Verboden seks in de gevangenis

Luister?

De lucht in de inrichting rook naar ontsmettingsmiddel, gemengd met de muffe geur van oude muren en nat beton. Lena zat op het randje van haar bed, haar handen verstrengeld tussen haar knieën. De muren van haar kamer waren wit, maar koud. Ze was er inmiddels aan gewend — aan het regime, het wachten, de controle. Ze had geleerd te verdwijnen in routines.

Tot vandaag.

Om precies 16:37 ging de deur open. Bewaker mevrouw De Koning, altijd stijf in haar uniform en zonder een greintje geduld, keek haar strak aan. “Je krijgt een kamergenoot. Probeer je sociaal op te stellen, ja?”

Lena knikte zonder iets te zeggen. Toen kwam zij binnen.

Mara.

Lang, gespierd, haar donkere krullen opgestoken in een rommelige knot. De littekens op haar handen verraadden iets van een verleden waar niet mee te sollen viel. Maar haar ogen — donkerbruin, intens — verrieden iets anders. Wantrouwen, ja. Maar ook vuur.

“Je slaapt rechts,” zei De Koning kort. “Kleren krijg je straks. Voorlopig geen contact met buiten. En hou je aan de tijden.”

De deur sloot.

Mara keek even rond, gooide haar spullen op het lege bed en plofte neer. “Fucking hel. Dit is dus de upgrade van huiselijk geweld naar hotel gevangenis.”

Lena glimlachte schuin. “Beter dan isolatie.”

Mara keek opzij. “En jij? Wat heb jij gedaan?”

Lena aarzelde. “Lang verhaal.”

“We hebben tijd, toch?” lachte Mara kort.

De eerste week gebeurde er weinig. Ze leerden elkaars patronen kennen. Mara stond vroeg op, deed push-ups naast haar bed in een tanktop die net iets te kort was. Lena keek vaak weg, maar niet altijd.

’s Avonds praatten ze zacht, onder de dekens. Lena vertelde over de avond dat ze haar ex neerstak — zelfverdediging, maar het mes had te diep gesneden. Mara vertelde over haar jarenlange relatie met een jaloerse vrouw die haar sloeg waar niemand het kon zien.

“Ik dacht dat ik haar verdiende,” zei Mara op een avond.

“Dat denk ik nog steeds soms,” fluisterde Lena.

Mara draaide zich naar haar toe. “Jij? Jij met dat zachte lijf en die stille ogen? Jij verdient alleen een warme mond op je kutje en vingers die je laten beven.”

Lena’s adem stokte.

“Wat?” vroeg Mara met een halve grijns.

“Niks,” zei Lena zacht. “Je overvalt me gewoon.”

Ze leefden onder strikte regels. De vrouwelijke bewakers — vooral De Koning en de jongere, strenge Van Driel — hielden alles in de gaten. Lichamelijk contact was verboden. Maar verlangen trekt zich weinig aan van verboden.

In de badkamer, waar de douches geen deuren hadden maar wel hoeken, stond Mara op een ochtend onder de straal. Lena kwam binnen, haar ogen glijdend over Mara’s rug, de curve van haar kontje, nat en stevig, glanzend in het tl-licht.

“Kom je kijken of kom je douchen?” vroeg Mara zonder om te kijken.

Lena stapte onder de douche ernaast. Haar hart bonsde.

Mara boog zich voorover, haar borsten wiegend, water glijdend over haar buik.

“Ik droomde vannacht van je,” fluisterde ze. “Je lag op je rug. Je benen wijd. Je tepels keihard. Je riep m’n naam met je kutje druipend van verlangen.”

Lena slikte. “Je moet ophouden.”

“Waarom? Je bent al nat en het is niet alleen van het water.”

Lena draaide zich weg, haar hele lichaam in vuur. Maar ze zei geen nee.

De nachten werden zwaarder. Niet door de kou of de muren, maar door alles wat Lena voelde en nergens kwijt kon. Mara was overal: in haar blik, in haar geur, in het natte randje verlangen dat elke ochtend in haar onderbroek achterbleef.

Ze raakten elkaar niet — niet echt. Maar hun ogen deden het werk. In de groepstherapie, waar ze tegenover elkaar zaten, kon Mara Lena’s blik vangen met één boogje van haar wenkbrauw. Ze likte dan langzaam haar lippen. Of liet achteloos haar hand over haar eigen dij glijden. Lena voelde het in haar tepels, die zich pijnlijk strak onder haar grijze shirt spanden.

In de werkzaal, waar ze knutselden onder toezicht van Van Driel, leunde Mara soms achterover. Lena’s ogen gleden over haar hals, de golving van haar borsten onder de dunne trui. Ze moest zich soms letterlijk afwenden om niet te gaan zitten knijpen tussen haar benen.

“Je weet dat je naar me kijkt alsof je me wil opvreten,” fluisterde Mara op een ochtend bij het ontbijt.

“Misschien wil ik dat ook wel,” beet Lena zacht terug.

Mara glimlachte traag. “Dan begin je maar. Als we vanavond weer onder de dekens liggen.”

De eerste aanraking kwam onverwacht. Die nacht was de regen hard genoeg om het bewakingsritme te maskeren. Lena lag op haar zij, het dekentje strak om haar heen, toen Mara haar hand langzaam onder het laken schoof.

“Ssst,” fluisterde ze. “Laat me.”

Lena voelde vingers over haar heup glijden, dan zacht tussen haar benen. Een eerste vinger, warm en drukkend, vond de rand van haar onderbroek en gleed eronder. Lena kreunde zacht, beet op haar vuist.

“Je kutje is al helemaal nat, lieverd. Je dacht aan me, hè?”

Lena knikte, haar adem hoog in haar borst. Mara duwde twee vingers diep naar binnen, langzaam, zo langzaam dat Lena’s rug vanzelf tegen haar aanduwde.

“Zo strak. Je hebt jezelf vast veel te lang genegeerd.”

“Meer…” fluisterde Lena. “Mara, alsjeblieft.”

Mara draaide haar hand, haar duim cirkelde precies waar Lena het het hardst nodig had. Ze bewoog sneller, maar nog steeds stil — Lena’s benen trilden.

“Laat los,” zei Mara. “Kom op mijn hand. Voor mij.”

En toen gebeurde het. Lena beet haar vuist zo hard dat haar knokkels wit werden, haar benen schokten, haar adem haperde — en daarna gleed ze weg in een heerlijke verdoving, alsof haar lijf eindelijk wist wie het mocht vertrouwen.

Ze vonden steeds creatievere manieren. In de schoonmaakkast bij de wasruimte, waar ze een paar minuten onbewaakt konden zijn. Achterin het kaslokaal, tussen de tomatenplanten.

Eén keer, terwijl De Koning op de gang liep, knielde Mara voor Lena in de doucheruimte.

“Hou je vast aan de muur. Ja, zo.”

Haar tong was warm, precies, gulzig. Lena kon zich niet meer beheersen. Ze trok Mara dichter tegen haar natte kutje aan, voelde hoe haar tong op en neer gleed, hoe haar vingers haar billen vastgrepen, hoe de spanning opliep als een storm.

“Godver, ja, lik me harder. Zuig m’n kutje leeg, Mara. Ik wil alles van je.”

Mara grijnsde tegen haar huid, haar tong sneller nu, haar vingers zoekend en vullend.

Lena kwam met een snik, haar lichaam trillend tegen het koude tegelwerk.

Wat begon als lust, veranderde. Niet in zachtheid, maar in dieper weten. Mara had haar handen op Lena’s heupen alsof ze iets vast wilde houden wat anders zou verdwijnen. Lena streelde Mara’s gezicht na hun geheime momenten, haar duimen over haar lippen, als stille belofte.

Ze lagen ’s nachts hand in hand, luisterend naar het klikje van de sleutel in het slot. Bewakers kwamen en gingen, maar hun wereld bleef bestaan onder lakens en in blikken.

Wat ze hadden, mocht niet bestaan.

Maar het bestond.

In elke vinger vol lef, in elk woord vol honger, in elk orgasme onder toezicht.

Het begon met fluisteren. Te veel nachten waarop Mara en Lena hun handen niet thuishielden. Te veel blikken die net iets te lang duurden tijdens werkuren. En uiteindelijk: één verdomde deur die niet op tijd dichtviel.

Van Driel had het gezien. Of genoeg geraden. Diezelfde middag werden ze uit elkaar gehaald — Lena naar isoleercel 3, Mara naar een leegstaande ziekenkamer. Geen woorden. Alleen harde blikken.

De volgende ochtend stonden ze beide tegenover De Koning en Van Driel in de bezoekruimte, nu ingericht als “gesprek onder toezicht”.

“Lesbisch geklier. Dat is wat jullie doen.”

De Koning spuugde het woord uit alsof het vuil was.

“Dit is geen hotel, dames. Jullie denken dat liefde een excuus is om onze regels te breken?”

Van Driel deed nog een stap verder. “Weet je wat het is, Lena?” Ze ging vlak voor haar staan, haar ogen kil. “Meisjes zoals jij kruipen altijd ergens onder. Eerst een man, nu een vrouw. Altijd iemand nodig om zich in te verstoppen. Wat triest.”

Lena beet op haar tong. Ze wilde iets terugzeggen, maar voelde Mara’s blik. Rustig blijven. Dit ging voorbij.

Of niet.

De straf was isolatie. Geen contact. Geen therapie. En een rapport richting de Raad: overplaatsing naar een gesloten inrichting.

Drie dagen later kreeg Lena bezoek van bewaker Anna Vos.

Anna was anders. Begin veertig, zacht sprekend, ogen die keken alsof ze echt iets zagen. Ze had Lena eerder opgemerkt, stil, bedachtzaam. Ze had nooit een opmerking gemaakt over Lena’s lichaam, nooit een valse grap in de lunchruimte zoals sommige anderen.

“Ze gaan je verplaatsen. Allebei. Naar verschillende locaties.”

Lena’s adem stokte.

“Ik… we… we hebben elkaar nodig.”

“Ik weet het,” zei Anna. “En ik weet ook hoe ze hier over jullie praten.” Ze zweeg even. “Ik wil helpen. Maar ik moet zeker weten dat jullie dit echt willen.”

Lena keek haar strak aan. “Ze is alles.”

Anna stond op. “Morgen. 03:10. Er is dan een wissel van de buitenwacht. Ik zet de achterpoort op een kier. Maar als ik dit doe, moet je verdwijnen. Jullie allebei. En nooit terugkijken.”

Die nacht, om precies 03:10, stond Lena in haar joggingbroek en trui bij het hek achter de keukenzijde. De regen kwam met bakken. Haar hart bonsde. Even dacht ze dat ze te laat was.

Tot ze Mara zag, rennend, haar capuchon diep over haar gezicht. Hun handen vonden elkaar nog voor hun ogen dat deden.

Anna stond bij het hek, een sleutel tussen haar vingers.

“Loop. Rechts langs het hek, dan rechtdoor over het bospad. Na twintig minuten zie je een witte Golf. Sleutels liggen onder de mat. Rijd naar dit adres.” Ze duwde een briefje in Lena’s hand. “Daar ben ik vannacht niet thuis. De achterdeur zit niet op slot.”

“Waarom help je ons?” fluisterde Mara.

“Omdat ik jullie zag. Niet als gevangenen. Als vrouwen die gewoon durfden lief te hebben.”

Ze draaide zich om. “Ga.”

Het huis van Anna lag aan de rand van een klein dorp. Een stenen arbeiderswoning met blauwgeverfde kozijnen. Binnen rook het naar koffie en oud leer.

In de logeerkamer stonden twee matrassen tegen elkaar op de vloer. Lena en Mara stonden daar even, nat, verkleumd — en toen barstte het los.

Geen bewakers. Geen regels. Geen tijdsdruk.

Hun kleren gingen langzaam uit. Lena’s vingers gleden over Mara’s rug, haar handen trillend van adrenaline en lust. Ze kusten alsof ze het nooit meer mochten doen.

“Kom hier met je geile kontje,” fluisterde Mara rauw. “Ik wil je voelen, helemaal, diep.”

Lena duwde haar op het matras, kroop bovenop haar, haar borsten glijdend over Mara’s buik.

“Jij gaat kreunen, meisje,” gromde ze. “Tot ik je kutje heb leeggelikt en je me smeekt om meer.”

En dat deed ze. Die nacht sliepen ze naakt, verweven, in een huis dat even geen angst kende.

De volgende ochtend viel het zachte zonlicht door de gordijnen van Anna’s huis. Buiten zongen vogels alsof de wereld opnieuw begon, maar binnen hing nog de geur van adrenaline, vochtige kleding en ontlading.

Anna kwam thuis en sprong meteen onder de douche, haar handen tegen het betegelde muurvlak, terwijl het warme water langs haar rug stroomde. Ze voelde het nog in haar lijf: de spanning van wat ze had gedaan, wat ze had durven doen. Toen ze de badkamer verliet in alleen een handdoek, hoorde ze zachte stemmen en geschuifel in de woonkamer.

Daar stonden ze.

Lena, in een shirt dat nauwelijks haar bovenbenen bedekte. Mara, met haar haar nog wild van de nacht, de blik scherp maar zacht. Er hing iets in de lucht. Geen woorden. Alleen geladen stilte.

Anna opende haar mond, maar Mara legde een vinger op haar lippen.

“Laat ons het zeggen,” fluisterde ze.

Ze liep naar haar toe, haar handen glijdend over Anna’s natte armen, langzaam naar beneden. Lena stond achter haar, haar adem vlakbij Anna’s nek. Ze drukte haar lippen ertegenaan, teder eerst, daarna met meer honger. Anna sloot haar ogen, haar handdoek gleed als vanzelf van haar schouders.

“Je hebt geen idee,” fluisterde Lena, “hoe vaak we van dit moment hebben gedroomd.”

Anna voelde vingers op haar rug, op haar heupen, op haar buik. Mara stond voor haar, en hun ogen haakten zich in elkaar vast — geen aarzeling, alleen toestemming. Haar hand gleed naar Anna’s borst, duim cirkelend rond haar tepel, langzaam, op het ritme van Lena’s adem tegen haar huid.

“Ik wil haar horen,” zei Mara zacht. “Ik wil haar kreunen horen, net als jij laatst, Lena.”

Lena lachte hees, beet zacht in Anna’s schouder. “Dan moet je haar harder aanraken.”

Anna’s lichaam sidderde. Hun handen werkten in elkaar over, vingers die haar verkenden, haar openbraken met teder geweld. Mara duwde haar langzaam achterover op de bank, haar lippen nu vol op Anna’s borst, haar tong spelend, hongerig. Lena kroop tussen haar benen, haar vingers gleden eerst langs Anna’s dijen, dan hoger, preciezer.

“Je bent nat,” fluisterde Lena. “Zo nat voor ons. Is dit wat je wilde?”

Anna’s hoofd zakte naar achteren. Ze kon nauwelijks ademen. “Ja… ik wilde dit al… vanaf dat eerste moment.”

Mara liet haar tong over Anna’s ribbenkast glijden, haar nagels schraapten licht over haar buik. “Je hebt geen idee hoe lekker je bent als je je overgeeft.”

Lena’s lippen waren warm, haar tong zwoel. Ze bewoog langzaam, dan sneller, haar vingers diep en zeker. Anna kon zichzelf niet meer tegenhouden — haar lichaam schokte, haar heupen hieven zich tegen de monden en handen die haar beroerden. Haar stem brak, kreunde, snikte.

“Kom voor ons,” fluisterde Mara, vlak bij haar oor. “Laat los. Laat alles gaan.”

En dat deed ze. In een golf die haar van haar adem beroofde, greep ze zich vast aan beide vrouwen, haar rug krom, haar stem rauw van genot.

Ze bleven nog lang in elkaar verstrengeld liggen — een zwijgende drie-eenheid van huid en vertrouwen, van warmte en verlangen, van alles wat verboden was geweest en nu eindelijk mocht.

En in dat lichaam-op-lichaam-moment wisten ze het alle drie: dit was niet zomaar een nacht. Dit was het begin van iets nieuws.

Die dag maakten ze plannen. Niet in haast, maar met vastberaden kalmte. Anna kende iemand op Lesbos — een vrouw van vroeger, uit een netwerk dat je alleen vindt als je moet verdwijnen. Ze regelde valse papieren, discrete vluchten via Athene, een klein huis op een afgelegen stuk land met uitzicht op de zee. Niet veel luxe, maar genoeg om te ademen.
Lena en Mara lieten hun oude namen achter. Hun geschiedenis bleef bestaan, maar hing niet langer als ketens om hun nek. In plaats daarvan: daglicht op de huid, zout in het haar, stilte waarin geen bevelen meer klonken.

Ze leefden simpel. Ze verkochten handgemaakte sieraden op de markt, gaven yogales aan toeristen, en leerden de geur van vrijheid herkennen aan kleine dingen — vers brood in de ochtend, slapen met open ramen, niemand die schreeuwde. Niemand die iets eiste.
En in dat nieuwe leven vonden ze elkaar opnieuw, maar nu zonder angst. Hun liefde hoefde zich niet meer te verstoppen tussen muren, lakens en verboden blikken. Hier mochten ze hand in hand over het strand lopen, elkaar kussen onder de sterren, lachen zonder waakzaamheid. Ze leerden elkaars ritmes, de kleine gewoontes die voorheen verloren gingen in overleven.

Anna kwam eens in de paar maanden. Ze nam boeken mee, zeldzame wijn, verhalen over wat er veranderde — of juist niet — in het land dat ze hadden verlaten. Ze bleef een paar dagen, soms een week. Dan sliep ze tussen hen in, zoals die eerste ochtend, en dan was het alsof de tijd stilstond. Geen heden, geen verleden. Alleen dat lichaam, die ademhaling, die blik.

Na haar vertrek bleven de lakens ruiken naar sinaasappel en rook. En elke keer beloofde ze terug te komen. Niet als redder. Maar als geliefde.

Op Lesbos vonden ze niet alleen rust. Ze vonden zichzelf. Niet perfect. Maar vrij.