Fragment (12)

Luister?

Evelyne haastte zich naar het park. Snel de pumps en de bontjas aangetrokken. Tibo lag nog gelukzalig te ronken in haar warme bed. Zelfs geen tijd gehad om een kop koffie te drinken. Ze was opgestaan om koffie te maken, en had het gekende type bruine enveloppe onder de deur zien steken. Er zat een briefje in met een zeer korte geschreven boodschap Kom naar de bank in het park zodra je dit leest. Het is DRINGEND. Alleen bontjas en pumps NIETS anders. Wat had ze anders kunnen doen dan naar het park hollen? Haar opdrachtgevers wilden waarschijnlijk de status kennen van haar onderzoek. Ja! Ze had nu het bewijs dat Francis Het Concert in zijn bezit had.

Ze had Tibo geëxtraheerd. Probleem was dat ze smoorverliefd was op Tibo. Zijn vader naar de cel sturen was nu eigenlijk onmogelijk. Evelyne wist wat ze zou vertellen aan haar opdrachtgevers: dat Francis en Tibo onschuldige amateur-schilders waren, en beroemde schilderijen naschilderden als hobby, verder niets. Ze arriveerde aan de bank aan het water. Er zat een dame. Ze keek op. “Deborah!” “Evelyne, lieve schat, kom hier zitten.” “Hoe? Wat is dit?” “Wij zijn je opdrachtgevers.” “Nu snap ik er niets meer van! Jij… jullie…” “Meisje, we hebben je voor de gek gehouden, excuses. We moesten we zeker zijn dat we je konden vertrouwen.” “Dus jullie hebben mij al die tijd gevraagd om jezelf te bespioneren? Dat is toch pure onzin?” “Dàt stukje was om te testen of je ons niet verraadde, we weten hoe het C.E.C. werkt. Ik weet er alles van, ik ben ook ooit bij het Centrum geweest. In je gewone kleren steken ze trackers en afluisterapparatuur, vandaar de bontjas en pumps.

Je hebt ons de paswoorden bezorgt van de dataservers van het ministerie van financiën. Bedankt daarvoor.” “Hoe dan??” “Joost. En je bent voor ons geïnfiltreerd bij Douane en Accijnzen, zodat we een heu… bepaalde export van goederen kunnen maskeren.” “Wel… nu ben ik even van mijn …” Evelyne was van haar melk en zat daar perplex, en had even tijd nodig om het allemaal te laten doordringen. “Ik moet heel dringend ervandoor, ik zat hier al een uur te wachten. Wil je vanavond nog eens bij ons komen dineren? Dan bespreken we één en ander. Zeven uur.” Deborah stond op en maakte aanstalten om te vertrekken. “En zorg goed voor mijn Tibo hé? De bontjas van mijn moeder mag je houden. Het is een familiestuk. Hij past je als gegoten. En je hebt ‘m verdiend.”