De laatste controle in het ziekenhuis

Luister?

Een medisch traject is nooit leuk. Dat heb ik al aan den lijve mogen ondervinden, ondanks mijn jonge leeftijd van 19 jaar. Ik kreeg ongeveer een jaar geleden problemen met mijn nier. Gelukkig is het grootste gedeelte van dit traject nu afgelegd en gaat alles weer goed. Ik moet nog een laatste keer naar het ziekenhuis voor een controle.

Daarom loop ik nu op een frisse vrijdagnamiddag een relatief rustig ziekenhuis binnen. Ik ken de weg richting de afdeling urologie inmiddels al wel, dus loop ik er op mn gemakje naar toe. Ik meld me bij de balie aan en neem plaats in de geheel lege wachtruimte. Na 5 minuten hoor ik mijn naam. Ik kijk op van mijn telefoonscherm en kijk in de ogen van een vrouw die naar ik schat zo rond de 30 jaar oud zou moeten zijn. Een erg prettige verrassing in een normaal door oude mannen gedomineerde beroepsgroep.

We stellen onszelf voor en haar naam klopt inderdaad met wat er op mijn afspraakformulier vermeld stond, dokter Velthuis. Haar voornaam blijkt Monique. We lopen naar een spreekkamer en nemen plaats tegenover elkaar.

Monique begint: ‘Ik ben nog relatief nieuw op deze locatie. Je behandelend arts is inmiddels gepensioneerd, dus werd me gevraagd of ik je over wilde nemen. Het is niet ideaal, voor jou noch voor mij, maar het is niet anders. Kan je jouw traject nog eens vertellen? Dan kijk ik gelijk even of alles klopt in je dossier.’’

Glimlachend antwoord ik: ‘Dat is geen enkel probleem, hoor.’ Hierna steek ik het verhaal van mijn medisch traject af, waarna blijkt dat mijn vorige arts inderdaad alles nauwkeurig heeft gedocumenteerd.

Monique: ‘Mooi, Peter heeft z’n laatste patiënten dus niet versloft. En hoe gaat het nu? Nog last tijdens het plassen of op andere momenten?’

Ik antwoord: ‘Het gaat prima. Na de operatie heb ik geen enkele last meer gehad. Ik ben weer helemaal de oude voor mijn gevoel.’

Monique zegt enthousiast: ‘Nou, dat is geweldig om te horen. Dan doen we nog een paar laatste checks voor de zekerheid en de administratie, en dan ben je klaar!’ We lachen nu allebei eventjes, Monique om haar eigen grap en ik uit wetenschap dat ik eindelijk verlost ben van dat medische gedoe.

Monique wijst naar de ligstoel naast haar bureau: ‘Kom je hier even op liggen?’ Ik kom liggen. ‘Doe de gulp van je broek maar open en je trui uit. Dan bekijk ik even hoe de operatiewonden zijn hersteld.’ Ik doe wat ze van me vraagt. Dan buigt ze voorover over mijn ontblote bovenlichaam en geopende gulp en trekt zachtjes aan mijn broek. ‘Deze moet ook een klein stukje naar beneden, hoor.’ Ik beweeg mijn kont iets omhoog waardoor mijn penis gevaarlijk dichtbij Moniques verrassend grote borsten komt, die ik schaamteloos kan bekijken, omdat ze de knopen van haar uniform niet volledig gesloten heeft. Ik kan me echter nog beheersen.

Na enige tijd mijn buik te hebben bestudeerd, en waarschijnlijk enigszins afgeschrikt door het zich net voorgedane voorval, vraagt ze nu toch lichtelijk beschaamd: ‘Ik moet ook je onderbroek iets naar beneden doen, want de onderste snede loopt nog een beetje door.’

Ik antwoord nonchalant: ‘Oh, dat geeft niets. Ik wil u absoluut niet in de weg zitten.’ En ik wip mijn kont weer omhoog om mijn onderbroek een stuk naar onder te trekken, misschien iets meer dan strikt noodzakelijk. Alhoewel ik mijn schaamstreek zeker verzorg, laat ik mijn schaamhaar altijd kort staan, en scheer ik het dus niet helemaal weg. De bovenste rand van mijn schaamhaar laat zich nu ook zien.

Monique bekijkt de boel nog eens goed en constateert terecht dat het onderste gedeelte van de operatiewond wordt bedekt door mijn schaamhaar: ‘Ik zie dat de wond wordt bedekt door een beetje haar. Ik moet de wond goed kunnen bekijken en aangezien ik zo ook nog een echo wil maken, lijkt het me beter dat we dat eerst even weghalen.’

Nadat ik ingestemd heb, zegt Monique: ‘Dan zal ik even wat scheergerei voor je pakken. Trek jij je broek en onderbroek maar alvast uit.’ Hierop trek ik mijn broek en onderbroek uit en wacht tot ze de spullen heeft verzameld. Na een tijdje komt Monique terug met de spullen in haar handen. Ze heeft haar doktersjas ook uitgetrokken. Daaronder blijkt ze een donkere, strakke, hoogopgetrokken broek met een zachtroze bloesje te dragen. Ze zegt: ‘Kom maar even mee, dan kan je jezelf even scheren.’
Geheel naakt loop ik nu achter haar aan naar een aangrenzende kamer met toilet en douche.

Ik voel me nu toch ook enigszins opgewonden en het aanzicht op de stevige, strakke billen van Monique doet mijn penis opzwellen. Tot overmaat van ramp buigt ze in het smalle kamertje aangekomen ook nog eens voorover om iets van de grond op te rapen. Mijn piemel staat nu rechtovereind. Uit beleefdheid en correctheid kijkt Monique me gelukkig echter strak in de ogen aan. ‘Hier lukt het wel, hè?’, zegt ze. Ik antwoord instemmend, waarop ze glimlachend antwoordt: ‘Mooi, dan ben ik over vijf minuten weer terug.’

Het smalle kamertje zorgt nu echter voor een probleem. Ik sta met mijn rug tegen de muur en Monique moet mij nu passeren. Ze moet zich langs mij wurmen, waarbij mijn knalharde piemel tegen haar kont schuurt. ‘Oef, sorry, ik zag niet dat je daar iets had!’, zegt Monique. Ik antwoord lachend: ‘Geeft niets, daar kan je ook niets aandoen.’, terwijl ik haar blik zie afdalen naar mijn piemel, waarna ze enigszins rood aanlopend voor de grap even haar hand op haar open mond legt. Lachend loopt ze weg: ‘Nou, jij redt jezelf wel!’

Ik ga aan de slag met het scheerwerk en probeer mijn gedachten te verleggen. Dat lukt echter totaal niet, mede door de aanrakingen van het scheren, en als Monique na vijf minuten terugkomt, treft ze me in precies dezelfde staat aan. Althans, mijn piemel en ballen zijn nu kaal. Nadat ze eerst naar mijn schaamstreek heeft gekeken, zegt ze dan met een glundering in haar ogen: ‘Mooi! Het is gelukt, zie ik. Kom maar mee.’

Ik volg haar weer en zie hoe ze nu zwaar overdreven wiegend met haar heupen terugloopt naar de ligstoel. ‘Neem plaats’, zegt ze, waarna ik op de stoel ga liggen. Mijn piemel zwiept omhoog en komt tot stilstand boven mijn buik. Zo bedekt hij precies de plek van de operatiewond. Voorzichtig duwt Monique hem aan de kant, maar hij zwiept natuurlijk gewoon weer terug. Glimlachend duwt ze hem weer aan de kant: ‘Wat is het ook een opstandig ding, he?’ We lachen allebei even, waarna ze mijn piemel nu aan de kant duwt en haar hand erop laat liggen om hem daar te houden. Na enige tijd naar de wond te hebben gekeken, waarbij ze weer flink vooroverbukt waardoor ik nu tot mijn genoegen zie dat ze nog een knoopje van haar blouse heeft geopend, zegt ze: ‘Nou, het ziet ernaar uit dat alles goed hersteld is. Waarschijnlijk zal het litteken in de loop der tijd volledig verdwijnen.’ Hierna gaat ze weer rechtop staan en haalt ze haar hand van mijn piemel. Door haar hand op mijn piemel en het prachtige uitzicht op haar borsten, zit Moniques hand nu wel onder het voorvocht dat veelvuldig mijn eikel uit was komen stromen. Terwijl ze wegloopt, zegt ze: ‘Nu maken we nog even een echo van je nier.’ Alhoewel ik nu tegen haar rug aankijk, zie ik dat ze snel stiekem aan haar hand likt.

Ze haalt nu een soort rijdende computer en zegt: ‘Dit is het echoapparaat. Ik moet eerst even je buik en schaamstreek insmeren met een gel, die is koud en kan wat onprettig aanvoelen.’ Terwijl ze me insmeert, zeg ik: ‘Het voelt helemaal niet zo onprettig.’ Ze antwoordt: ‘Ja, dat dacht ik eigenlijk al wel.’ Onderwijl daalt ze af van mijn buik naar mijn schaamstreek. Ik ben toch lichtelijk teleurgesteld als ze mijn stijve piemel vakkundig weet te ontwijken. Dan houdt ze op me in te smeren en pakt haar echoapparatuur.

Na een tijd mijn hele flank te hebben afgespeurd, zegt ze: ‘Goed nieuws, het ziet er inderdaad heel goed uit. Ik kan geen enkel spoor meer vinden van je problemen in de nier of de operatie. Je bent weer helemaal in orde!’
Ik haal opgelucht adem en zeg: ‘Dag vind ik fantastisch om te horen. Er valt echt een pak van mijn hart. Echt heel erg bedankt!’

Dan zegt Monique echter: ‘Maar er is nog wel een klein probleem, hoor. Ik kan je zo onmogelijk naar huis laten gaan.’ Dan pakt ze voorzichtig mijn stijve piemel vast en kijk me recht in de ogen: ‘Zo’n groot uitstekend lichaamsdeel is levensgevaarlijk. Hoeveel meer vrouwenbillen zouden er lekgeprikt kunnen worden door dit gevaarte? Ik kan je niet laten gaan voordat dit is opgelost.’

Ik antwoord: ‘Hmm, dokter, behandel me. Neem me onder handen.’ Tegelijkertijd kom ik rechtop zitten en zoen Monique hartstochtelijk. Terwijl onze tongen verstrengeld raken, open ik één voor één de knoopjes van Moniques blouse, en trekt zij mij rustig af. Als alle knoopjes open zijn, trekt ze haar blouse uit haar broek en hem dan helemaal uit. Ik haast me om de rits van haar broek te openen, waarna we onze zoen verbreken, zodat ze haar broek en slipje uit kan doen. Enkel nog een bh dragend, die haar grote, stevige borsten verhullen, stapt ze nu met één been over het bed en komt op mijn bovenbenen zitten. Sensueel onthult ze nu haar prachtige, perfecte borsten. Haar bh gooit ze weg, waarna ik haar prachtige lichaam zorgvuldig begin the strelen. Ik kneed haar borsten, knijp in haar tepels, waarna ze voorover buigt en me weer zoent. Ze ligt over me heen en ik voel haar borsten op mijn borst steunen. Met mijn hand streel ik haar rug en daal af naar haar billen. Ik streel en kneed haar strakke en volle billen. We hebben geen verder voorspel meer nodig. Ik voel het vocht van Moniques vagina op mijn benen. Zuchtend, kreunend en steunend, smeekt ze: ‘Neuk me.’

Ik duw Moniques billen zachtjes omhoog en over mijn piemel. Dan laat ze zich gulzig zakken over mijn eikel. Langzaam verslindt ze mijn hele piemel. Centimeter voor centimeter verdwijn ik in haar kletsnatte vulva.

Als mijn piemel volledig in haar is verdwenen en mijn volle zaadballen haar billen raken, recht Monique haar rug en begint ze me als een volleerde Amazone te berijden. Ze stort zich op mijn harde pik, waarna ik haar richting de hemel stoot met mijn heupen. Moniques kreunen worden steeds luider en frequenter. Haar borsten deinen op en neer in een steeds hoger tempo. Mijn ballen staan op barsten. Ze krijst het uit. Ik schreeuw. Ik voel haar lichaam samentrekken en smeken om mijn zaad. Ik geef me over en we versmelten volledig in elkaars lust. Ik spuit mijn vruchtbare zaad diep in Moniques verkrampende vagina. Ze stort ter aarde en landt op mijn borstkas. Ik omhels haar en trek haar dicht tegen me aan.

Als ze haar kracht weer hervindt, heft ze haar gezicht op en kijkt me glimlachend aan. We zoenen elkaar nogmaals teder. Ze gaat weer rechtop zitten. Mijn piemel zit nog steeds in haar. Ze heft zich op haar knieën, zodat mijn slappe piemel uit haar vagina glijdt samen met een stroom sperma en vaginale sappen. Monique gaat naast de ligstoel staan en likt mijn piemel helemaal schoon.

‘Zo, nu kan je weer vertoonbaar over straat.’