Domein Alverhoeve

Luister?

In de schaduw van de bomen zit een elegante vrouw van begin dertig met gekruiste benen uit te rusten op een houten bankje langs het wandelpad. Hoewel het snikheet is draagt ze behalve een sjieke zonnebril en een gesmokt zomerjurkje ook bijpassende witte vingerloze handschoentjes en hoge hakken. Met links houdt ze haar telefoon vast, terwijl ze in haar rechterhand een lijn met een leren halsriem laat bengelen. Een hond is nergens te zien of te horen.
Ze doet haar donkere bril even naar beneden als ze het gepuf hoort van een slanke jonge vrouw die joggend de bocht om komt. Bij het bankje blijft ze even staan om uit te hijgen en vraagt aan de dame of ze even mag gaan zitten. Ze ploft neer en slurpt dorstig van een bidon met water, dat ze ook even verkoelend over haar gezicht laat lopen.
De twee vrouwen beginnen een beleefd gesprek. De dame in het witte zomerjurkje stelt zich voor als Jocelyn, een ongetrouwde advocate. De jogster heet Tamara. Ze is op vakantie en staat met haar tentje op de camping even verderop.
“Zo, ben je ’ns lekker alleen gaan rennen, kind! Is je man niet zo sportief?”
“Nou nee, ik ben weer even single.”
“Ah, sorry, tenminste…”
“Nee, geen probleem. Daarom heb ik juist een weekje vakantie genomen: om te vergeten dat hij het met mijn ex-beste vriendin deed.”
“Ach ja, mannen… Je moet ze goed aan de lijn houden, zeg ik altijd,” zegt Jocelyn terwijl ze de halsband even omhoog houdt.
Tamara beantwoordt het grapje met een glimlach. “Zo, u heeft een behoorlijk grote, zo te zien?”
“Een flinke, inderdaad, maar ik laat hem gewoon los in het bos. Dan kan ie zich een beetje uitleven.”
Tamara kijkt even om zich heen. Er is geen hond te zien of te horen. Verderop staat wel een groot bord: ‘Privéterrein – hier waak ik’, met een foto van een grote hondenkop. Onder het drinken wijst ze er naar en trekt haar wenkbrauwen op. Ze maakt aanstalten om op te staan.
“O nee, blijf rustig zitten, lieverd. Blaas gerust nog even uit. Dat is een hele goeie vriend van me. ”
“Wie? Die hond?” grinnikt Tamara.
“De eigenaar van dit bos hierachter,” legt Jocelyn uit. “Vanaf de afslag daar hoort dit stuk bij domein de Alverhoeve, wat verderop bij het meertje. Daar logeer ik momenteel. Meneer is op vakantie en ik zorg voor de planten en Lars enzo…”
Glimlachend knikt Tamara naar het halsbandje. “Heet vandaag, hè?,” zegt ze om de ontstane stilte te verbreken. Aangezien de elegant geklede dame voor zich uit tuurt en haar opmerking onbeantwoord laat, probeert Tamara het met een complimentje: “Mooie jurk heeft u aan. Heel chic!”
“Ja, die heb ik in Parijs laten maken, dankjewel.”
Met een half toegeknepen ogen vervolgt Jocelyn: “Blijkbaar heb je smaak en ben je goed opgevoed. Dat kom je niet al te vaak meer tegen bij moderne jonge vrouwen.” Jocelyn draait haar hoofd naar Tamara en vervolgt terloops:
“Als je het heel warm hebt, schat, dan kan je gerust even in het meertje gaan zwemmen om af te koelen, als je wil.”
Tamara is een beetje verrast, maar ze lijkt de suggestie toch te overwegen. “Dat is heel vriendelijk van u! Maar eh, ik heb helaas geen bikini bij me, dus…”
“Nou en? Niemand die je daar ziet behalve de vogels en de konijnen,” antwoordt Jocelyn droogjes.
“Ja, natuurlijk. Nou misschien heeft u wel gelijk…”

Met een kaarsrechte rug staat Jocelyn op en biedt behulpzaam aan om de weg te wijzen. Het is heel eenvoudig: rechtdoor en dan bij het ruiterpad linksaf. “Vijf minuutjes lopen, pop, we zijn er zo.”
Wat kan het ook voor kwaad, denkt Tamara bij zichzelf, een uurtje een lekker plonzen? Toch begint ze zich onder het wandelen af te vragen wat voor een dame die Jocelyn zou kunnen zijn. En dan bedenkt ze opeens dat die haar hond niet heeft teruggefloten.
“En uw waakhond, mevrouw? Waar is die? En wat voor een is het trouwens?”
Jocelyn zwiert het halsbandje losjes rond. “Ah, je denkt natuurlijk dat ik mijn hond uitlaat, maar deze is niet voor een keffertje.”
“Hoezo, voor wat dan? Een geitje?” probeert Tamara lachend. “Of een biggetje?”
“Als je het echt wil weten…” zegt Jocelyn nonchalant om zich heen kijkend. “Luister eens jongedame, je bent heel mooi en je lijkt me een lieve meid: dus ik zal je ’ns iets vertellen. Ik heb een heel speciaal huisdier. Lars is namelijk een man. Maar niet zo een die je hier wel eens tegenkomt: zo’n kerel die expres per ongeluk verdwaalt en dan de badgasten komt begluren, snap je? Nee, Lars is een topstuk, en dat zeg ik niet alleen omdat hij zo knap is. Het is een gentleman die van me houdt en naar me luistert. En dit is zijn halsband!”
“Ah, neeee!” Tamara moet lachen om zulke pikante humor. Dat had ze van deze gedistingeerde dame absoluut niet verwacht!
“Serieus. Het is een knappe en hele lieve jongen, echt waar. En hij doet alles wat ik hem netjes vraag.”
“Nou, zo’n wereldwonder zou ik ook wel eens willen ontmoeten.” Tamara tuit waarderend haar lippen. “En houdt u hem soms een gouden kooitje? Of verandert hij ’s avonds weer in een kikker?” vraagt ze plagend.
“Geloof je me niet? Nou, je zal wel zien…”

In haar jurkje en op hoge hakken wandelt Jocelyn door het rustige bos met Tamara aan haar zijde. De jonge vrouw overpeinst in zichzelf de intrigerende situatie, want al gelooft ze Jocelyn natuurlijk voor geen meter, ze is nu toch wel nieuwsgierig geworden naar hoe dit avontuur verder zal verlopen.
“Mmm, dus als ik het goed begrijp heeft u een soort privé-dienaar?”
“Zo zou je het kunnen zeggen, maar ik noem hem gewoon ‘slaaf’,” antwoordt de dame uitgestreken, zonder ook maar opzij te kijken.
Tamara spert haar ogen en mond wijd open van verbazing. “Wauw, een slaaf! Echt waar?! En doet hij echt alles voor u? Ik bedoel: écht alles?”
“Ja, hoor: boodschappen, koken, afwassen, strijken, noem maar op…”
“En behalve in de keuken?”
“Hoe bedoel je?” vraagt Jocelyn met een besmuikt glimlachje.
Tamara besluit het spelletje mee te spelen. “Doet hij ook altijd goed zijn karweitjes in de slaapkamer?” vraagt ze schalks.
“O, nou ja, in bed is hij ook heel gehoorzaam en kundig. Maar als ik daar zin in heb krijgt hij stevige billenkoek of bijt ik lekker in zijn tepels. En ik geef hem ook af en toe taken zodat hij me zijn onvoorwaardelijke liefde kan bewijzen.”
“Oooh, wat romantisch,” kirt Tamara ironisch. “En wat voor opdrachten geeft u hem dan zoal, als ik vragen mag?”
Jocelyn blijft even staan en kijkt haar jongere gezellin nu recht in de ogen: “Soms laat ik hem thuis een dagje in een kruisloze spijkerbroek rondlopen, of moet hij een kuisheidgordel voor mannen dragen. En vandaag heb ik hem in zijn blootje uitgelaten, omdat het zo warm is.”
Tamara kan haar oren niet geloven: die Jocelyn loopt gewoon met een onbekende over haar seksfantasieën te praten alsof het doodnormaal is?!
“Wauw, heel kinky!” Dan blijft ze even stil, want ze heeft wat tijd nodig om alles in haar hoofd te verwerken. Ze wil wel eens zien hoe ver de Jocelyn zou gaan in de openheid over haar seksleven. “Dus u doet aan een soort bdsm? En hoe ver gaat u dan wel met die erotische commando’s?” vraagt ze uitdagend.
Jocelyn laat zich allerminst uit het veld slaan en antwoordt afgemeten: “Af en toe bind ik hem naakt vast aan een kruis en mag hij alleen toekijken hoe ik mezelf bevredig. Als hij echt te heet is, dan moet hij zich voor mij aftrekken. Maar vaak beveel ik dat hij een paar dagen niet aan zichzelf mag zitten om klaar te komen…”
Hoewel Tamara opnieuw een beetje van haar stuk is gebracht, wil ze daar niks van laten blijken. Dus vervolgt ze zo gewoon mogelijk: “Interessant… Maar wat doet u dan als hij stiekem ongehoorzaam is? Als u er even niet bent kan hij toch doen wat hij wil?”
Jocelyn kijkt haar wandelgenote vertederd aan: “O, lieve schat, je bent nog zo jong en naïef! Maar ik zou zeggen: probeer hem eens uit! Je mag hem wel een middagje van me lenen, als je wil…” Ze geeft Tamara een knipoogje en loopt glimlachend verder.
In de verte ontwaart Tamara een open plek tussen de bomen.

Het meertje is compleet omgeven door hoge bomen en heeft aan een kant een zonovergoten zandstrandje. Een ware oase van rust in een idyllische omgeving, perfect om even lekker te gaan zwemmen. Nergens een spoor van menselijke aanwezigheid, geen handdoek of kleren, maar middenin het water crawlt wel een man richting het strand. Hij is half van de aangekomen vrouwen afgekeerd en heeft hen waarschijnlijk niet opgemerkt.
Als de jonge en gespierde man poedelnaakt uit het water stapt, realiseert Tamara zich dat het misschien echt waar zou kunnen zijn wat Jocelyn haar zojuist heeft verteld!
“Nou, wat zeg je ervan? Is het geen perfecte adonis?” vraagt Jocelyn, haar hoofd schuin gedraaid.
Tamara moet even slikken. Met die bijzonder goed geproportioneerde atleet zou ze inderdaad wel eens een ontbijtje willen eten.
Alsof Jocelyn Tamara’s gedachten kan lezen, vraagt ze doodleuk: “Dus: wil je echt niet een middagje z’n meesteres wezen om kennis te maken? Zou hij heel leuk vinden en ik trouwens ook. En je kan vanavond blijven eten op de hoeve. Ik kook vandaag een vegeta-rische moussaka.”
Hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat Jocelyn meer belang stelt in het avondmenu dan aan het erotische spektakel dat zich voor hun beider ogen op het strandje af staat te drogen, vraagt Tamara zich af. En biedt die vrouw nou haar eigen toy boy aan voor een middagje dollen op een privéstrandje? Dat is toch echt te bizar om waar te zijn?…
“O, en ik zal Lars trouwens zeggen dat hij jou vandaag absoluut moet gehoorzamen,” vult Jocelyn haar huishoudelijke mededelingen aan. “Dan doet hij precies wat je wil. Zolang je hem niet beschadigt natuurlijk. En ik heb hem ook nog nodig, dat snap je wel.”
Tamara staart vol verbazing naar de vreemde vrouw in de witte jurk naast haar, en vervolgens naar de knappe blote jongeman, die hen heeft gezien en nu vrolijk naar hen staat te zwaaien.
“Het safe word is trouwens ‘Mieke Maaike’, maar zolang je dat niet hoort kan je alles met hem doen. Tamara?”
“Jaja, OK: Mieke en Maaike…”
“Prima. Nou, dan is hij vanaf nu helemaal van jou. Veel plezier ermee,” moedigt Jocelyn haar vriendelijk aan.
Tamara kan het nog niet goed bevatten. Om wat tijd te winnen stelt ze opnieuw een vraag: “En als hij niet doet wat ik wil? Hoe kan ik…”
“Meid, als hij niet strikt gehoorzaamt dan mag hij de hele week niet klaarkomen. Zoals vorige maand, trouwens, toen ie zonder mijn bevel zat te masturberen in de berging. De schat weet niet dat er overal cameraatjes hangen, en die zijn niet alleen tegen inbrekers,” legt Jocelyn uit terwijl ze een lachje onderdrukt.
“Maar ik kan hem toch niet dwingen? Hij is veel sterker dan ik!”
“Ja, pop, maar hij weet dat ik de baas ben en daar kickt hij op. Helaas wil hij soms iets teveel, zoals alle mannen…”
Tamara heeft alle moeite van de wereld om te snappen hoe de relatie in elkaar steekt. “Maar wat doet u dan, of wat kan ik zelf doen om hem te laten gehoorzamen? Hem een soort straf geven, ofzo?”
“Zoiets ja. Kijk, daar heb ik deze voor.” In een oogwenk haalt Jocelyn een stalen lineaaltje en een soepel leren rijzweepje uit haar handtasje. “Weet je, na tien flinke klappen op zijn ballen krijg je zelfs de allerstoerste man klein, lieverd, neem dat maar van me aan. En het leuke is: hij moet zelf zijn zaakje in zijn hand voor me uitstallen als ik hem die zwiepers geef! Wie is hier nou eigenlijk de baas, ja?!” lacht Jocelyn hardop.
Alsof ze verdwaald is in een bizarre droom, voelt Tamara zich compleet gedesoriënteerd. O jee, dat wijf is compleet gestoord!

Met luide stem roept Jocelyn haar naakte halfgod: “Lars, kom eens hier, lieverd. Kijk ’ns wat ik voor je heb meegebracht. Is ze niet beeldschoon?”
De naakte jongeman komt rustig aangelopen, knikt bewonderend maar blijft verder naar de grond staren. Tamara begrijpt meteen waarom als Jocelyn hem ruw aanspreekt: “Luister slaaf, dit is je vervangende meesteres voor vanmiddag: meesteres Tamara. Ben je daar blij mee?”
Om de enigszins vreemde sfeer wat te ontspannen vraagt Tamara voorzichtig lachend: “Tamara dus, aangenaam. Mag ik misschien ook je ogen zien, Lars?”
De jongeman slaat zijn oogleden op en onthult zo twee prachtige helblauwe bronnen. Tamara voelt zich vanbinnen smelten.
Jocelyn geeft daarentegen geen blijk van overdreven genegenheid. Met een hand doet ze zijn kin omhoog. “Doe niet zo klef, knappe dekhengst. Zeg op, vind je haar mooi of niet?”
“Natuurlijk, meesteres Jocelyn. Ze is magnifiek! Ze heeft een prachtfiguur en een hele charmante glimlach. Dankuwel, meesteres!” Om hem te bedanken voor dit vleiende compliment maakt Tamara een kleine ouderwetse kniebuiging, waarbij ze haar denkbeeldige rok iets ophoudt.
Onderwijl glijdt Lars’ gulzige blik ostentatief van onderaf over Tamara’s benen, haar platte buik, naar haar borsten die licht schudden in het strakke topje en zijn staar eindigt in haar ogen. Spontaan begint zijn zwellende geslacht overeind te komen.
Niemand zegt nog iets in de betoverende stilte van het bos. De twee vrouwen staan schaamteloos de wiebelende erectie te bewonderen. Ze zien hoe de voorhuid vanzelf achteruit schuift over de paarse kop die nu bloot in de zon glanst.
Met een verontwaardigde stembuiging is het Jocelyn die brommend de betovering verbreekt: “Slaaf, heeft meesteres Tamara gezegd dat jij een stijve mocht krijgen?”
Een beetje geschrokken van de kille toon, neemt Tamara het direct voor de jongeman op: “O, maar ik vind het helemaal niet erg hoor! Daar kan hij toch ook niks aan doen? Zo werkt de natuur nou eenmaal.” Lars kijkt haar dankbaar aan.
“Heel gewoon als een gezonde jongeman…” wil Tamara er nog vergoelijkend aan toevoegen, maar Jocelyn onderbreekt haar, een beetje bits: “Jajaja, nou vooruit dan. Als je het zelf wil…” Ze kijkt de jonge vrouw vragend aan terwijl ze naar haar priemende tepels wijst: “Mag ik?” Zonder het antwoord af te wachten schuift ze Tamara’s topje omhoog en klikt haar bh van achter los, zodat haar mooie volle borsten vrij komen. Ze neemt ze in haar handen en masseert in de tepels tot ze priemend hard zijn.
Tamara is te verbaasd om te reageren, maar ziet dat Lars van opwinding moet slikken en meteen weer naar de grond kijkt. Zo schattig! Hij staat er beteuterd bij en zijn erectie is allesbehalve verslapt.
“Zo,” zegt Jocelyn tegen Tamara, “profiteer maar lekker van hem, schat!” Tamara neemt Lars aan de arm mee naar het water en hij helpt haar verder uit de kleren. Samen rennen ze naakt het warme water in om lekker een rondje te gaan zwemmen. Heerlijk bevrijd voelt Tamara zich, al weet ze niet goed wat ze van Lars zou durven vragen. Ze wil geen faux pas begaan. Dus misschien gewoon beginnen met zijn lippen proeven?
Jocelyn kijkt op het strandje geïnteresseerd toe. Ze ziet hoe de twee tortelduifjes uit het water komen en elkaar beginnen te kussen nog voor ze de rand van het meertje bereiken. Tamara laat de handrem los en ook Lars laat zich meevoeren door zijn oerdriften. Hij laat zijn handen over haar borsten naar beneden glijden en trekt haar linkerdijbeen omhoog. Wulps slaat ze haar been rond zijn billen, waardoor haar geslacht vrij komt voor zijn gulzige hand. Zelf profiteert ze ervan om zijn stokstijf staande lid te strelen.
Onmiddellijk marcheert Jocelyn als door de wespen gestoken het water in op de twee torelduifjes af, met haar rijzweepje nog in de hand geklemd: “Tamara, je moet hem niet zomaar laten doen waar hij zin in heeft, je moet wel de baas over hem blijven!” En Lars snauwt ze toe: “Slaaf, je moet niet denken met je kloten! Wat zullen we nou krijgen, zeg!”
Tamara kijkt gegeneerd naar Lars die nu beduusd zijn handen voor zijn opgewonden geslacht houdt. Jocelyn trekt Lars het water uit en geeft hem een tik op zijn billen. Ze steekt haar open hand vooruit en zegt vals: “Nou, kom op, hier met die zaadmakers van je. Of moet ik ze zelf even pakken?”
Gehoorzaam legt Lars zijn handen in de rug en spreidt zijn benen zodat zijn bungelende balzak beter in zicht komt. Als een soldaat in de houding kijkt hij recht vooruit. Jocelyn snokt de grote testikels kort naar beneden en bindt ze snel bijeen met een leren bandje. Ze geeft Tamara het rijzweepje en doet teken dat ze haar gang kan gaan. “Of gebruik je liever het lineaal?”
Tamara doet echter niets, tot ze zich realiseert wat er van haar verwacht wordt. “O nee, dat kan ik echt niet! Ik ga toch zeker geen man op z’n… op zijn ballen slaan!?” En Lars lief aankijkend: “En dan nog wel van zo’n schattige, knappe kerel!”
Jocelyn zet gepikeerd haar handen in haar zij. “Wat maak je me nou, lieverd? Of wil je soms dat hij de baas is? Gewoon even op zijn knikkers tikken, dan komt alles in orde…”
“Maar dat moet toch afgrijselijk pijn doen, joh!”
Teleurgesteld zucht Jocelyn: “Nou, dan stoppen we ermee. Als je het spelletje niet mee wil spelen…”

Poeslief vraagt Tamara: “Lars, vind je het goed als ik je straf geef?” Automatisch antwoordt de naakte jongeman: “Heel graag, meesteres! Slaat u mij alstublieft hard op mijn testikels.” Jocelyn knikt goedkeurend.
Nog wat onzeker neemt Tamara de leren stengel stevig ter hand. Ze wil kordaat slaan maar houdt op het laatste moment toch wat in. Het uiteinde maakt een zwiepend geluid en belandt dan met een luide pets op de gevoelige noten, die naar achter slingeren. Lars kreunt zachtjes van de flitsende pijn.
Zijn geliefde tuit haar lippen en schat de pijngrens van haar slaaf in. Met een kort hoofdknikje besluit Jocelyn: “Dat kan wel wat harder!” Ze moedigt haar medeplichtige even aan en na een moment van aarzeling slaat Tamara met het leren tuigje opnieuw vijfmaal op de afgebonden manneneieren, deze keer wat krachtiger. Lars haalt een paar maal diep adem door zijn neus, maar houdt de lippen stijf op elkaar.
Tamara giechelt en slaat een hand voor de mond: vooruit, nou gaat ze hem eens écht pijn doen om te zien… De witte dame knikt en overhandigt haar het lineaaltje. Tamara neemt het ding goed vast, strekt haar arm naar achter en laat het metalen latje met een flinke zwaai van onder vol op de onbeschermde eieren klet-sen. De dappere jongeman knippert even met de ogen en gaat lichtjes door de knieën, maar geeft verder geen kik. Ongelofelijk!
Tevreden concludeert Jocelyn: “Prima, slaaf, je houdt je heel flink. Daarom mag je zelf kiezen: met hoeveel klappen moet meesteres Tamara je straf beëindigen?” Na enig aarzelen antwoordt Lars: “Alstublieft nog driemaal hard op mijn teelballen, meesteres.”
Tamara kijkt Jocelyn even bewonderend aan. De witte dame trekt met een ferme hand de gepijnigde zak wat naar voren en wijst met een roodgelakte nagel op de linkerkant om te tonen waar haar eregast moet mikken. Dan balt ze haar hand tot een vuist om aan te geven dat haar leerling best nog wat meer kracht mag gebruiken.
Tamara gaat nu helemaal op in haar rol en gaat op haar tenen voor haar slachtoffer staan. Ze legt haar handen op zijn brede schouders en kijkt hem diep in de ogen. Hees fluistert ze: “Ik ga nog drie keer loeihard op je grote ballen slaan, omdat je mijn lieve slaaf bent!” Zonder aarzelen antwoordt Lars: “Dankuwel, meesteres Tamara!”
Om hem eerst nog even te plagen schudt ze een paar keer met haar stevige borsten heen en weer. Zijn stijve staaf reageert door een paar keer extra omhoog te reiken. Ze stapt naar voren en raakt met haar priemende tepels zijn gespierde borstkas. Dan laat ze haar rode knopjes over zijn warme huid naar beneden glijden, langs zijn hete mannelijkheid, en hurkt voor hem neer.
Zonder er verder bij na te denken haalt ze direct vinnig uit. Hard en precies botst de metalen lat op de zijkant van de beurs. De stoere jongeman buigt snel puffend naar voren. Een paarsrode striem tekent zich scherp af op de gemartelde balzak.
Van plaatsvervangende pijn slaakt Tamara spontaan een gilletje. Ze buigt met haar gezicht naar zijn kruis om te zien of alles nog in orde is met de kreunende Lars. “O, sorry, was dit teveel van het goede? Echt waar, sorry, ik…” Puur van medelijden schieten Tamara de tranen in de ogen.
Maar de jongeman staat alweer trots rechtop met zijn handen op z’n rug. Zijn kloppende erectie wipt zelfs nog even op als om te laten zien hoe lekker hij het vindt!? Zachtjes aait Jocelyn over zijn buik.
Als deze knappe jongeman zoiets ontzettend pijnlijks klakkeloos incasseert uit liefde voor haar, dan moet hij wel heel erg van Jocelyn houden! Als om haar mishandeling goed te maken, aait Tamara voorzichtig over de geribbelde huid van het scrotum en geeft er een kusje en een paar likjes op, terwijl ze vertederd met haar nagels over de schacht en de strakgespannen paarse eikel cirkelt. Ze kijkt langs z’n gespierde buik en borst omhoog en glimlacht als ze ziet dat Lars haar een dankbare knipoog geeft.
Jocelyn volgt het tafereel met aandachtige blik. Ze rolt met haar ogen en zucht een keer, maar zegt verder niks van Tamara’s moment van zwakte. “Prima, vermaken jullie jonge veulens elkaar maar, ik ga koken.” En zonder verder om te kijken beent ze het strand over richting de hoeve. “Tamara, lieverd,” roept ze nog na, “hij mag straks wel maar één keer klaarkomen, goed? Dan heb ik vanavond ook nog wat plezier aan ’m!”