Volledige Overgave aan Meester D (3) – met electro

Luister?

De kamer was weer stil.
Meester D stond even roerloos, zijn ademhaling herstellend, zijn blik gefocust op het tafereel voor hem: Mike, nog steeds strak vastgebonden in zijn frogtie, het hoofd op de grond in afwachting. Hij wist dat zijn taak erop zat — maar dat zijn lot nog niet voorbij was. Integendeel: nu begon zijn deel pas echt.
Meester D greep een stevige riem aan het uiteinde van de kniebinding en hees Mike zijn knie omhoog. Het touw trok aan zijn enkel, zijn lies op spanning, en zijn rug werd met een extra touwlijn naar achteren getrokken strak. Pijnlijk, maar beheerst. Mike zijn rug bolde. Zijn adem stokte. Hij was nu volledig tentoongesteld, zijn lichaam een gekneveld geschenk.
Meester D liet hem geen tijd om te wennen. Zonder waarschuwing voelde Mike koude contactpunten tegen zijn huid drukken. Een zachte klik. Een piep. Hij wist wat dit was.
Electro.
De eerste puls was laag een trilling, warm en doordringend, als een fluistering langs de zenuwen van zijn binnenste dij en onder zijn scrotum. Mike kreunde. Niet van pijn, maar van de intensiteit. Hij kon zich niet bewegen. Elk zenuwuiteinde stond in brand. Hij kon niets anders dan voelen.
Meester draaide de intensiteit langzaam op. Niet veel. Net genoeg.
Een nieuwe puls. Korter. Dieper. Mike hele onderlichaam trok samen. Zijn ademhaling werd onregelmatiger. Zijn hoofd draaide licht in de kap, blind, gevangen, onderdanig.
“Niet klaarkomen,” klonk Meester D’s stem vlak naast zijn oor. Zacht. Dwingend.
Mike gromde zacht tegen het leer dat zijn gezicht omsloot. Zijn lichaam was aan het branden, zijn spieren trilden, zijn hoofd bonkte en had geen controle over zijn lichaam. Elke elektrische impuls voelde als een bevel. Elk touw een grens. En elke seconde als een eeuwigheid.
Hij was niets. Behalve een vat voor Meester D’s spel.