Rebeccah laat zich nemen

Luister?

Na een avondje films kijken bij een vriend stapte ik uit de trein om naar huis te gaan. Uit mijn ooghoek zag ik bij het uitstappen iemand in het wachthokje zitten. Ik sloeg er eerst geen acht op, maar halverwege de trap bedacht ik me dat de laatste trein al weg was. ‘Hoi, alles goed?’ Ik was teruggelopen om te checken of de persoon ok was. Diep vanuit een jas en sjaal hoorde ik een vrouwenstem: ‘Hm? Oh ja hoor.’ ‘Je weet dat de eerste trein morgen pas weer komt?’ ‘Dat maakt niet uit. Maar dank je.’ reageerde ze vlak. Ik keek nog eens goed en zag dat ze een paar tassen met spullen bij zich had die op een kleine verhuizing leken. ‘Ben je van plan hier te overnachten?’ Een beetje ongelovig en alsof ik de domste man op aarde was keek ze me aan: ‘Jah, hier word ik tenminste niet lastig gevallen.’ Ze knikte naar de OV poortjes. Ze zag er moe uit; haar gezicht was ingevallen en in haar ogen lag een vlakke blik. Ondanks dat haar kleren niet schoon waren, droeg ze nette modieuze kleding. Haar hint negerend: ‘Mag ik vragen waarom je hier bent?’ Mijn houding was blijkbaar niet zo bedreigend en ze vertelde dat ze sinds een paar dagen geen kamer meer had. Op de vraag of ze naar haar vader en moeder kon, schudde ze langzaam haar hoofd. Verder had ze geen familie of vrienden waar ze naartoe kon.
Ik dacht even na; voor zover ik kon zien klopte haar verhaal. Er staken studieboeken uit een van haar tassen. En ondanks dat ze er verfomfaaid uit zag, geloofde ik haar. ‘Je blijft niet hier slapen. Ik snap dat je me niet kent, maar het wordt te koud om hier te blijven. Bovendien is het gevaarlijk. Je mag bij mij op zolder slapen.’ Ze keek me aan en leek me in te schatten. ‘Ik kan je ook naar vrienden brengen als je niet bij een man alleen wil blijven.’ ‘Ik wil alleen maar slapen.’ zei ze kortaf en stond op. Ik nam een paar tassen van haar over en liep naar mijn auto. Bij de auto gaf ik haar een hand en stelde ik me voor: ‘Hoi, ik ben Faas. Ik heb twee kinderen die om de week bij mij wonen. En ik woon hier in de stad.’ ‘Rebeccah. Ik ben dakloos.’ lachte ze als een boerin met kiespijn.

‘Jij gaat eerst douchen terwijl ik je slaapbank opmaak. Wanneer heb je voor het laatst gegeten?’ Met lege ogen zei ze: ‘Gister. Of eergister. Wel een boterham.’ ‘Dan moet je wat eten, het is laat maar ik maak wat voor je.’ Gedoucht en uitgehongerd at Rebeccah zwijgend haar bord leeg. Met een zacht ‘Dank je’ liep ze naar boven.
Ik nam de dag erna vrij omdat ik haar niet alleen in mijn huis wilde achterlaten. De volgende dag stond Rebeccah tijdens het schoonmaken ineens in de deuropening: ‘Hoi! Hoe is het?’ ‘Beter.’ Ze zag er nog steeds moe uit: ‘Ik heb wat boterhammen voor je gemaakt. Ze staan in de koelkast.’ Rebeccah was niet erg spraakzaam en ondanks haar vermoeidheid zag ze er beter uit. ‘Wat heb je nodig?’ vroeg ik om te bepalen wat we verder gingen doen? ‘Slaap.’ Ik lachte: ‘Prima. Vertel je me morgen wat er aan de hand is?’ ‘Jah.’ en vertrok met de boterhammen naar de zolder om pas zondagochtend weer wakker te worden. Aangekleed en wel kwam ze met haar tassen in de hand naar beneden: ‘Je hebt mijn kleren gewassen.’ ‘Jup, ik hoop dat ze niet gekrompen zijn.’ lachte ik. ‘Dank je. Voor de was en dat ik hier mocht slapen. Ik wil je niet tot last zijn. Ik ga weer.’ ‘Wacht even, voordat je gaat ben ik echt nieuwsgierig naar waarom je buiten slaapt.’ Ik maakte thee en ging zitten. Na een poosje begon Rebeccah te vertellen.

Ze studeerde en wilde over een half jaar afstuderen. De laatste tijd kon ze haar huur van haar kamer niet meer betalen omdat ze collegegeld moest betalen. Ze werkte bij de AH aan de kassa maar dat was te weinig om van rond te komen. Uiteindelijk bleek dat ze haar vader niet kende en haar moeder haar niet meer wilde zien. Iets met ‘gek in haar hoofd’ mompelde Rebeccah. Met haar zus had ze weinig contact. Rebeccah zorgde sinds haar zestiende voor zichzelf en had geen vrienden omdat ze haar hoofd boven water had moeten houden. ‘Knap dat je het tot nu toe vol hebt gehouden.’ zei ik onder de indruk van haar verhaal. Toen begon ze pas te huilen: ‘Ik wil alleen mijn studie afmaken! Maar ik krijg de kans niet eens.’ Nadat ze was uitgehuild zei ik: ‘Ik heb een idee. Ik heb twee kinderen en wil ik de zekerheid dat je eerlijk en te vertrouwen bent. Hoe gaat het op school?’ Ze liet me haar online cijferlijst van het HBO zien en in de gauwigheid zag ik alleen maar zevens en hoger. Alle studiepunten had ze tot nu toe gehaald. ‘Waar werk je?’ Vervolgens belde ik de AH en vroeg naar Rebeccah. ‘Rebeccah is ingeroosterd, maar we hebben haar al een paar dagen niet gezien. Morgen staat ze ingepland.’ Ik bedankte en dacht even na. ‘Als jij mij ook vertrouwd heb ik een plan. Je wilt afstuderen?’ ‘Ja.’ ‘Als je wilt mag je de komende zes maanden de zolder gebruiken met als enige voorwaarde dat je afstudeert.’ ‘Ik weet niet eens of ik terug mag komen omdat ik heb gespijbeld. En ook niet op mijn werk.’ Ze keek bedrukt en leek geen uitweg te zien. ‘Hoe oud ben je?’ ‘Tweeëntwintig.’ ‘Dus je zorgt al zes jaar voor jezelf? En waarom zou het niet een keer slechter met je mogen gaan? Volgens mij heb je mijn hulp niet eens nodig om op school en de AH weer aan de slag te gaan. Vertel je situatie en dat je een vaste kamer hebt. Dan weet ik zeker dat ze er geen probleem van maken.’ Rebeccah dacht even na en zei met aarzelend enthousiasme: ‘Alleen afstuderen?’ ‘Ja.’ ‘Ok, dan probeer ik het.’ zei Rebeccah met een glimlach.

De weken erop kabbelden rustig voort; Rebeccah bleek een rustige huisgenote en mijn kinderen en Rebeccah konden het goed met elkaar vinden als ze elkaar tegenkwamen. Rebeccah werkte hard, zowel op school als in de supermarkt, en ik kon zien dat het langzaam beter met haar ging. Ze sliep en at goed. Ze kwam wat aan en ze leek ook rust te hebben gevonden. Ze had geen contact met vriendinnen en belde af en toe met haar zus. Haar zus woonde ver weg en had haar eigen leven.

We spraken elkaar af en toe en leefden verder langs elkaar heen. Ik hield haar in de gaten en zorgde voor voldoende gezond eten zodat ze zich daar geen zorgen om hoefde te maken. Op een dag kwam ik ‘s avonds thuis: ‘Rebeccah?’ Ze opende de deur en keek naar beneden: ‘Jah?’ ‘Heb je de badkamer schoongemaakt?’ ‘Jup!’ zei ze vrolijk. ‘Fijn! Maar dat is niet nodig, hè.’ ‘Weet ik, maar dat is het minste dat ik kan doen. Toch?’ ‘Dankje!’ Ik wilde al weglopen, maar ze riep me terug: ‘Faas?’ ‘Ja?’ ‘Ik ben weer op orde met mijn geld. Zal ik huur of geld voor eten naar je overmaken?’ ‘Nee, hoor. Als je straks iets voor jezelf vind, dan kan je dat geld gebruiken voor je huis. Maar bedankt voor het vragen.’