Snollenbont

Luister?

Snollenbont: Dit verhaal heb ik beleefd op koninginnedag enkele jaren terug. Mijn toenmalige verkering heette Rafael. Op de vrijmarkt, waar we samen naartoe waren, had ik een heleboel spulletjes gekocht. Ik ben namelijk altijd op zoek naar rare, excentrieke plunje, al heb je die vaak maar een keer aan. Zodoende liep ik weer eens te zeulen met drie vuilniszakken vol tweedehands kleding. Verder had ik ook nog ergens een paar cowboylaarzen op de kop getikt. Het zou straks nog een heel gedoe zijn om al die troep mee naar huis te krijgen. In de loop van de middag kwamen we een collega van Rafael tegen. Hij stelde zich aan me voor als Geert-Jan, maar Rafael noemde hem consequent eitje.

Het leek er niet op of Rafael hem erg serieus nam, hij liep hem voortdurend te stangen. Eitje was een vriendelijke jongen, een beetje al te vriendelijk, zou ik zeggen, met flapoortjes en onschuldige ogen achter dikke brilleglazen. In de koninginnedagdrukte probeerden Rafael en ik nog wel hem te lozen, maar tevergeefs. Eitje bleef trouw als een hond achter ons aan drentelen. Tenslotte accepteerden we zijn aanwezigheid dan maar en gingen ergens een pilsje drinken op straat. Eitje mocht betalen. Rafael moest intussen zo nodig de hele tijd met me flikflooien, kusjes geven en aan mijn kont zitten. Ik zag wel aan hem dat hij behoorlijk hitsig was. Ik dacht: “Als we straks thuiskomen kunnen we misschien eerst even een wipje maken. Dan bestellen we later wel een pizza en kijken gezellig nog wat teevee in bed.” Rafael en ik hadden toen net een paar weken verkering en we vrijden heel wat af. Onze pilsjes waren op.

Poeslief wendde ik me tot Eitje: “Als jij je nou eens van je hoffelijkste kant toont en aanbiedt een paar tassen voor me te dragen?” Dat was natuurlijk best gemeen van me, maar Eitje was blijkbaar het soort goedzak waar andere mensen graag misbruik van maken. Overigens glunderde Eitje: hij deed niets liever dan Rafael en mij helpen sjouwen. Zo wandelden we met ons drieën naar Rafael’s huis. Daar aangekomen zouden we het liefst botweg naar binnen zijn gevlucht, maar uit beleefdheid vroegen we Eitje toch maar binnen voor een drankje. Terwijl ik de biertjes stond open te maken en pinda’s in een schaaltje deed, kwam Rafael achter me de keuken in, sloeg zijn armen om me heen en beet zachtjes in mijn nek. Het was fijn zijn grote stijve tegen mijn billen kopjes te voelen geven. Hij fluisterde in mijn oor: “Xan, lieverd, ik heb zo’n zin in je! Als die druiloor zo weg is, zullen we dan een lekker feestje bouwen?” “Kun je alweer dan?,” vroeg ik uitdagend.

We hadden het ’s ochtends ook al uitgebreid gedaan, voordat we de stad ingingen. We tongzoenden nog wat en graaiden tussen elkaars benen, maar toen moesten we toch echt weer terug naar de woonkamer, waar onze gast op de bank zat te wachten. We proostten en ik keerde mijn tassen om midden op de vloer. Een voor een hield ik elke aanwinst omhoog om die te laten zien en vertelde erbij wat hij had gekost. “Showen,” riep Eitje, al helemaal overmoedig na twee glazen pils. Jolig viel Rafael hem bij: “Ja, een modeshowtje voor mijn gewaardeerde collega. Het wordt tijd, dat hij eens iets anders te zien krijgt dan de blinde muur waarop hij uitkijkt vanuit zijn slaapkamerraam thuis!” Eitje zelf was blijkbaar de enige die niet in de gaten had, dat hij in de maling werd genomen. Een vette knipoog gevend aan Rafael vertrok ik naar de gang met mijn berg kleren en kwam even later terug met een boa om en in een korte, leren rok. De jongens applaudisseerden. Ik liep een rondje door de kamer, overdreven draaiend met mijn achterste. Rafael vroeg: “Mag ik eens voelen, Xan? Is dat echt leer?” Ik ging voor hem staan. Hij betaste de rok. Al gauw zat zijn hand er meer onder dan erboven. “Kunstleer,” concludeerde hij. “Volgens mij ziet het er echt uit,” waagde Eitje op te merken.

Ook hij nam mijn rok tussen zijn vingers. “Ja, voel maar eens goed, jongens,” moedigde ik hen aan. Dat hoefde je Rafael geen twee keer te zeggen. Dadelijk kneep hij vol in mijn kont, Eitje lachte alleen maar sullig. Blijkbaar durfde hij niet zomaar hetzelfde te doen, al zou hij waarschijnlijk best willen. “Welke G-string is dat eigenlijk, die je aanhebt,” vroeg Rafael. “Die ik van jou heb gekregen,” zei ik. “Die zwarte?” vroeg Rafael. Hij tilde mijn rok op om te kijken. Een paar seconden bleef het stil. Toen zei hij vertederd: “Mooi Xan, heel mooi,” en liet een vinger strelend van boven naar beneden over mijn bilspleet glijden. “Helemaal niet lelijk,” beaamde Eitje schril. Die arme knul zal wel gedacht hebben: “Bij wat voor een oversekst stel ik nou ben beland…” Ik bleef gewoon recht voor hen staan, vond het wel leuk om mijn blote achterwerk zo door hen te laten keuren. Vroeger vond ik mezelf altijd te dik, maar ik heb gemerkt dat mannen vaak juist wel houden van een beetje mollig. “En Eitje,” vroeg Rafael plagerig, “Bevalt het uitzicht?” Eitje gaf geen antwoord, maar deed kinderachtig van “Kielekiele,” waarbij hij schichtig heel eventjes aan een bil kriebelde. Ik kon niet zien natuurlijk, maar hoorde wel hoe Eitje’s hand resoluut door Rafael werd afgetikt. “Tut tut, afblijven vriend, van mij,” waarschuwde hij en legde zijn wang hebberig tegen mijn weke vlees.

Het speet me dat ik op dat moment Eitje’s gezicht niet kon zien, maar ik denk wel dat hij behoorlijk beteuterd keek. Rafael deed mijn rok weer netjes omlaag. Ik vroeg: “Zal ik nu die bontjas voor jullie showen,” Het was echt een afzichtelijk ding van nepnerts, vreselijk hoerig en ordinair, dat ik puur voor de grap had gekocht en omdat hij zo goedkoop was. “Snollenbont” noemde Rafael dat. Ik ging weer naar de hal en verkleedde me. Ook de cowboylaarzen trok ik aan. Bij mijn entree ontstaken beide jongens in een warderend gefluit. Zwaar heupwiegend paradeerde ik voor hen heen en weer. “Hoer! Hoer!” galmden ze baldadig. Het klonk of ze twee dronken koorballen waren. “Hoeoerrr!! Hoeoeoerrrr!!!” Rafael zei: “Onder zulk snollenbont zou je eigenlijk helemaal niks moeten aanhebben, vind ik.” Op Eitje’s gezicht verscheen een half ongelovige half verlekkerde uitdrukking, terwijl ik het minuscule slipje er doodleuk onderuit trok en als een prop naar hen toegooide.

Alert ving Rafael het balletje textiel uit de lucht, vouwde het open en keek aandachtig in het kruisje. Daarop bracht hij het langzaam naar zijn neus en snuffelde er genietend aan. “Nou, nou, jullie zijn ook niet verlegen,” merkte Eitje op en ginnegapte onbenullig. Daarop sprak Rafael honingzoet: “Zeg Eitjje, je zit hier nu wel zo dapper hoer hoer te roepen naar mijn vriendin, maar heb je überhaupt ooit een voet in een bordeel gezet?” Eitje bloosde en zweeg slecht op zijn gemak. Terwijl ik hem observeerde, drong tot me door, dat deze al te zachtaardige sukkel misschien zelfs nog nooit met een vrouw naar bed was geweest! Waarschijnlijk was hij nog maagd en bijna kreeg ik medelijden. Rafael en ik hadden hem nu wel genoeg geplaagd. “Heb ik de pinda’s in de keuken laten staan?” vroeg ik ineens en keek zoekend naar de tafel. “Ik had wat zoute pinda’s in een bakje gedaan. Wacht, ik zal ze halen.” Klikkend op de hakken van mijn laarzen tippelde ik naar de keuken. Het bakje pinda’s stond inderdaad nog op het aanrecht. Ik wilde het oppakken. “Schat,” fluisterde Rafael verhit. Zachtjes deed hij de keukendeur achter zich dicht. Het volgende moment stond hij me al te omhelzen. Met een hand maakte hij mijn bontjas open. “Wat ga je doen?” giechelde ik verwachtingsvol. “Ik houd het niet meer, Xan. Ik moet gewoon spuiten, anders ontploffen mijn ballen!” “Maar als Geert-Jan nou naar de keuken komt om te zien waar we blijven…” protesteerde ik. “Aan die druiloor heb ik schijt,” mompelde Rafael, en alsof hij zich voor zijn onstuimigheid moest verantwoorden, voegde hij daar aantoe: “Je bent zo ontiegelijk geil, Xan, met die hoerenjas aan je lijf! En je slipje rook zo verrukkelijk naar ongewassen kut!” Razendsnel liet hij zijn jeans een eindje zakken. Vervolgens werd ik zonder pardon op het aanrecht door hem gepakt. Ik klemde me aan hem vast en tilde mijn benen hoger op om hem er beter bij te laten. Hij grijnsde tegen me. Ik zond hem mijn liefste glimlach retour. Zijn grote prachtpaal ontlokte een soort smakkende geluiden aan mijn kut. Het was daar beneden een ware zomp. Geen wonder: na onze vrijpartij van die morgen had ik niet meer gedoucht. Hardop kreunen durfden we geen van beiden, uit angst dat Eitje ons zou horen. In die geladen stilte was het zuigende gesop luid en duidelijk te horen. Mezelf ruiken deed ik trouwens ook: een dikke palingwalm, die bij iedere stoot van Rafael uit de bontjas opgestegen kwam. Alles bij elkaar duurde het hele nummertje nog geen minuut. Zelf kon ik niet klaarkomen zo gauw, maar dat hinderde niet. Rafael’s heftig pulserende pik in me te mogen voelen, was op zichzelf al bevredigend. God, wat was ik destijds verliefd op die jongen! “Dank je,” fluisterde hij, opgelucht omdat hij zijn kwakje kwijt was. “Jij ook bedankt, voor je heerlijke zaad,” antwoordde ik en we kusten elkaar. Toen glibberde hij uit me, hees zijn broek op en samen verlieten we de keuken. “Waar hebben jullie die pinda’s nou?” vroeg Eitje uitgeslapen. Brutaal loerde hij van de een naar de ander. Niemand bracht een woord uit. Er begon iets nats langs de binnenkant van mijn dijen omlaag te biggelen en gauw plofte ik in een stoel neer. Rafael ging dat vermaledijde bakje pinda’s halen. Nors hield hij het Eitje voor. Die nam een grote hand en liet zijn blik nogmaals met een ongezonde nieuwsgierigheid tussen Rafael en mij heen en weer flitsen. Met volle mond zei hij: “Volgens mij hebben jullie in de keuken stiekem vies gedaan.” Aan Rafael’s rug zag ik dat hij kwaad begon te worden. Op ijzige toon zei hij: “OK, Geert-Jan, dat was jofel van je, om ons te helpen die kledingzakken naar huis te dragen. Maar ik geloof dat het zoetjesaan tijd is, dat we afscheid van elkaar nemen.” Hij kwam op de armleuning van mijn stoel zitten, legde een hand op mijn knie en vervolgde: “Ik heb Xan zojuist lekker geneukt op het aanrecht. En wat dan nog? Het is mijn aanrecht, het is mijn vriendin, dus als ik haar daarop wil neuken, dan is dat mijn zaak.

En als je nu zo vriendelijk zou willen zijn om je pils op te drinken en op te lazeren…” Eitje’s ogen knipperden nerveus achter zijn brilletje en hij mompelde: “Sorry, ik wilde niemand tot last zijn. Als ik nog even een plasje mag doen, dan ben ik zo weg.” De daad bij het woord voegend sprong hij op en verdween richting toilet. Het duurde lang, vond ik, voordat hij uitgezeken was. Intussen voelde ik Rafael’s geile kledder met een warm gevoel uit mijn buik vloeien en in de binnenvoering van de bontjas lekken. Eindelijk klonk het geruis van de stortbak. “Gooi jij hem er meteen even uit?” vroeg ik. Rafael knikte en ging achter Eitje aan om hem de deur uit te werken. Ik keek rond waar mijn G-string was gebleven, maar zag hem nergens. Ik wilde mijn kut afdrogen en liep snel naar de wc om een stuk papier van de rol te scheuren. Daar lag mijn slipje op de grond naast de wc-pot. Ik raapte het op en greep midden in de lauwe smeerboel. Geen wonder dat Eitje zo lang op het toilet had vertoefd: hij had helemaal niet hoeven pissen; die vuilak had zich hier op zijn gemak zitten aftrekken, in mijn mooie, zwarte G-stringetje! Eigenlijk kon ik me er niet kwaad om maken, vond het zelfs wel lief. Het sperma was precies in het kleine lapje dat mijn kut bedekt gemikt en daarbij had hij ongetwijfeld over mij gefantaseerd. Dat streelde me. Ik besloot er niets over te zeggen tegen Rafael. Misschien klinkt het gek, maar op dat moment had ik Eitje best willen ontmaagden. In plaats daarvan heb ik toen een flinke klodder sperma uit het slipje aan mijn middelvinger gedaan en symbolisch tussen mijn schaamlippen gesmeerd. Daarna heb ik het slipje in de wasmand gegooid en ben de pizza-lijn gaan bellen. Inmiddels is het alweer een aardig poosje geleden, dat ik mijn relatie met Rafael heb verbroken. Hij bleek namelijk regelmatig vreemd te gaan, terwijl hij wild werd van jaloersheid als ik ook eens een pleziertje met een ander had: wat een huichelaar! Toen heb ik er een punt achter gezet. Die bontjas heb ik echter altijd bewaard, als een soort sextrofee. Hij hangt hier nog steeds in de kast en heeft nog vele, onzedige diensten bewezen. De vlek, die Rafael en ik er op die gedenkwaardige 30ste April in maakten, was de eerste in een lange reeks. We hebben hem helemaal volgeneukt. Mijn huidige vriendje houdt niet van bont helaas. En Eitje? Die heb ik nooit teruggezien, maar hij schijnt onlangs te zijn getrouwd met een bloedmooie Thaise. Zo zien jullie maar, eitjes van Nederland, er blijft altijd hoop, zelfs voor jullie!