Sensuele bevrijding

Luister?

Proloog: Radha Madana, zesentwintig jaar, keek dromerig uit het vliegtuigraam. Onder haar golfde een eindeloze zee van wolken, zacht en wit als katoen. Het voelde alsof ze zweefde tussen droom en werkelijkheid: Londen, de stad waar ze altijd over had gehoord, maar nooit had durven denken zelf te zullen belanden.

Naast haar zaten de vriendinnen die de laatste maanden steeds belangrijker voor haar waren geworden. Het was Alina’s idee geweest. “Gewoon een meidenreisje,” had ze lachend gezegd. “Een paar dagen shoppen, musea, nachtleven… alles wat we verdienen.” Radha had meteen ingestemd. Haar familie geloofde dat ze met studiegenoten op pad ging; niemand hoefde te weten dat ze samen met deze nieuwe, zelfverzekerde vrouwen op avontuur was.

Ze voelde zich veilig bij hen, alsof hun energie haar beschermde. Aurora, luchtig en ondeugend, die overal een grap van maakte. Lucia, half Spaans, half Nederlands, onweerstaanbaar charmant en altijd het middelpunt van aandacht. En natuurlijk Alina, de spil van het gezelschap, de planner, de beslisser — maar tegelijk warm genoeg om Radha te laten voelen dat ze erbij hoorde.

Wat Radha niet wist, was dat dit reisje geen toeval was. Achter Alina’s glimlach school een plan. Ze had Radha vanaf het begin doorzien: de verlegen lach, de zachte ogen die nog nooit écht met verlangen hadden gespeeld. Voor Alina was ze een onbeschreven blad, klaar om gevormd te worden. Londen zou het decor worden van Radha’s eerste stappen in een wereld die zijzelf nog niet kende — maar waarin Alina allang thuis was.

En terwijl Radha nietsvermoedend haar haren achter haar oor streek en opnieuw naar de wolken keek, speelde er in een ander deel van Londen nog een plan. Haar tante Shanta, diep geworteld in traditie, had via bekenden een ontmoeting geregeld met Kunda, een jonge man uit een gerespecteerde familie. Voor haar was dit de kans om Radha te koppelen en haar toekomst veilig te stellen.

Maar Radha wist van niets. Voor haar was het een onschuldig reisje vol plezier en avontuur. Ze had geen idee dat twee werelden — traditie en verleiding — zich achter de schermen langzaam met elkaar vervlochten. En dat zijzelf, zonder het te beseffen, de inzet van een spel zou worden dat haar leven voorgoed zou veranderen.

De deuren van de aankomsthal van Heathrow Airport gleden open en een warme, vochtige luchtstroom rolde hen tegemoet. De lucht was zwaar en broeierig, een typische Londense julidag — 27 graden, grijzig licht maar warm, een klamme warmte die zachtjes over de huid kroop.

Radha Madana stapte naar buiten en keek meteen haar ogen uit. Alles voelde groter, luider, glanzender dan in India. Haar blik gleed van de hoge, glazen plafonds naar de rijen van luxueuze boetieks die zich als een etalage van een droomwereld uitstrekten. Hier stonden namen die ze tot nu toe alleen in tijdschriften had gezien: Gucci, Chanel, Dior, Harrods — tempels van glamour, waarin mannequins met uitdagende outfits haar verleidelijk aanstaarden.

Ze bleef even stilstaan toen ze een enorme billboard van Victoria’s Secret zag: een blonde engel met vleugels, schaars gekleed in lingerie die eerder kunst dan kleding leek. Haar hart klopte sneller. In India waren zulke beelden nauwelijks zichtbaar in het openbaar, laat staan op muren van luchthavens. Hier werd sensualiteit niet verborgen, maar gevierd. Het voelde tegelijk verboden en fascinerend.

De geuren om haar heen waren al even overweldigend. Vanachter de glimmende counters steeg de rijke, geroosterde geur van Starbucks-koffie op, gemengd met de warme lucht van versgebakken croissants en de zilte belofte van fish & chips in een pub-achtig restaurant verderop. Een parfumzaak verspreidde wolken van Chanel No.5 en Dior Sauvage de lucht in, waardoor Radha het gevoel kreeg dat ze door een wolk van luxe zweefde. Het rook naar vrijheid, naar begeerte, naar mogelijkheden.

De mensenmassa om haar heen bewoog zich als een stroom waar ze nauwelijks grip op had. Vrouwen in korte rokjes, met blote schouders, mannen in polo’s of strakke pakken die haastig hun telefoons checkten. Er liepen gezinnen, zakenmensen, backpackers — en ieder straalde iets uit wat Radha nauwelijks kon bevatten: vrijheid. Het zelfvertrouwen waarmee vrouwen hun lichamen toonden, de intimiteit waarmee stelletjes elkaar bij de hand hielden of elkaar vluchtig kusten, midden op een luchthaven. Hier werd niet gefluisterd achter gesloten deuren, maar geleefd in het volle licht.

Radha trok haar dupatta iets strakker om haar schouders en voelde het contrast. Haar zachte, perzikkleurige salwar kameez — zorgvuldig uitgekozen door haar moeder — voelde ineens bijna te bescheiden, te gesloten in deze wereld van bloot en glans. Toch merkte ze dat ze bekeken werd: mannen wier blik bleef hangen, niet door het zichtbare, maar door het verhulde. Ze wist niet of ze zich ongemakkelijk of juist bijzonder moest voelen.

Achter haar hoorde ze het gelach van haar vriendinnen. Lucia, in haar korte witte playsuit, trok nieuwsgierige blikken alsof het vanzelfsprekend was. Brenda, in haar jeansshort en korte top, wees al giechelend naar een parfumerie alsof ze op een festival was beland. Nora’s tropische jurk wapperde elegant mee met haar passen, Layla’s slipdress glansde verleidelijk in het kunstlicht en Alina “Belle” liep als vanzelf de leiding nemend, haar zwarte jumpsuit strak langs haar rondingen, alsof de hele luchthaven slechts haar podium was.

Radha keek hen aan en voelde een golf van tegenstrijdige emoties. Ze was dankbaar deel van dit gezelschap, deze moderne vrouwen die niets leken te vrezen. Maar diep in haar binnenste knaagde ook iets anders: een vraag. Zou zij ooit zo vrij kunnen lopen? Zo vrij kunnen kijken? Zo vrij kunnen zijn?

Alina wierp haar een veelbetekenende glimlach toe, alsof ze het onuitgesproken verlangen in Radha’s hart al lang had doorzien. Haar hart klopte harder toen Alina plots haar blik ving en haar een glimlach schonk. Er lag warmte in, maar ook iets anders. Iets dat Radha niet meteen kon duiden.

Alina dacht er zelf het hare van. Terwijl de anderen giechelend hun weg vervolgden, nam zij Radha stilletjes in zich op: de zachte lijnen van haar lichaam, de schuchtere manier waarop ze de reclameborden bekeek. Radha had geen idee hoe zichtbaar haar onschuld was, hoe ze uitnodigde tot vorming, verleiding, ontdekking.

“Kom, Radha,” zei Alina luchtig, terwijl ze haar arm door die van haar haakte. “Dit is nog maar het begin.”

Terwijl de vriendinnen hun koffers richting de uitgang rolden, viel plots een kleine beweging op aan de rand van de drukke terminal.

Arjun Patel liep net door de glazen schuifdeuren van de VIP-arrivals lounge, waar een discreet bordje “First Class / Diplomatic Services” boven hing. Twee medewerkers volgden hem met een trolley waarop zijn designerbagage keurig stond uitgestald. Hij droeg een donkerblauw maatpak dat als gegoten zat, open kraag zonder stropdas, en een zonnebril die de schaduw in zijn blik nog mysterieuzer maakte.

Hij bewoog zich niet gehaast, maar juist beheerst, alsof de stroom van reizigers zich ongemerkt naar zijn ritme voegde.

Radha merkte hem niet op — haar ogen dwaalden nog steeds naar de glanzende billboards en parfumerieën. Maar Alina wel.

Op het moment dat ze zijn silhouet herkende, verstijfde er iets in haar beweging. Hij was groter, krachtiger, en had die vanzelfsprekende dominantie waar ze zowel naar hunkerde als die haar tegelijk uit balans bracht. Terwijl hij langs hen heen liep, liet hij zijn hand even zakken — een nauwelijks merkbaar gebaar, de vingers licht geopend — en wenkte haar.

Het was niets meer dan een fractie van een seconde. Voor de meesten onzichtbaar, bijna terloops. Maar Alina voelde het als een bevel. Haar adem stokte en voor het eerst in tijden wist ze niet direct een houding te vinden.

Ze zette een kleine stap opzij, haar ogen even naar de grond gericht, alsof ze plots haar jumpsuit recht wilde trekken. Een onderdanige reflex, zo instinctief dat ze zichzelf er direct om verachtte.

“Alles goed, Belle?” grijnsde Aurora, die naast haar liep. “Je kijkt alsof die vent je overrompelde.”

Lucia giechelde en sloeg een arm om Alina’s schouder. “Ze wordt gewoon verlegen. Komt zelden voor, maar hé, Londen doet blijkbaar wat met haar.”

Zelfs Radha keek even verbaasd naar haar toe. Ze had Alina altijd gezien als de rots in de branding — de vrouw die wist wat ze deed, waar ze stond, die nooit twijfelde. Haar verlegen glimlachje leek haar ineens bijna menselijk te maken.

“Ja,” zei Alina zacht, haar stem net iets lager. “Zoiets.”

Maar diep vanbinnen brandde het anders.
Arjun’s wenk had geen vraag gesteld, geen mogelijkheid tot interpretatie gelaten. Het was een signaal. Een herinnering aan hun eerdere afspraken, en aan wat hij van haar verwachtte in Londen.

De rest van de groep lachte, nietsvermoedend. Alleen Alina wist dat dit nog maar het begin was.

Alina had zich net verontschuldigd bij de andere vrouwen. “Even naar het toilet,” had ze luchtig gezegd, haar glimlach net iets te strak. Niemand had door dat haar hart sneller klopte, niet van vermoeidheid, maar van verwachting.

Ze was nauwelijks de hoek omgeslagen, of een brede gestalte blokkeerde haar pad. Rashid, de potige rechterhand van Arjun, keek haar doordringend aan, zei niets, maar duwde haar met een subtiele maar onmiskenbare kracht naar voren. Ze wilde protesteren, maar haar benen gehoorzaamden sneller dan haar wil. De deur van de heren-wc sloot met een droge klik achter haar.

Daar stond hij. Arjun. Nonchalant tegen de wastafel geleund, zijn overhemd open tot halverwege, zijn donkere ogen priemend in de hare. Hij keek niet op of om, alsof hij dit moment allang had voorzien.

“Kom dichterbij,” zei hij. Geen verzoek, een bevel.

Alina voelde haar keel droog worden. Ergens in haar borrelde verzet, maar dat werd direct overschaduwd door een warme gloed die door haar onderbuik trok. Zijn stem alleen al deed iets met haar. Ze zette een stap naar voren, haar hakken tikten zacht op de tegelvloer.

Arjun bewoog niet. Hij liet zijn blik langzaam over haar glijden: haar benen, de lijnen van haar jurk, haar borsten die zich bij elke ademhaling oprichten. Een flauwe, roofzuchtige glimlach gleed over zijn lippen.

“Zeg het,” zei hij zacht. “Noem me je meester.”

Alina voelde haar adem stokken. Het woord brandde op haar tong. Een deel van haar wilde zich verzetten, maar haar lichaam reageerde anders — haar wangen gloeiden, haar hart bonsde wild. Ze slikte. “Meester…” fluisterde ze, nauwelijks hoorbaar.

Arjun stapte naar voren. Zijn hand greep haar kin vast en tilde haar hoofd op zodat hun blikken elkaar ontmoetten. “Luid,” zei hij, de scherpte in zijn stem onontkoombaar.

Alina voelde een siddering door haar heen trekken. “Meester,” herhaalde ze, dit keer hoorbaar, haar stem trillerig maar doordrenkt van spanning.

Zijn ogen flitsten donker van voldoening. “Goed.”

Zijn hand gleed langs haar hals, over haar sleutelbeen, rustte kort op de rand van haar jurk. “Trek het omhoog.”

Even hield ze haar adem in. Ze voelde haar knieën licht worden. Toch gehoorzaamde ze, langzaam haar jurk omhoog trekkend tot net boven haar heupen. Haar ademhaling werd onregelmatig.

“Verder,” commandeerde hij.

Ze trok de stof hoger, haar prachtige borsten nu zichtbaar in hun volle ronding, slechts gevangen door een kanten bh die nauwelijks verhulde wat hij allang had opgeëist met zijn ogen. Haar tepels tekenden zich strak af onder het dunne kant, verraden door haar opwinding.

Arjun liet zijn blik schaamteloos over haar glijden, alsof hij haar met zijn ogen alleen al beroerde. “Je lichaam liegt niet, Belle,” fluisterde hij. “Je verlangt dit net zo erg als ik.”

Alina voelde hoe haar benen zich spanden, een doffe warmte groeide tussen haar dijen. Ze haalde diep adem, haar lippen licht geopend, en wist dat hij gelijk had. Hoezeer ze dit moment ook had gevreesd — haar lichaam smeekte erom.

Hij lachte kort, laag en hees. “Je zult leren, mijn mooie Belle… gehoorzaamheid is geen last. Het is een geschenk.”

Arjun liet zijn blik langzaam over haar lichaam glijden. De jurk die hij haar had opgedragen omhoog te trekken, onthulde haar fijne lingerie — zwart kant, strak tegen haar huid, een verleidelijk contrast met haar lichte huid en haar trillende ademhaling. Zijn ogen bleven hangen op de contouren van haar vrouwelijkheid die zich onder de dunne stof aftekenden.

Hij cirkelde langzaam om haar heen, als een roofdier dat zijn prooi inspecteerde. Zijn hand gleed traag over haar onderrug, rustte even op de ronding van haar bil. Plots, zonder waarschuwing, hief hij zijn hand en sloeg.

Klets.

De klank weerkaatste hard in de betegelde ruimte. Alina hapte naar adem, haar ogen wijd open, maar ze maakte geen aanstalten om zich los te rukken. Ze kreunde zacht, haar stem trilde tussen pijn en genot.

Nog voor ze haar adem had hervonden, kwam de tweede klap. Klets. Dit keer op de andere bil. Haar knieën knikten bijna onder haar, en een hese, onderdrukte kreun ontsnapte haar keel.

Arjun grijnsde, duidelijk genietend van haar reactie. “Gehoorzaam én geil… Ik zie het aan je. Je huid, je adem, je ogen die mij smeken. Je houdt van dit spel, Belle. Van je plaats aan mijn voeten.”

Zijn vingers haakten onder het fijne kant van haar slipje. Met een korte, strakke ruk trok hij het los, het zachte geluid van scheurende stof vulde de ruimte. Alina hapte opnieuw naar adem, haar handen steunend tegen de koude muur van het toilet.

Ze voelde zich bloot, overgeleverd, maar ook méér dan ooit in haar element. Ze draaide haar hoofd, haar ogen glanzend van verlangen en smachtend naar zijn goedkeuring.

“Alsjeblieft, meester,” fluisterde ze, haar stem rauw van honger. “Bevredig me… ik smeek het u. Ik hou van u, van dit, van mijn onderwerping. Ik leef voor uw genot.”

Arjun bleef voor haar staan, zijn blik donker en doordrenkt van macht. Hij liet zijn vingers langzaam langs haar dij glijden, dichter naar het centrum van haar verlangen, maar trok zich net op tijd terug. Hij genoot van de marteling, van de extase die hij haar liet voelen door haar verlangen steeds nét buiten bereik te houden.

Hij boog zijn hoofd dichter naar haar toe, zijn lippen rakend aan haar oor, zijn stem een zinderende fluistering:
“Je genot is van mij. Je liefde is van mij. Je onderdanigheid… is van mij.”

Zijn hand greep haar stevig bij de kin, dwong haar om hem aan te kijken. “En nu zal je alles doen wat ik zeg. Want dit…” hij liet zijn vingers speels langs de natte binnenkant van haar dijen glijden, “…is slechts het voorspel.”

Arjun’s ademhaling werd zwaarder. Zijn hand gleed tussen haar benen en vond zonder moeite de warmte die hem uitnodigde. Alina kreunde zacht, haar voorhoofd tegen de koude wand gedrukt, haar lichaam trillend van honger.

“Je bent al zo nat voor me,” fluisterde hij, zijn vingers langzaam langs haar vochtige huid strijkend. “Je lichaam liegt nooit, Belle. Dit is waar je voor gemaakt bent — voor mij.”

Ze beet op haar lip, probeerde haar adem te beheersen maar faalde. “Ja, meester… voor u…” Haar stem brak bij de laatste woorden, alsof ze zelf verrast werd door de intensiteit van haar eigen verlangen. Vooral toen de vingers van Arjun haar gevoelige clit beroerde. Hij werd opgewonden van de macht die hij over haar had en maakte snel en behendig zijn broek los liet deze zakken en

duwde zijn slip opzij en liet zijn keiharde paal in haar vochtige kut glijden. Zijn staalharde 23 cm duwde ruw maar beheerst in haar heerlijke grotje. Het moment waarop hij haar binnendrong, ontlokte haar een schreeuw die ze haastig dempte in de palm van haar hand.

Zijn bewegingen waren krachtig, gedreven door de opgekropte honger van de vlucht, met elke stoot eiste hij haar lichaam op. “Zeg wie je toebehoort,” gromde hij, zijn stem rauw tegen haar oor.

“U… meester… ik ben van u…” hijgde ze, haar ogen half gesloten, haar lichaam volledig overgegeven.

Maar achter haar gesloten oogleden flitste een beeld op. Jamal. Zijn donkere ogen die haar die nacht hadden aangekeken, terwijl ze in de club gedwongen werd te dansen, te verleiden, terwijl hij niets mocht doen behalve kijken. Ze herinnerde zich zijn mengeling van woede en begeerte, zijn pijn toen hij zag hoe ze genoot onder de hand van een ander. En toen hij haar later die nacht zelf nam — harder, ruwer dan ooit — alsof hij moest bewijzen dat zij nog altijd van hem was.

“Als hij me nu zo zou zien,” dacht Alina kort, terwijl haar lichaam sidderde onder Arjun’s heerschappij, “zou hij breken… of opnieuw in vuur uitbarsten.”

De gedachte alleen maakte haar nog natter, nog meer overgeleverd aan Arjun’s ritme.

Arjun voelde haar trillen en grijnsde donker. Hij legde zijn hand op haar borst, kneedde haar volle vormen met harde, bezitterige vingers. “Je tepels verraden je… je houdt ervan dat ik je pak waar en wanneer ik wil. Zelfs hier, op een luchthaven, als mijn speeltje.”

“Ja…” kreunde ze, haar stem een fluistering van schaamte en extase. “Ik hou ervan… meester… straf me, gebruik me, maak me leeg…”

Zijn stoten werden dieper, zijn grip steviger, alsof hij haar hele wezen wilde doordringen. De echo’s van hun lichamen vulden de ruimte, haar kreunen smolten samen met zijn lage grommen.

Met één laatste krachtige beweging trok hij haar strak tegen zich aan, zijn hand in haar haar, zijn adem zwaar in haar oor. Het moment van climax overspoelde hen beiden, ruw, intens, allesverzengend.

Alina’s benen beefden, haar lichaam nog nagloeiend terwijl ze tegen de muur zakte, enkel overeind gehouden door Arjun’s greep. Haar hoofd tolde, haar gedachten chaotisch. Ze wist dat Jamal haar ooit had gezien in overgave, maar dit… dit was dieper. Dit was geen spel. Dit was pure overheersing.

Arjun liet haar los, maar niet zonder nog één keer zijn hand bezitterig over haar bil te laten glijden. “Herstel jezelf. En luister goed… Je brengt Radha naar mij. Ze is puur, onschuldig — maar ik zal haar vormen. Net zoals ik jou gevormd heb. Begrepen?”

Alina’s lippen trilden, maar haar ogen gloeiden van genot en loyaliteit. Ze knikte gehoorzaam.
“Ja, meester. Ik zal haar brengen. Ze zal van u zijn.”

Terwijl Alina zich hijgend tegen de koude tegelwand liet zakken, bleef Arjun nog even roerloos staan. Zijn blik gleed niet naar haar, maar verder, alsof hij dwars door de muren heen keek naar de jonge schoonheid die elders in de terminal rondliep.

Radha.
De naam alleen al proefde zoeter dan wijn op zijn tong.

Hij had haar maar kort gezien, tussen de menigte reizigers, en toch… de onschuld in haar ogen, die zachte, bijna verlegen elegantie waarmee ze zich door de luchthaven bewoog, had hem harder geraakt dan hij verwachtte. Ze droeg geen uitdagende kleding zoals de vriendinnen van Belle — nee, ze was gehuld in eenvoud, in traditie, en dáár zat haar kracht. Haar schoonheid was ongepolijst, puur. Het was het soort dat wachtte om ontdekt te worden, gebroken, herschapen.

Hij voelde zijn verlangen meteen oplaaien. Niet zomaar begeerte — honger.
Radha was geen vrouw die hij voor één nacht wilde. Zij was een schepsel dat hij zou vormen. Zijn meesterwerk.

Zijn blik gleed terug naar Alina. Zijn Belle. Hoe prachtig ze ook was, hoe goed ze hem diende, ze wist zelf dat zij slechts de voorloper was. Het kanaal. Het werktuig waarmee hij nieuwe zielen kon binnenhalen.

Hij herinnerde zich hoe ze, nog hijgend van genot, gehoorzaam had gezegd dat ze Radha naar hem zou brengen. Het bracht een koude, bezitterige glimlach op zijn lippen. Ze wist haar rol. Ze wist dat haar plaats onderdanigheid was, én dat haar taak nu was om de onschuldige Radha aan zijn voeten te leiden.

Arjun sloot zijn ogen, liet het rumoer van de luchthaven verdwijnen en gaf zich over aan de beelden die zich als vanzelf aan hem opdrongen.

Radha.
Zacht, onschuldig, nauwelijks bewust van de kracht die ze in zich droeg. Haar blik had haar al verraden: nieuwsgierigheid achter verlegenheid. Een hunkering die ze zelf niet eens durfde te benoemen.

Hij stelde zich voor hoe ze tegenover hem zou staan, nerveus, haar handen in elkaar gevouwen. Hoe hij haar langzaam zou dwingen zijn blik te ontmoeten. Ogen die zouden branden in de hare tot ze vanzelf haar hoofd zou buigen.

“Jij bent van mij,” hoorde hij zijn eigen stem in gedachten, kalm, beheerst, onwrikbaar.

In zijn verbeelding liet hij haar kleren één voor één losmaken. Niet met haast, maar met die sensuele spanning van iemand die nog nooit eerder was bekeken. Hij zag hoe haar vingers zouden trillen aan de knoopjes, hoe de stof langzaam van haar schouders gleed. Onder de traditionele lagen verscheen een lichaam dat nog nooit door een man was verkend. Gladde huid, zachte rondingen, de lichte spanning van een jonge vrouw die zichzelf nog nauwelijks als sensueel wezen kende.

Hij zou dichterbij komen, zijn hand onder haar kin leggen en haar dwingen omhoog te kijken. Het was die blik die hij wilde vangen: het moment waarop schaamte omslaat in onderwerping.

Zijn fantasie gleed verder. Haar lippen half geopend, een nerveus hijgend terwijl hij zijn vingers over haar buik liet glijden. Haar hart dat bonkte van spanning en opwinding. Haar stem die brak wanneer hij haar vroeg of ze hem wilde plezieren — niet omdat ze het wist, maar omdat ze voelde dat het haar lot was.

Arjun stelde zich haar ontmaagding voor, de eerste keer dat haar lichaam zich voor hem zou openen. Het beeld van haar dijen die sidderden, haar nagels die zich krampachtig in de lakens klemden, haar ogen groot van pijn en verlangen tegelijk. Het was niet wreedheid die hem opwond, maar de wetenschap dat hij de eerste zou zijn, de enige die de deur naar haar verborgen wereld opende.

En na dat eerste moment zou hij haar vormen. Elke grens verleggen, elke schaamte ombuigen tot verlangen. Radha zou geen meisje meer zijn. Zij zou zijn creatie worden, zijn bezit.

Hij glimlachte in stilte bij de gedachte hoe Alina naast haar zou staan, als een gids, een voorbeeld, fluisterend hoe ze zich moest geven. Twee vrouwen, de één al gebroken en trouw, de ander nog onschuldig en aarzelend, maar beiden in de ban van zijn wil.

Radha in zijde, op haar knieën. Haar haren los en weelderig gespreid, haar ogen glanzend van tranen en hunkering. Haar stem zacht fluisterend: “Meester…”
Hij voelde hoe het bloed sneller door zijn aderen joeg, hoe de gedachte aan dat ene woord uit haar mond hem harder maakte dan hij in weken geweest was.

Radha was nog maagd, maar in zijn geest had hij haar al genomen.
En niemand — geen tante, geen vriendin, geen minnaar — zou haar uit zijn greep kunnen houden zodra hij besloot dat de tijd rijp was.

Zijn handen balden zich even tot vuisten, niet uit woede, maar om de golf van opwinding te beheersen.

Belle — Alina — keek naar hem op, nog steeds met rode wangen en vochtige lippen. Ze leek te wachten op een teken, een woord. Hij zag haar trouw, haar hunkering om hem te behagen. En hij waardeerde haar — niet als gelijke, maar als de perfecte dienares. Zij zou hem Radha brengen. Zij zou de brug zijn.

“Je weet wat je moet doen,” zei hij koeltjes, terwijl hij zijn riem weer aansnoerde. Zijn ogen glansden van donkere honger. “Breng haar in mijn wereld. Laat haar voelen dat ze veilig is… tot ik besluit haar onschuld te nemen. Begrijp je, Belle?”

Alina knikte driftig, haar ogen groot en vochtig. “Ja, meester. Ik zal haar leiden. Ze zal van u zijn.”

Arjun draaide zich naar de spiegel boven de wastafel, streek vluchtig zijn haar glad, en liet zijn blik nog een keer op zichzelf rusten. De glimlach die om zijn lippen speelde, was donker en triomfantelijk.

Radha zou de zijne worden.
Alina liet de deur van de heren-wc zachtjes achter zich dichtvallen. Haar ademhaling was nog niet volledig gekalmeerd, haar wangen gloeiden en de geur van zijn aanwezigheid kleefde nog aan haar huid. In de spiegel die kort in de gang hing, ving ze een glimp van zichzelf op: haar lippen iets voller, haar ogen met diepte die verried wat ze zojuist had ondergaan.

Ze rechtte haar rug, haalde diep adem, en trok het masker weer aan dat iedereen van haar verwachtte: de koele, glamoureuze Alina “Belle” Vega. Niemand mocht zien dat ze net bijna gesmeekt had voor zijn aanraking. Niemand behalve hij.

Toen ze de dames weer opzocht bij de wachtruimte, keek Aurora op en grijnsde:
“Nou zeg, jij was lang weg! Al die toiletten hier, maar jij zoekt natuurlijk de meest luxe uit, hè?”

Lucia lachte, speels en zacht, terwijl ze haar donkere haren achter haar schouder sloeg. “Alina en luxe, dat gaat hand in hand. Misschien had ze wel een privé-badkamer gevonden.”

Nora trok een wenkbrauw op. “Of gewoon een lange rij, meid. Je mist niks bijzonders hoor.”

Alina glimlachte schijnbaar ontspannen en wuifde het weg. “Druk, inderdaad. London Heathrow is niet bepaald charmant als je moet wachten.” Haar stem klonk licht, beheerst. Niemand zou vermoeden dat een paar minuten eerder een man haar bij de kin omhoog had gedwongen en haar had bevolen hem ‘meester’ te noemen.

Maar achter dat zorgvuldig geplaatste masker kolkte haar binnenste. Haar dijen voelden nog steeds warm waar zijn hand ze had beroerd, en zijn stem echode door haar gedachten: Breng Radha naar mij.

Ze liet haar blik kort over de groep glijden. Aurora met haar lange golvende rode haar zelfverzekerd maar toch ook lief, Nora die de controle leek te willen houden, Lucia die zelfs in simpele kleding een zekere verleiding uitstraalde. En daar — Radha.

Radha zat net iets apart, haar sari zorgvuldig herschikkend alsof ze bang was dat de stof te veel blootgaf. Haar blik dwaalde naar de etalage van Victoria’s Secret in de terminal, ogen groot van verbazing en een zweem van schaamte. Zoveel luxe, zoveel bloot — het was alsof ze in een andere wereld was gestapt.

Alina voelde een siddering. Dit was het onschuldige lam dat Arjun wilde. Het meisje dat zelf niet eens doorhad hoe verleidelijk haar grote ogen waren, hoe zacht haar rondingen verborgen onder traditie. Arjun had gelijk: in Radha lag potentie. Een onbeschreven blad dat ze samen konden herscheppen.

Alina beet zacht op haar lip en herstelde zich snel voordat iemand het kon zien. Ze wist wat haar taak was. Ze moest Radha dichter bij hem brengen. Vertrouwen winnen, langzaam uitdagen, en uiteindelijk… leveren.

“Kom dames,” zei ze luchtig, terwijl ze opstond en haar tas oppakte. “De chauffeur wacht al. Londen laat zich niet van haar mooiste kant zien als we hier blijven hangen.”

Niemand merkte hoe haar hand kort trilde aan de hengsels van haar tas. Niemand hoorde hoe haar hart sneller klopte bij de gedachte aan wat nog ging komen.

De dames hadden zich weer verzameld, koffers in de hand, klaar om de uitgang richting de chauffeurs te nemen. Radha hield haar sari iets dichter tegen zich aan toen de frisse Engelse lucht door de schuifdeuren naar binnen waaide.

Plots merkte ze hoe Nora, normaal zo los en gevat, stokstijf bleef staan. Haar wangen kleurden dieper rood dan Radha haar ooit had gezien. Haar blik was gericht op een man die net uit de heren-wc naar buiten kwam: een brede verschijning, gespierd, zijn zwarte overhemd strak gespannen over zijn borstkas. Zijn donkere ogen scanden de omgeving kort, alsof hij altijd wist wat er gaande was.

Nora slikte hoorbaar en wendde haar blik snel af, maar niet voordat Radha het had gezien: die mengeling van schrik en… iets anders. Verwarring? Ontzag? Misschien wel verlangen.

“Alles goed, Cin?” vroeg Aurora luchtig, terwijl ze haar koffer een duw gaf.

“Ja hoor, gewoon… beetje warm,” zei Nora snel, en ze streek een pluk haar achter haar oor. Toch trilde haar hand een fractie.

Radha keek haar met grote ogen aan. Er was iets vreemds gebeurd, maar ze wist niet wat. In India zou een vrouw nooit zó kijken naar een vreemde man. Hier leek alles anders, onvoorspelbaar. Ze voelde zich onwennig, alsof ze door een sleutelgat een geheim had gezien dat niet voor haar bestemd was.

De andere vrouwen leken er niets bijzonders in te zien, hooguit dachten ze dat Nora even verlegen was bij de aanblik van zo’n imposante man. Alleen Radha voelde een steek van nieuwsgierigheid, zonder te begrijpen waarom.

De man — Ras, al kende Radha zijn naam niet — liet niets merken. Hij stapte zelfverzekerd richting de VIP-parkeerplaats, waar een rij zwarte auto’s wachtte. Voor een ogenblik ontmoetten zijn ogen die van Nora opnieuw, en dit keer was het alsof ze haar adem inhield.

Toen keek hij weg, alsof ze lucht was. Maar Radha zag hoe Nora’s knieën even trilden, en hoe ze vlug haar blik naar de grond richtte.

De schuifdeuren zoefden open en de groep stapte naar buiten. De lucht was warm en zwaar voor Londen, een zwoele juli-avond die naar regen rook, maar het was vooral de drukte die Radha’s zintuigen overstelpte. Een rij donkere auto’s stond al klaar, glimmend in het avondlicht, en mannen in pakken hielden discreet de portieren open.

Alina kneep zacht in Radha’s arm.
“Dames,” zei ze luchtig, “ik neem een eigen auto. Even wat bellen, wat regelen… jullie zien me straks wel in het hotel.” Haar glimlach was warm, maar haar ogen glansden berekenend. Niemand leek er vraagtekens bij te zetten — Alina regelde altijd haar eigen dingen. Alleen Radha voelde een kleine leegte toen ze haar vriendin in een andere richting zag verdwijnen.

Ze werden begeleid naar een ruime zwarte SUV. Ras, de potige chauffeur die eerder uit de wc was gekomen, hield het portier open. Zijn blik gleed vluchtig langs de vrouwen, bleef een fractie te lang rusten op Lucia, en zakte toen neer in koele onverschilligheid.