijgden, bezweet, de deken een klamme tent over hun lichamen. “Dat… was te gek,” lachte ze zacht, haar hand nog om zijn slinkende pik. Hij kuste haar, smaak van zout en lippenstift.

De rest van de vlucht sliepen ze, verstrengeld onder dekens, haar hoofd op zijn schouder. Bij de landing, bagage in de hand, fluisterde ze: “Ik ga naar het Elysium Resort. Jij?” Zijn hart sloeg over. “Ik ook. Single week.” Haar lach was als champagne. “Dan zien we elkaar daar. Maar dit is nog niet voorbij.”