Wie Mag Alice wel zijn ?

Luister?

De gps meldde:”Bestemming bereikt”! Ik stuurde mijn wagen de parking op van een camping nabij het stadje Esch aan de Sûre. Ik legde de motor stil en stapte uit. De portieren vergrendelden zich automatisch. De zijspiegels klapten in en de pinkers lichtten even op.

– De inspiratie om te kunnen schrijven had me verlaten. Ik werd voor de zoveelste maal onrustig en de enige remedie die daar tegen hielp was vluchten, weg van het kamertje waar mijn schrijfmachine stond. Deze ontsnapping had me tot in het Groothertogdom Luxemburg gebracht. Hier had ik een week om tot positieven te komen en om indrukken te snuiven voor een nieuw verhaal.

– De deurbel van het onthaal klingelde toen ik binnen trad. De dame achter de receptiebalie keek even op en deed teken – een minuutje geduld – ze had iemand aan de telefoon. Ik keek de ruimte rond en zag de gebruikelijke dingen, wandelkaarten, evenementenfolders, ansichtkaarten en prullaria. Wat mijn interesse opwekte was de tijdslijn aan de muur. Foto’s en krantenknipsels over caravans doorheen de jaren. Op sommige ervan herkende ik de dame aan de receptiebalie. De tijdslijn eindigde bij een kopie van een foto waarop drie meiden, twee motorfietsen en een caravan afgebeeld stonden. Toen ik de woorden onder die foto las – Le Moulin, juillet 1984 – De Molen, juli 1984 – werd mijn geest zesendertig jaren terug in de tijd gekatapulteerd .

– 1984, de zomer dat één van mijn maten – Lars – zijn pols had gebroken bij het begin van de grote schoolvakantie. Net dan, toen onze ouders eerder belooft hadden dat wij, Lars, Wolfje, Marcus en ik samen op vakantie konden als we zonder kleerscheuren door onze studies waren geraakt. Dat was ons gelukt maar het gips maakte van dat geluk een ongeluk. Met een gebroken pols op reis vertrekken zagen Lars ouders niet zitten. We zeurden hen de oren van de kop tot ze overstag gingen en vertrokken uiteindelijk toch richting Malmedy. Op een camping langs de baan naar Eupen – in Bévercé – stelden we onze tweepersoonstentjes op. Voor Marcus en Wolfje het ene en voor Lars en mij het andere. Marcus en Wolfje hadden op het kampeerterrein enkele interessante meiden gespot en zouden van hen is werk gaan maken. Lars en ik hielden het rondhangen aan het zwembassin al snel voor bekeken. Die meiden waren opgeschoten kinderen en vier kerels die achter dezelfde grietjes aan zouden zitten was vragen om problemen. Voorkomen was beter dan genezen. De volgende dag vulden Lars en ik een knapzak en trokken er op uit. We zouden het riviertje de Warche gaan volgen richting Ovifat om bij de burcht Reinhardstein uit te komen.

– We liepen nu al geruime tijd mee aan de Warche. Het pad boog her en der weg van de rivier en daar ontrok de groei van struikgewas het zicht aan het stromende water. Lars en ik waren al heel wat van die plaatsen gepasseerd toen we bij het inlopen van weer zo een wegverkorting twee vijftig cc-bromfietsen zagen staan in het struikgewas. Vreemd, vond Lars: ” Wie laat hier zijn brommers zomaar achter”? “Laten we voorzichtig is gaan kijken“, opperde ik. Stilletjes verplaatsten we ons door het struikgewas en hoorden verschillende geluiden. Hoe korter we bij het water kwamen hoe duidelijker ze te onderscheiden werden: gegil, gelach, meisjesstemmen. Lars stopte plotseling, deed me teken en wees een richting aan. Ik kwam naast hem staan. Van achter de struiken hadden we zicht op een plek gras waarop kledingstukken lagen en verderop waren vier meiden elkaar nat aan het plenzen. Ze schopten met de voet in de stroming, ze schepten water met de hand, ze maakten elkaar nat. Die meiden hadden plezier. Maar ook wij hadden plots lol. Twee van die meiden waren monokini. “Blote tieten Lars”, fluisterde ik ! Een ander meisje had een witte bikini aan die me licht doorschijnend leek ter hoogte van de onderbuik. En dan was er nog een meid met een broekje aan en een doorweekt T-shirt. Lars haalde zijn fototoestel boven en schoot een plaatje. Als Wolfje en Marcus later niet zouden geloven wat we nu zagen hadden we bewijs. We bekeken de vier meiden nog is goed, als ook de blote tieten en het niet al te fel verborgen lekkers. Vervolgens maakten we ons weg, we zouden weleens betrapt kunnen worden.
– ” Wel Bère, dewelke zou jij wel eens willen palen moest je een kans krijgen” vroeg Lars toen we verder stapten richting Reinhardstein. “Wel, die met de witte bikini, daar wil ik wel eens mee hoppahoppahop doen”. “Bikini”!?!? ” Bère die meiden hebben geen bikini aan, dat is ondergoed ” sprak Lars. “Maak dat men kl*ten wijs”, repliceerde ik. “Serieus Bère, dat waren geen bikini’s”! “OK Lars, als die meiden er nog zijn zal je me gelijk moeten geven, bi-ki-ni’s Lars”! We keerden op onze stappen terug.

– We passeerden de twee bromfietsen en liepen iets verder door tot waar het pad bijna tegen de rivier aan zat. Vandaar konden we, half verborgen door struikgewas, de meiden zien spelen. Om hier betrapt te worden moesten ze bijna op de tegenoverliggende oever zijn om Lars en mij te kunnen zien. “Bere, laat ons de schoenen uitrekken en onze voeten in het water steken”, zei Lars terwijl hij een blikje bier uit de knapzak haalde. “Als we worden ontdekt lijkt het of we hier pauzeren en zeker niet op gluren”! Even later moest ik mijn ongelijk wat de bikini’s betrof herkennen. Het weinige textiel dat de dames om de kont hadden was wel degelijk ondergoed.
– De meiden zaten elkaar vrolijk nat te maken. Af en toe vluchtte er eentje erg ver voor de opgeworpen spetters. Het kon niet uit uitblijven, we werden gezien. Het ging daar pijlsnel de ronde dat wij hier zaten. De ene meid na de andere keek onze richting uit. “Doe alsof je niks gezien hebt en neem nog een slokje Bère”! We zagen door de struiken dat er druk overleg gepleegd werd. Het meisje met het witte broekje en de witte bh liep af en toe wat verder het water in om te kijken of we er nog waren. Althans dat meenden we. Ze leidde echter onze aandacht af. Nat T-Shirtje en Tieten-Eén waren opeens weg en op het grasveldje hadden wij van hier geen zicht. “Bère, ze zijn iets van plan”!

– We hoorden volk aankomen over de weg. Lars en ik draaiden het hoofd. Nu zagen we een wat meer gekleed Nat-T-Shirtje en een meer geklede Tieten-Eén . Zonder de minste gene bekeek Tieten-Eén ons vrank en vrij, heel uitdagend. Nat-T-Shirtje leek me eerder nieuwsgierig. De meiden liepen ons voorbij. Nog voor ze aan onze ogen ontrokken werden opperde Lars:” Laten we maar is kijken waar ze heen trekken”! Het duurde een tijdje eer Lars door zijn gebroken pols weer in de schoenen zat. We stapten dus flink door en bij het begin van een recht stuk pad hadden we weer zicht op het duo. Toen de durfal voor ons omkeek en wat verder nog is ging knielen om een denkbeeldige veter te strikken aan een espadrille begreep ik wat er speelde. Ze wilden ingehaald worden. “Bère, vertragen”, zei Lars, ” we spelen het spelletje mee”! Lars en ik gingen dus wat trager stappen en de meiden voor ons die deden net hetzelfde. Achter ons hoorden we plots aanzwellend motorlawaai. Lars en ik gingen aan de kant. De twee bij het water achtergebleven meiden, Tieten-Twee en Wit-Ondergoed, zoefden ons voorbij. Ze minderden vaart en hielden halt bij het kopduo. Lars en ik kwamen op gelijke hoogte, bekeken de snoetjes en passeerden hen. “Mmm..lekkere grietjes”, mompelde Lars en ik kon een grijns op mijn gezicht niet verbergen. We stapten een stukje verder door en keken om. De meiden stonde nog te kletsen. Na de bocht in het pad , halverwege een redelijk lang recht stuk keken we nog is om. Geen meiden te zien en net voor de volgende afbuiging draaiden we ons hoofd nogmaals. ” Bère…, dat was het dan”, zei Lars. “Het is naar de kl*ten.., kut”!

– Een tiental minuten later, toen we halt hielden om te beraadslagen wat we verder zouden gaan doen, hoorden we dat er terug bromfietsen zaten aan te komen. Lars en ik gingen aan de kant. Op de eerste motorfiets en op de daar achteraankomende herkende ik de meiden die we zo net nog te voet gevolg hadden. Het eerste meisje, Tieten-Eén stopte naast Lars en brabbelde iets tegen hem wat ik niet verstond vanwege het motorlawaai. Lars ging bij haar achterop en gebaarde me om hetzelfde te doen bij de meid die nu voor me stopte. De manier waarop Nat-T-Shirtje dat deed toonde echter weinig rijervaring. Gelukkig begreep ze direct mijn gebaren van ik aan het stuur en jij achterop. Ik nam plaats aan het gas. Ze drukte zich stevig tegen me aan, sloeg de armen om mij heen en weg waren we. Tieten-Eén met Lars achterop de motor, die kon rijden. Ik had al mijn aandacht nodig om de oneffenheden in het pad te ontwijken en haar bij te houden. Toen ik de hand op mijn gulp voelde die zachtjes er over begon te wrijven wist ik dat er nog een ander soort gerij zat aan te komen.

– De brommers stonden gestald voor de caravan. Lars lag met Tieten-Eén op een omgevormde zitplaats tot bed in de woonruimte en ik lag samen met Nat-T-Shirtje naakt op het bed in de slaapruimte. Ze liet me begaan. Het lukte me aardig om die meid op de juiste temperatuur te krijgen. Met dank aan het verborgen stapeltje seksboekjes van mijn vader. De tekens van bereidheid herkende ik. Tijd dus om een volgend hoofdstuk uit mijn vaders pornocollectie aan te vangen. Ik wilde boven op.., maar Nat-T-Shirtje drukte me met mijn rug terug op het bed en klom op me. Een standje dat ik al meer had gezien in mijn pa’z verborgen verzameling. Nat-T-Shirtje leidde mijn harde voor haar grotje. Wachtte even af en liet zich met samengeknepen ogen en een lichte kreun helemaal over hem heen zakken. Daarna hield ze zich stil. Waarom hield ze zich nu zo lang stil, vroeg ik me af. Een ontbrekend deel in mijn vaders seksblaadjes ? Langzaam opende Nat-T-Shirtje weer de ogen en wat later begon ze voorzichtig op me te bewegen, wat gedraai en een eerste op en neer. Daarna werd de hopahopahop ingezet. Toen Nat-T-Shirtje schokkend klaar kwam en ik mijn zaad in haar kutje loosde begreep ik dat heel wat van mijn vaders porno gewoon wat méér van hetzelfde was. Lange tijd lagen we stil bij elkaar en hoorden we enkel Lars en zijn meid op weg naar hogere regionen.
– Toen ik de deur van de stacaravan hoorde open -en dichtgaan, meidenstemmen waarnam, kleding stukken zag vliegen, Lars “Whoow” hoorde roepen en het naakte meisje dat de slaapruimte binnentrad herkende als zij met het witte ondergoed begreep ik dat de twee achterblijvers ons waren bij gebeend en hun part van de pret kwamen opeisen. En dat ik dit zag zitten kon ik enkel maar bevestigen met een ” Mmmm…” , toen Wit-Ondergoeds warme mond zich bezig begon te houden met mijn jonge heer. Nat-T-Shirtje maakte geen bezwaar. Ik sloot mijn ogen. Ik zweefde langzaam weg in een roes van genot. Ik vergat de tijd en kwam voor een tweede keer klaar.

– “Bère.., Bère we moeten er vandoor”,hoorde ik Lars zeggen. ” Straks is het donker voor we bij Wolfje en Marcus aankomen. We hebben nog een eind te gaan”! Ik moest zijn ingedommeld na een derde ontlading. Een beetje suf geneukt hees ik me in mijn kleren. Iemand moest Lars veters geknoopt hebben want die stond, ondanks zijn pols in het gips, al in de startblokken. We namen afscheid van de naakte meiden met een zoen en de woorden:”A demain” – tot morgen. Onderweg realiseerde ik me dat ik niet eens de echte naam van Nat-T-Shirtje kende ook al had ik uren met haar doorgebracht. Lars kende de namen van de meiden blijkbaar ook niet want toen ik hem ernaar vroeg antwoordde hij: “Daar komen we morgen wel achter. En laat ons Marcus en Wolfje wijsmaken dat we zijn verkeerd gelopen. We hebben de burcht Reinhardstein niet gevonden, Bère”!
– Wolfje en Marcus waren nog steeds gefixeerd op de grietjes bij het zwembassin. Ze meenden dat hun verleidingspogingen de goede richting uitging en met de hun op hol geslagen hormonen bespraken zij tactieken tot laat in de nacht. Ondanks dat onze tent vlakbij de hunne stond had dit Lars nog mij uit de slaap gehouden en waren we voor de middag weer op pad richting Reinhardstein. We liepen het kampeerterrein ‘Le moulin’ op. We vonden al snel de stacaravan van de meiden terug. De motorfietsen stonden er niet. Bij het aankloppen volgde geen reactie en de beperkte inkijk toonde ons….

– “Monsieur.., monsieur, est-ce que je peux vous aider”? – Meneer, kan ik u helpen ? Die woorden katapulteerden mijn geest weer naar het heden. Ik draaide me weg van de foto op de tijdlijn en knikte een jazeker naar de receptioniste. Ik maakte me bekend. Ze tokkelde wat op het toetsenbord voor haar, keek nog is naar het scherm en overhandigde me daarna een sleutel. Op een plattegrond omcirkelde ze een caravannummer en nog wat info over de faciliteiten hier vervolledigde mijn komst. Ik bracht mijn spulletjes van mijn wagen over naar de caravan. Deed wat inkopen in het supermarktje en ging een biertje drinken in de brasserie, waarna ik verder het kampeerterrein verkende. ’s Avonds liet ik me een steak-friet serveren en dag één zat er zo goed als op. Het donkerde buiten. Ik had de gordijntjes dichtgetrokken en lag onderuitgezakt een film te kijken. Er werd aangeklopt.

– “Bère” ?? De receptioniste keek me onderzoekend aan. “Bère” ?? Ik knikte en bevestigde dat ik zo ook wel genoemd werd.., tussen vrienden. Ik liet haar binnen. Ze reikte me een foto aan. En ik meende die gezien te hebben op de tijdlijn in het onthaal. En toen daagde me er iets. De caravan, de motoren en twee van de drie meiden waren hetzelfde. Het derde meisje was een ander. Dit moest dus het meisje zijn die de foto genomen had die in het onthaal hing. Op deze foto zag ik Nat-T-Shirtje terug. Ik bekeek de receptioniste wat beter, tikte met mijn vinger de foto aan en vroeg haar: “Elle,c’est toi… hé”? – Jij bent het hé ? Ze gaf me een tweede foto en daarop stonden Lars en ik. Bleek nu dat een alerte campingbewoner – een familielid van Nat-T-Shirtje – het rondgesnuffel bij de verlaten caravan indertijd had gezien en ons door zijn telelens vereeuwigd had op de gevoelige plaat. Nat-T-Shirtje was me in al die jaren niet vergeten en bekende me met tranen in de ogen dat ze steeds weer moest terug denken aan onze ontmoeting. Ik nam haar in de armen. Gewillig liet ze zich zoenen en toen mijn tong haar mond binnendrong kuste ze me hartstochtelijk terug. Verlangend hielpen we elkaar uit de kleren. We vleiden ons neer op het bed en wat er te gebeuren stond gebeurde. Heftig, alsof we het gemis van al die jaren in één beurt wilden inhalen. Het gevolg daarvan was enorm. Een climax waar we nog geruime tijd erna van lagen te bekomen.

– Terwijl Nat-T-Shirtje frutselde aan mijn mannelijkheid kwam ik haar levenswandel te weten. Hoe het haar was vergaan na ons avontuurtje bij de Warche. Ik vernam dat zij en haar familie enkele jaren later deze camping hadden opgezet. “Familie” !? De gelaatstrekken van de juffrouw aan de kassa in het supermarktje, dezelfde juffrouw die ’s avonds de brasserie runde en me de steak-friet had geserveerd , geleken op die van de vrouw die naast me lag en mijn meneertje weer tot leven had gebracht. Ik stelde haar de vraag:” Elle, c’est ta fille ? – Is ze jouw dochter. Nat-T-Shirtje klom over me terwijl ze zei:” Non Bère”. – Nee Bère. Ze leidde mijn harde naar de inkomhal van haar vrouw zijn en nam hem helemaal in zich op met de woorden:” C’est Alice. Elle est notre fille”! – Ze is onze dochter, Alice !
S.B.