Handige buurman

Luister?

Wim was al jaren de rots van de straat. Iedereen kende hem als de handige buurman die nooit te beroerd was om een schroef, kast of kraan te fixen. Toen er een nieuwe bewoonster op nummer 14 kwam wonen — een pittige brunette met een ondeugende glimlach en heupen waar je u tegen zegt — stond hij als eerste op de stoep om zich voor te stellen. “Marleen,” zei ze, haar ogen glinsterden. “En ik ben niet zo handig… hoop dat jij dat wel bent?” “Je boft,” knipoogde Wim. “Waarmee mag ik beginnen? Binnen de week had hij haar gordijnen opgehangen, een lekkende kraan vervangen en zelfs haar bedframe steviger gemaakt — iets waar Marleen zichtbaar om moest glimlachen.

Die zaterdagavond, net toen hij zijn bier opentrok, ging de deurbel. Marleen, in een kort, loszittend jurkje, stond in de deuropening. “Kom je even mee? Eén laatste klusje…” Wim volgde haar naar binnen. De woonkamer was sfeervol verlicht met kaarsen. “De lamp in de slaapkamer doet het niet,” zei ze, terwijl ze langzaam voor hem uit liep. Wim keek — en ja hoor, geen lamp, maar wel een bed vol kussens, en op het dekbed lag een klein briefje: ‘Bedankt voor alle hulp. Tijd voor mijn tegenprestatie…’

Ze draaide zich om, liet het jurkje van haar schouders glijden en stond daar in niets dan een kanten string, prachtige grote ronde natuurlijke borsten en een ondeugende blik. “Dus,” fluisterde ze, terwijl ze naar hem toe liep, “ik wil héél graag iets voor je terugdoen. Laat me je verwennen, Wim. En daarna mag je me… helemaal controleren of ik goed in elkaar zit.” Wim grijnsde. “Ik ben een man van degelijke inspecties…” Wim liet zijn ogen over haar lichaam glijden. “Je ziet er tiptop uit, maar voor de zekerheid check ik alles grondig.” Zijn stem was rauw, laag, en Marleen genoot zichtbaar van de aandacht.

Hij liep naar haar toe, schoof zijn hand over haar heup, liet zijn duim langs het randje van haar string glijden. “Even kijken of dit goed bevestigd zit.” Eén simpele beweging en de stof gleed van haar benen. Marleen lachte zachtjes. “En? Keur je me goed? ”Wim kneep zacht in haar billen. “Nog niet klaar met keuren.” Hij tilde haar moeiteloos op, legde haar op het bed en boog zich over haar heen. Zijn mond verkende haar hals, haar sleutelbeen, haar borsten — waar hij uitvoerig zijn werk deed, tong en tanden precies op de juiste plek. Marleen kreunde en trok zijn shirt uit, haar handen gleden over zijn borst. “Je bent veel meer dan alleen handig,” fluisterde ze, terwijl ze zijn broek losmaakte. Zijn erectie was onmiskenbaar, stevig en klaar. Ze likte haar lippen. “Laat me beginnen met mijn ‘bedankje’…”

Ze zakte tussen zijn benen, haar tong speels en vakkundig. Wim leunde achterover, hand in haar haren, terwijl zij hem met volle overgave pijpte — nat, langzaam, steeds dieper. Ze keek op, ondeugend, terwijl ze hem tot het randje bracht en net op tijd stopte. “Nog even niet,” grijnsde ze. “Ik wil je ín mij voelen.” Ze kroop bovenop hem, nam hem langzaam in zich op, kreunde terwijl haar heupen hem volledig verwelkomden. Haar bewegingen waren traag en beheerst — pure verleiding. Wim greep haar vast en nam de controle over. Hij draaide haar om, nam haar stevig van achteren, handen op haar heupen, zijn heupen ritmisch tegen haar aan. De kamer vulde zich met het zachte geluid van huid op huid, haar gekreun, zijn diepe ademhaling.

Uren later lagen ze naakt, bezweet en tevreden tegen elkaar aan. Marleen grijnsde. “Dus… kom je morgen ook even dat stopcontact maken?” Wim kneep haar zacht in haar bil. “Alleen als je me weer zo laat afrekenen.” De volgende middag stond Wim weer bij Marleen voor de deur, gereedschapskist in de hand, ondeugende grijns op z’n gezicht. Marleen opende met nat haar, in een badjas die nét niet helemaal dicht zat. “Je komt zeker voor dat stopcontact?” vroeg ze met een speelse twinkeling. “Ja, ik ben een man van m’n woord,” zei Wim, terwijl hij haar lichaam vluchtig opnam. “En van grondige service.”

Ze leidde hem naar de slaapkamer waar het bewuste stopcontact zat, onderaan de muur, vlak bij het bed. Terwijl hij neerknielde om eraan te werken, liep Marleen naar haar kledingkast. De badjas viel achteloos op de vloer. Wim hoorde het zachtjes ritselen van stof, keek op en daar stond ze, volledig naakt. Ze boog zich expres iets voorover om een sok te pakken. “Stoor ik je?” vroeg ze met een onschuldige blik die nergens op sloeg. Wim zette zijn gereedschap neer. “Ik denk dat we weer… kortsluiting gaan krijgen.”

Hij stond op, liep naar haar toe en zonder een woord tilde hij haar op het bed. Zijn handen gleden over haar lichaam alsof hij het al duizend keer had gevoeld, maar er geen genoeg van kon krijgen. Ze lag al open en nat voor hem. “Ik dacht dat je vandaag wat kwam maken,” fluisterde ze. “Dat ben ik ook van plan,” zei Wim, terwijl hij tussen haar benen ging liggen. Zijn tong vond haar meteen — langzaam, gericht, steeds dieper. Marleen gilde zachtjes, haar handen grepen de lakens, haar rug trok hol van genot. En toen hij haar nét tot een hoogtepunt had gebracht, gleed hij omhoog, keek haar aan… en stootte in één vloeiende beweging diep in haar. Het ritme werd rauwer, sneller. Ze krabde zijn rug, smeekte om méér. En hij gaf haar alles. Ze wisselden posities als danspartners met één doel: elkaar volledig uitputten.

Twee uur later lag de gereedschapskist nog altijd onaangeroerd op de vloer. Wim zuchtte tevreden. “Misschien moet ik morgen even terugkomen voor de afwerking.” Marleen glimlachte loom. “Ik denk dat ik nog heel wat ‘klusjes’ voor je heb.”