Volledige Overgave aan Meester D (4)

Luister?

Mike hing in de touwen, de kap strak over zijn hoofd getrokken, het leer warm geworden van zijn adem. Zijn rug was gespannen, zijn knieën omhoog gehesen, zijn dijen opengetrokken door de frogtie die elk greintje bewegingsvrijheid ontnam. Hij hoorde geen woorden. Alleen het ritme van Meester D’s ademhaling. En het sissen van zijn eigen spanning.
Toen voelde hij het — eerst aan zijn linker tepel. Een felle, stekende druk. De metalen klem beet zich vast als een roofdier. Zijn lijf spande zich onbewust aan, een kreun ontsnapte zijn lippen. De tweede volgde direct op de eerste. De klemmen trokken, hingen zwaar. Elk klein schokje in zijn lichaam versterkte de pijn. Meester gaf ze een zacht rukje. Mike hele borstkas trilde.
Toen, stilte. Kort. Als stilte voor de storm.
Hij voelde Meesters handen tussen zijn benen — kalm, methodisch. De balzak werd vastgepakt, voorzichtig eerst. Meester D wist precies hoeveel druk het lichaam aankon vóór het lichaam ging vechten. Een dun touw werd om zijn ballen gewikkeld, langzaam, met gecontroleerde strakheid. Rond en rond, tot de testikels als losgespannen doelwitten bungelden — strak, gevoelig, onvermijdelijk.
“Adem diep in,” klonk de stem, vlak. Gecontroleerd. Genadeloos.
De elektropuls kwam precies op dat moment. Dit keer niet mild. Mike hele onderlichaam verkrampte. Zijn rug schokte in de boog, getrokken door de touwen, zijn tepels gaven brandende pijnscheuten door de metalen beet, en zijn ballen klopten van strakheid en druk. Hij kon geen richting meer op. Alleen dieper de overgave in met een intense kreun.
Meester D gaf een korte ruk aan de tepelklemmen. Mike hapte naar adem, zijn hele lijf sidderde. Het was pijn. Rauw. Maar ook richting. Structuur. Zijn wereld was teruggebracht tot vier ankerpunten: touw, pijn, controle, Meester.
Hij hoorde een diepe, kalme stem vlak naast zijn oor:
“Je komt pas als ik het zeg. Tot die tijd… voel en onderga.